Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

proste nieco inne od Twoich / bardziej srogo przedstawione / mniej zabawnie mniej ugłaskane ale głębokie równie co inne przemawiające przez swoją prostotę / może uderzasz często w podobny deseń egzystencji i wiary w nie tylko egzystencję z kolei / ale piszesz - i tu się powtórzę - prosto spokojnie i z wyważonym przekazem / może nie zachwycająco ale zastanawiająco i przylegasz /

uszanowanie /

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Wielkie dzięki Tomaszu za odwiedziny i za miły kom.
Zdaje sobie doskonale sprawę że poezja w mym wykonaniu
jest uboższa ale staram się być sobą i tylko sobą bez
naśladowań innych a to najbardziej w tym cenie i chyba
nie tylko ja .
ukłon należny od Waldemara
Opublikowano

Gdyby nie końcówki słów wskazujące na formę opisywanego zjawiska, wiersz ten byłby uniwersalny. Oczywiście można naciągnąć formę i powiedzieć: o życiu owszem, ale także o świecie, innych ludziach, a mi się to podoba. Raptem dwie strofki.

Opublikowano

Hm pojawiają się pytania: czy walka musi wykluczać się wzajemnie z zachwytem? czy "zakładanie masek" nie jest naturalne, ponieważ w każdej sytuacji/otoczeniu zachowujemy się inaczej, tak naprawdę nie ma czegoś takiego jak prawdziwa twarz i maski, tylko po prostu różne odcienie prawdziwego zachowania.

Mimo wszystko cieszy mnie prostota, powinno być więcej takich wierszy.

Arek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Waldi- przekonałam się na własnej skórze że z zyciem nie trzeba walczyć, należy barć jakie jest i zachwycać się jego urokami
bardzo przekonujaco piszesz
cmoook

Dzięki Stanisławo za poświęcenie chwili i za te -przekonujące .
Nie tylko ty się przekonałaś - dużo z nas również .
pogodnej niedzieli życzę
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj Arku - dzięki za ciekawe rozważanie na temat wiersza.
Cieszę się również że cieszy a nie smuci prostota jego.
Również czasem myślę sobie czytając innych że zbyt
wielkimi środkami chcą coś nam przekazać
coś co skromnością się nazywa.
pozd.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ...   pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami
    • @Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film,  który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie...  Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny.
    • @iwonaroma   mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty.   dziękuję Iwonko :)    
    • Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem.   Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym.   Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce.   A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą.   W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte.   A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło.   I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta właśnie tak :) Dzięki     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...