Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zamknięte
przed światem
w betonach
wyśmiewane
z ufności nieświadomej
dzieci gorszego Boga
odliczają godziny
kolejnymi atakami bólu
między jedną
a drugą stroną ulicy
błądzą z piętnem
niczyich grzechów
na rozstajach życia
czekają na kawałek serca.

Naiwni,
wciąż wierzą w humanitaryzm




[sub]Tekst był edytowany przez Regina Koch dnia 29-07-2004 11:34.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Regina Koch dnia 20-08-2004 17:51.[/sub]

Opublikowano

hmmm są tu pewne niedociągnięcia.... świetny temat Pani poruszyła ale troche temu nie sprostała. Wiersz oczywiscie nie jest zły, ale myśle że stac by Panią było na coś lepszego.

Z uwag co do tekstu zmieniłabym tytuł na 'Naiwni' a w przedostatnim wersie dała 'Dzieci gorszego boga' - to bybyło pewne zaskoczenie, którego nie ma kiedy czyta sie 'naiwni'... taka mała sugestia...

pozdrawiam
Tera

Opublikowano

Tero,dzięki ale Twój pomysł na tytuł całkiem dobry,przemyślę,być może jutro po konsultacjach z mądrzejszymi ode mnie zmienię tytuł.Wiem,że
temat wiersza jest bolesny bo wiem dużo na temat niepełnosprawnych,ale naprawdę trudno trafnie napisać by przy tym nikogo nie zranić.Ukłony

Opublikowano

a ja zostawiłabym taki tytuł, ale wyrzuciłabym cały 6 wers
i nie zmieniałabym nic poza tym :)

ciekawe ujęcie tematu
dobry miała Pani pomysł i realizacja też nie najgorsza
nie jest może wspaniałym dziełem, ale wystarczającym by wzbudzić we mnie uczucia smutku, bezsilności
ładny wierszyk

pozdrawiam
Emilka

Opublikowano

hmm... a ja myślałem ze wiersz zupełnie o czym innym... dopiero komentarze mnie uświadomiły...
tylko czy te grzeczy na pewno są niczyje?? czy to znowu aby nie jest próba pozbycia się odpowiedzialności...

pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez klaudiusz dnia 20-08-2004 18:31.[/sub]

Opublikowano

W pierwszej chwili pomyślałam, że chodzi o dzieci bezdomne albo z rodzin patologicznych. Po przeczytaniu komentarzy uświadomiłam sobie, że chodzi tu o dzieci niepełnosprawne i na treść tego wiersza spojrzałam inaczej.
Tak. To niczyje grzechy. To naiwność wynikająca z niewinności.To oczekiwanie "na kawałek serca".
Mocno i bardzo pięknie napisałaś o tym Regino. Gratuluję i pozdrawiam.
[sub]Tekst był edytowany przez Jana Niechciał dnia 22-08-2004 13:12.[/sub]

Opublikowano

Gratuluję!!! Jestem pod wrażeniem wiersza. Wspaniały temat. Widać, że jest on Pani bliski. Moim zdaniem sprostała pani zadaniu napisania doskonałego wiersza na temat, o którym wie pani na pewno dużo. Życzę wytrfałości w pisamniu wierszy. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Krytycy angielscy wprowadzili w latach siedemdziesiątych termin pop-poety,wszystko to dla określenia poezji mniej wyrafinowanej,tej oscylującej pomiędzy piosenką i wierszem.Myślę,że nadszedł czas na załagodzenie rozdźwięku pomiędzy poezją oficjalną i rapem, może zbliżyłoby to obie formy słownej wypowiedzi do siebie,z korzyścią dla obu?
Pozdrawiam
Opublikowano

Kornelowi dziękuję za przychylne słowa.Alicji odpowiem-jestem zbyt
dojrzała (mój wiek) by parać się w rapowane wiersze czy rapy wierszowane.Po prostu wpadł mi do głowy pomysł napisania wiersza
o osobach sprawnych inaczej jako że jestem matką dorosłej niepełnosprawnej córki,która przez całe swoje życie będzie dzieckiem
i temat ten jest dla mnie bardzo bliski i osobisty.Trudno jest wyrazić
ból życia i ująć trafnie w słowa wiersza.Ale może w innych wierszach uda mi się ująć to zagadnienie inaczej.Nie mniej jednak fajnie że zajrzałaś do mnie Alicjo.Pozdrawiam ciepło

Opublikowano

Aż głupio się przyznać,że poszłam w interpretacji wiersza tropen Pana Adama-głupio,bo ja też mam wpisaną w życie niepełnosprawność i ból istnienia,być może stał mi się on odleglejszy,bo udało mi się wyjść z murów tym razem już o własnych siłach...Być może poszłąm tym tropem,bo ostatnio trochę pracowałam z tym tematem...sama nie wiem.
W każdym bądź razie wiem,że nigdy ,przenigdy nie należy się poddawać-nawet wtedy kiedy wydawać by się mogło,że już dłużej się nie da rady!Wiem,wiem może Pani powiedzieć dobrze się mówi...ale ja znam takie sytuacje dlatego wysyłam trochę ciepła i wiary w siły mentalne człowieka.Zawsze sobie powtarzałam,że skoro już jestem chora i skoro cierpię i widzą to inni ludzie-niekoniecznie bliscy to będę żyła po to,aby inni patrząc wtedy na mnie zrozumieli jakie mają szczęście,że są zdrowi,aby poczuli się być może lepsi,aby docenili to co mają...kilka miesięcy temu usłyszałam podobne słowa wyplywające z ust Anny Dymnej podczas odbioru jakiejś prestiżowej nagrody m.in.za pracę z "z dziećmi gorszego Boga"...
Wczoraj w sklepie widziałam podobną dziweczynę rodziece zabrali ją na zakupy chciałam,aby poczuła się jak u siebie w domu,żeby przestała zwracać uwagę na ciekawskie spojrzenia,przerażone oczy ludzi,którzy odsuwali się od niej jakby miała ich zarazić jakąś śmiertelną chorobą...uśmiechnełam się do niej zaczełam coś mówić potem pomagałam jej dobrać ubrania,zarzucajac ją propozycjami i komplementami,śmiała się cudnie,oczy jej zabłysły...poczuła się normalna.Da się!
[sub]Tekst był edytowany przez Alicja Powroźnik dnia 28-08-2004 23:36.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...