Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

posiadałem
spokój białych ścian
imię
i twarz
ubierałem za dnia
woal pychy

na dnie
kieliszka
odnalazłem słońce
migające światła stopu
budziły do świata

...

wyrzuciłem dłonie
zbudowałem dom
kartonem kryty

[sub]Tekst był edytowany przez Emilia Zone dnia 29-07-2004 13:06.[/sub]

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm.. "wyrzuciłem dłonie" to przenośnia
a ostatnie dwa słowa mogą zostać tak jak są..
przestawienie ich nic nie zmieni
jak myślę..

:))

dziękuję bardzo za komentarz i uwagi :)

pozdrawiam
Emilka
Opublikowano

"wyrzuciłam dłonie - genialne...
cos mi w środku buczy, ale na tle całokształtu mało istotne... chyba wiem Emilko co chciałaś przekazać... interpretacja moze byc jednak dosć trdna bo coś mi się wydaje ze w tym uwtworze jest dużo Ciebie...

pozdrawiam
Tera

Opublikowano

"wyrzuciłam dłonie - genialne...
cos mi w środku buczy, ale na tle całokształtu mało istotne... chyba wiem Emilko co chciałaś przekazać... interpretacja moze byc jednak dosć trdna bo coś mi się wydaje ze w tym uwtworze jest dużo Ciebie...

pozdrawiam
Tera

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Terciu :)
nie do końca rozumiem pierwszą część twojego komentarza :)

faktycznie.. bardzo dużo tutaj mnie
dlatego ucieczka do płci przeciwnej.. :)

pozdrawiam
Emilka
Opublikowano

o którą część komentarza Ci dokładnie chodzi??

"wyrzuciłem dłonie" - genialny wers

w srodku wiersza cos zgrzyta :P - środek czyli koniec pierwszej zwrotki aahhaha....przecież pisałam ze mało istotne :P

Tera

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no właśnie tego nie zrozumiałam :)) heh
blondynka jestem przecież wiesz.. :)

hmm.. końcówka pierwszej zwrotki - dobrze że nie przeszkadza
bo jest wyjściem do reszty wiersza
:)

pozdrawiam
Emilka
Opublikowano

Dziwne... O dość współczesnym dramacie mowa, a odbieram ten wiersz jak słodko-podniosłą pieśń trubadura. O taki może, lekko ironiczny efekt Pani chodziło? Oczywiście formę mam tu na myśli; bo to prawie jakbym czytał: "na dnie kielicha odnalazłem słońce" albo "dom blaskiem miedzi kryty"...

Podoba mi się, choć czuję się tutaj trochę jak... daltonista? Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mniej więcej tak miało to zostać odebrane
podejście do problemu całkiem poważnego trochę ironicznie uchwycone
czasem tylko ironia pozostaje nam do obrony..
:)

pozdrawiam i dziękuję
Emilka

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...