Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
"W końcu się upomni o nas nocna cisza
i ta czarna pustka, której nie ma... nigdzie
życie jest zbyt głośne, żeby go nie słyszeć
gdy rozbudza światło w kosmosu ciemnicach"


* * *

Jeśli szept mnie wyda... na głuchotę Nocy
co przykłada Księżyc do niebios kielicha
aby srebrnym uchem śpiących podsłuchiwać
dam się kropce Serca, która zmierzcha, skończyć.

Jeżeli jesteśmy tylko kłódką liter
kratą zdań, co więzi białą pustkę kartki
Za kurtyną skóry amfiteatr czaszki
prezentuje echa chód po Mojry nitce.

Niech mnie wiatr rozwieje, tam gdzie nie dociera
trącając źdźbła trawy – to są palce ziemi
co na gwiazd klawiszach zagrają Chopina.

A my im Kamilo w zamian nie powiemy
Nie ma zmartwychwstania! I nie było życia --
Była tylko miłość, której nie ma dzisiaj.
Opublikowano

Niechcący, za szybko kliknąłem, więc dokończę :)
Świetnie napisany i dopracowany wiersz. Chyba poszperam u Ciebie w poprzednich.
Od dawna tak masz? ;)
Pozdrawiam serdecznie z plusiorem.

Opublikowano

Adolfie, ziomek się kłania i pozdrawia. Sonet niezły... Twoje tłumaczenia pierwsza klasa(nie miałem bardzo kiedy o tym Ci napisać, więc hurtem). Zwraca uwagę szlachetność rymów i sonetowy mikroklimat.
Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...