Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zmarszczki przedmiotów
są łatwiejsze
bezpieczne jak poręcz schodów
szorstka dłoń ojca
te na twarzy
tych jeszcze nie umiem
są przecież tak bardzo
nie moje

wychodzę po raz pierwszy
w tysięczną drugą noc
zamykasz za mną śnieg

  • Odpowiedzi 56
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

urodziny

zmarszczki przedmiotów--->przedmioty się marszczą
są łatwiejsze---> i nagle są łatwiejsze
bezpieczne jak poręcz schodów:choćby , brzytwa, nóż, od przedmiot
--------------------
szorstka dłoń ojca--->a to co ma być?
te na twarzy ---->i nagle te na twarzy krosty chyba? lub podbite oko
----------------------
tych jeszcze nie umiem ---->co tych jeszcze nie umiesz?
są przecież tak bardzo --->są nie jego i nie moje:tzn. niczyje???
nie moje--->ducha
-----------------------------
wychodzę po raz pierwszy --->a nagle po raz pierwszy w tysięczną w drugą noc
w tysięczną drugą noc ----->gdzie tu logika ??
-----------------------------
zamykasz za mną śnieg---
Człowieku, co Ty za głupoty wypisujesz ????
Zmykaj z skąd czym prędzej.
A tytuł zapewne jakoś odskocznia od treści.
Jestem na nie, Ty poeto od "siedmiu boleści"
Tobie pisać palcem na piasku, a nie wiersze.
Daj to poczytać dzieciom w szkole, lub młodzieży.
Zapewne by powiedzieli. Proszę pani/a, a gdzie my tu mamy wiersz?

ZzZ

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



trzeba mieć zajewielki tupet żeby napisać taki komentarz :/ żenada...

co do wiersza - już plusuję:) nie mogę rozgryźć jedynie tej tysięcznej drugiej nocy, poza tym kilka bardzo sugestywnych obrazów, a zaledwie kropla słów. Podoba się:)
pozdr aga
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tytuł: "urodziny"

Może miało być 'u rodziny'?

Nijak nie mogę rozgryźć liczby "1002", podzielona przez ilość dni w roku nie daje wyniku całkowitego, nawet, jak się uwzględni rok przestępny, więc jakie to urodziny?

"zmarszczki przedmiotów" - metafora dopełniaczowa - "Bardzo często adeptom poetyckim zarzuca się, że "metafory dopełniaczowe" kładą tekst ..."

"zmarszczki przedmiotów
są łatwiejsze" - banał, żadnej odkrywczej myśli

"te na twarzy" - "te" całkowicie zbędne

te, tych, moje, mną - nie za dużo jak na miniaturę?

Kosz

Pozdrawiam serdecznie
Z
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



trzeba mieć zajewielki tupet żeby napisać taki komentarz :/ żenada...

co do wiersza - już plusuję:) nie mogę rozgryźć jedynie tej tysięcznej drugiej nocy, poza tym kilka bardzo sugestywnych obrazów, a zaledwie kropla słów. Podoba się:)
pozdr aga

Tysięczna druga noc, to przejście na stronę " zmarszczek ", to pożegnanie z Baśniami tysiąca i jednej nocy/młodością. To koniec ale i początek - jest baśniowo ale inaczej...jakoś tak ; ))
Dzięki,aga.
Pozdrawiam.
: )
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tytuł: "urodziny"

Może miało być 'u rodziny'?

Nijak nie mogę rozgryźć liczby "1002", podzielona przez ilość dni w roku nie daje wyniku całkowitego, nawet, jak się uwzględni rok przestępny, więc jakie to urodziny?

"zmarszczki przedmiotów" - metafora dopełniaczowa - "Bardzo często adeptom poetyckim zarzuca się, że "metafory dopełniaczowe" kładą tekst ..."

"zmarszczki przedmiotów
są łatwiejsze" - banał, żadnej odkrywczej myśli

"te na twarzy" - "te" całkowicie zbędne

te, tych, moje, mną - nie za dużo jak na miniaturę?

Kosz

Pozdrawiam serdecznie
Z

Bez komentarza.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tytuł: "urodziny"

Może miało być 'u rodziny'?

Nijak nie mogę rozgryźć liczby "1002", podzielona przez ilość dni w roku nie daje wyniku całkowitego, nawet, jak się uwzględni rok przestępny, więc jakie to urodziny?

"zmarszczki przedmiotów" - metafora dopełniaczowa - "Bardzo często adeptom poetyckim zarzuca się, że "metafory dopełniaczowe" kładą tekst ..."

"zmarszczki przedmiotów
są łatwiejsze" - banał, żadnej odkrywczej myśli

"te na twarzy" - "te" całkowicie zbędne

te, tych, moje, mną - nie za dużo jak na miniaturę?

Kosz

Pozdrawiam serdecznie
Z

Bez komentarza. Szkoda, że "bez" - liczyłam na odpowiedź.

Przynajmniej napisalam dlaczego - bo Panu na to szkoda czasu pod wierszami innych

Proszę nie odbierać mojego komentarza jak wet za wet, bo rzeczywiście uważam, że wiersz wymaga jeszcze przemyślenia.

pozdrawiam
Z
Opublikowano

spokojna obserwacja dorosłości (ojciec), świadomość peela, że z nim będzie tak samo (zmarszczki i odrywanie się od poręczy dzieciństwa), pożegnanie z bajaniami, dorastanie (pięknie ujęta noc numer tysiąc dwa) - koniec zabaw na śniegu ;)

ładne.

pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Bez komentarza. Szkoda, że "bez" - liczyłam na odpowiedź.

Przynajmniej napisalam dlaczego - bo Panu na to szkoda czasu pod wierszami innych

Proszę nie odbierać mojego komentarza jak wet za wet, bo rzeczywiście uważam, że wiersz wymaga jeszcze przemyślenia.

pozdrawiam
Z

Oczywiście...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...