Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Sama się zagalopowałaś :) Nie starasz się zrozmieć, dlaczego ktoś napisał "szmer deszczu",
jaki miał w tym cel? Tym bardziej,że jak wykazałem mówi się tak bardzo często, nie ja pierwszy
napisałem: szmer deszczu.
Szum to co innego, tu nie dopełniałby swoistego znaczenia: od ucha do ucha, które jak
wiemy łowi szmer samoistnie, jeśli ktoś jest na coś wyczulony, zależy od tego nieraz jego życie
(Mały Rycerz na Oleńkę, kot na mysz, rolnik na deszcz kiedy nie pada całymi dniami)
[quote]
Trudno, żeby każdy miał takie samo zdanie. Ja wyrażam swoją opinię i do niczego nie próbuję Cię przekonać. A już na pewno nie mówię Ci jak masz pisać, bo zwyczajnie nie mam do tego prawa. Musisz zaakceptować inne postrzeganie świata przez różne osoby:)
Jeszcze raz: ja też używam wyrażenia: szum deszczu, ale w tym wypadku
nie o niego chodzi. Spróbuj wreszcie to zrozumieć :)
[quote]Takie życie...Acha! Wrażliwość na piękno otaczającego świata i przeróżne zjawiska przyrodnicze z nim związane, nie jest uzależniona od tego, czy jest się mieszczuchem, czy mieszkańcem wsi, czy siedzi się w fotelu, czy pracuje w polu. To kwestia indywidualna mój drogi. Pamiętaj o tym!:)
Urodziłem się na Pradze, w kamienicy do dziś podpisanej gryzmołami kul
karabinu maszynowego, wychowałem na robotniczej Woli. Nie przeszkadza
mi to patrzeć na świat takim, jaki jest naprawdę, umieć wyłowić z deszczu coś ponad szum.

Pozdrawiam.
W takim razie ja jestem ograniczona:), a Ty cudownie wyłapujesz to, czego tacy jak ja nie widzą i nie słyszą:))) Nie będę dyskutować na temat szmeru, szumu itp., bo nic na siłę! I proszę nie tłumacz mi setny raz czym różni się szum od szmeru:)))bo mnie zaczynasz bawić:) JA czuję to inaczej i tyle! Czy to tak trudno zrozumieć?:) Takie jest MOJE zdanie, TY masz SWOJE. I jest ok:) Nie widzę problemu. Zastanawiam się tylko, czy warto się "przyczepiać" do czegokolwiek w Twoich utworach, bo ciężko znosisz jakiekolwiek uwagi:) Pozdrawiam:) Ps. Niektóre miejca na Pradze są mi wyjątkowo znajome:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie czytam tym razem komentarzy,
ale piszę zupełnie od siebie - to haiku jest super.
Widzę w wyobraźni rolnika
nasłuchującego czy pada deszcz,
i rozpromienionego w środku na jego dźwięk.
Deszcz jest niezbędny dla dobrych plonów.
Na ten dźwięk, [szmer, czy coś innego, mniejsza z tym]
rolnik jest bardzo wyczulony. Jego wrażliwość
wisi pomiędzy wersami, jest napięta jak struna.
I rewelacyjnie oddałeś radość, rozluźnienie
pojawiające się w tym człowieku, jako reakcję na dźwięk.
Podoba mi się. Gratuluję.
:o)

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aha, jesli pisze haiku w którym słychać szmer deszczu, to tym samym narzucam
swoje zdanie? Dziwne tylko ,że cały czas mi to wmawiasz (narzucanie)
a ani razu nie napisałaś, co niby daje szum deszczu w takim obrazku?
Dlaczego byłby lepszy, niż szmer?
Co innego np. tu, gdzie w gwarze rozmów nie może być mowy o szmerze:


rolnicza gospoda --
od rozmów o deszczu
szumi w głowach
Opublikowano

Kasiu,
sam deszcz nie hałasuje,
dopiero jego uderzanie w to co leży na ziemi, dachu, czy gdziekolwiek,
powoduje powstawanie hałasu. Hałas może być wobec tego bardzo różny,
bo krople mogą spadać na folię rozłożoną w ogrodzie, na blaszaną miednicę,
na piaszczyste podwórko, na słomiany dach, na chrust pod oknem...
To może być szmer. Uwierz akustykowi. :o)
:*

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aha, jesli pisze haiku w którym słychać szmer deszczu, to tym samym narzucam
swoje zdanie? Dziwne tylko ,że cały czas mi to wmawiasz (narzucanie)
a ani razu nie napisałaś, co niby daje szum deszczu w takim obrazku?
Dlaczego byłby lepszy, niż szmer?
Co innego np. tu, gdzie w gwarze rozmów nie może być mowy o szmerze:


rolnicza gospoda --
od rozmów o deszczu
szumi w głowach

Boski...Ty nic nie rozumiesz:) Swoim haiku niczego nie narzucasz! Czy ja coś takiego napisałam???:))))Swoimi komentarzami próbujesz to zrobić. Piszę Ci, że ja to postrzegam inaczej, a Ty swoje:))) Odpuść:) Ja już naprawdę nie chcę się w to zagłębiać. Pa:))))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Ależ nie chodzi o to, żeby komuś pasowało! Chodzi o to, żeby jak najwierniej oddać
jakąś obserwację. Tutaj wyczekiwanie napinające zmysł słuchu do granic niesłyszalnych dla innych,
którym na tym nie zależy.
Pamiętam upalne wakacje, spływałem Krutynią kajakiem i zrobiłem
sobie parodniową przerwę w Spychowie. Do tej pory koczowałem
na jakiś wysepkach, byle dalej od ludzi, żywiąc się rybami i miłością
i napawając wspaniałą pogodą. Okazało się, że w tym samym czasie,
w Spychowie od wielu dni ludzie zbierali się w kościele modląc o deszcz.
Może to właśnie od nich, tam w maleńkiej osadzie nauczyłem się sam słyszeć szmer deszczu?

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A nasi wielcy poeci. Może oni Cię przekonają? Tylko parę przykładów,
choć jest tego całe mnóstwo (za to jakich!)



Akacje w nocy

Tysiączne małe liście na drzewie akacji
w ruchliwych siwych włosach szeleszczą złowieszczo
- pachnące białe grona zwiędłym kwiatem deszczą
szamocząc się wśród liści w słodkiej desperacji...

Złe, o złe niespodzianki szeleszczą w tym szmerze -
drzewo tak rusza liśćmi, jak człowiek kiwa głową,
i szepcze beznadziejnie: przyjdzie to i owo
- nie pomoże pogoda, nie pomogą pacierze...

Wiatr wzdłuż i wszerz przebiega skrzypiące akacje,
szeleszczą małe liście z księżycowej blachy;
a z pustki nieba schodzą ciemne, smutne strachy,
niosą rzeczy okropne - i mają świętą rację.

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska
„Skamander”, kwiecień 1923, z. 28




Dary deszczu wiosennego (fragment)

Dziś: kiedy deszcz wiosenny, drzewa sztywne jak karton,
w pokoju:
pies patrzy w zaprzestrzeń otwartą -
dalszą niż mój wzrok.
Szczeka - wywołuje zaświat ukryty w jaźni.
Dzień odprężony deszczem urywa się w oknie
i najwyraźniej
w obcych ulicach słyszę swój nabrzmiały krok,
gdy ulatuje szary szerszeń szmeru.

Krzysztof Kamil Baczyński
20 IV 40r.



W Barwistanie (fragment)

Wpatrzony we flakony,
Śpię, dźwięcznie rozbarwiony,
Przedśmiertne słodkie szumy
Owiały moje dumy
I drzemię uśmiechnięty
Na szmerze błędnych harf,
I błąkam się zaklęty
Po lodzie wzrokiem barw
I w mózgu, w centrum głowy,
Mam punkcik brylantowy,
I dzwoni deszcz tęczowy,
Deszcz po gałązkach harf.

Julian Tuwim





DO
PANA MINISTRA
Mariana Hemara

zamieszkałego w Warszawie

(fragment)

Cisza i połysk posadzki
I straż za drzwiami gabinetu.
Uśmiech portretu
Dodaje panu państwowotwórczej mocy.

A u mnie jest wtedy trzecia lub czwarta w nocy,
Za oknem szumi wiosenny deszcz
I pokój jest pełen szmeru.
Przed sobą mam pustą kartkę papieru
I pewną fotografię,

A kiedy na nią popatrzę - już pisać nie potrafię,
Tylko wzdycham.

Marian Hemar
Opublikowano

Boski, nie ustawaj.
Przekonasz ją! :o)


[...]
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...
[...]
Staff L.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To już nieważne. Odkąd zaprzątam sobie głowę biedronkami.

Pozdrawiam :)
Hm... a może jednak warto próbować do końca?


O czemuż tak szmerzysz, tak szemrzesz niezmiennie
I wchodzisz odchmurnie rozsmucać bezmiernie,
Pysk mokry przykładasz do szyby i zerkasz
Jak patrzę... lecz w siebie... też płaczę... w lusterkach
Spod rzęsy zamkniętej łzę strąca noc sennie...
O czemuż tak szmerzysz, tak szemrzesz niezmiennie...



No... chyba Ją wreszcie przekonałem temi szmerami serdecznymi, od serca :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To już nieważne. Odkąd zaprzątam sobie głowę biedronkami.

Pozdrawiam :)
Hm... a może jednak warto próbować do końca?


O czemuż tak szmerzysz, tak szemrzesz niezmiennie
I wchodzisz odchmurnie rozsmucać bezmiernie,
Pysk mokry przykładasz do szyby i zerkasz
Jak patrzę... lecz w siebie... też płaczę... w lusterkach
Spod rzęsy zamkniętej łzę strąca noc sennie...
O czemuż tak szmerzysz, tak szemrzesz niezmiennie...



No... chyba Ją wreszcie przekonałem temi szmerami serdecznymi, od serca :)))
Przestań, bo ten szmer będzie mi się śnił po nocach, albo nie daj Boże nie pozwoli mi zasnąć:))) Ps. Mnie nie tak łatwo przekonać, bo jestem baaaardzo upartą osóbką;) Poza tym lubię robić na złość;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W takim razie czas na zmianę tematu. O czy to dziś mówimy? Aha... o biedronkach :)))
Szmery rzeczywiście mogą kojarzyć się z chorobą serca:


szmery

Koncert świateł błękitnych, rozpalone wody,
smutek jezior w źrenicach muchorzastych lasów,
piegowate poziomki w słońcu, ostry pazur
rysujący polany nagłych, bujnych wrzosów

płyną w myślach jak liście na leciutkim wietrze,
gdzie na którymś dwukropek: zziębnięta biedronka
zbiera w pyszczek jagody ostatniego słońca,
w księżyc patrząc jesienny, nim zmyją ją deszcze

w małą, mniejszą, najmniejszą cząsteczkę czerwieni
aż skądś nitka pajęcza, mglista cisza lasu
gdzieś na skraju wieczoru, liliowego brzasku
przygniecie ją i umrze - na kolor jesieni.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • to nie są twoi przyjaciele.  tak mi próbowano wmówić Co tak naprawdę o nich wiesz? muszę się trochę natrudzić    by przypomnieć sobie szczegóły ich żyć, ich związków, ich przeżyć  jak gdyby me myśli już pruły zapamiętanych faktów nić   nie wyrecytuje ich wszystkich miłości, nie znam ich życia w szczegółach nie często jestem u nich w gości czyżby się ta relacja popsuła?   tak naprawdę wiem o nich wszystko  co powinienem wiedzieć i nie potrafię sobie wyobrazić  lepszych przyjaciół na świecie 
    • Myślę, że Polska nie jest najnieszczęśliwszym z państw, jak to się zdaje po lekturze wielu ujęć jej dziejów. – Czy to nie przeniesienie wady wiadomości, przedstawiających serię codziennych katastrof? – Bo, spójrzmy na końcówkę listy krajów szczęśliwych, na te najnieszczęśliwsze: – Państwo wielkomorawskie – nie przeżyło średniowiecza; – Księstwo Serbołużyczan –  nie przeżyło średniowiecza;           A przecież odnotowywani są ich władcy: Książę Derwan (ok. 632 w kronice Fredegara, łac. Dervanus, dux Surbiorum), jako książę plemienia Surbiów (tj. Serbów łużyckich), Książę Miliduch (†. 806, łac. Miliduoch, Melito, Nusito) – książę serbołużyckiego związku plemiennego, a nawet z tytułem „król Serbii”. – Państwo Wieletów vel Luciców – nie przeżyło średniowiecza; – Państwo Stodoran –  nie przeżyło średniowiecza; – Państwo Obodrytów –  nie przeżyło średniowiecza;           A przecież znani są ich niektórzy władcy, np. Książę Gostomysł (†844, łac. Goztomuizli, Gestimulum). Książę Stoigniew (†955), wymieniany jako współrządzący z Nakon (†965 lub 966) Książę Dobomysł (w 862 wg Annales Fuldenses odparł najazd Ludwika II Niemieckiego, po łac. zwano go Tabomuizl), Książę Mściwoj, który w r, 984 roku wziął udział w zjeździe w Kwedlinburgu. Książę Przybygniew vel po niemiecku Udo. Książę Racibor. Książę Niklot. – Prusowie – nie przetrwali średniowiecza; – Jaćwingowie – nie przetrwali średniowiecza; – Królestwo Burgundii – nie przetrwało średniowiecza, choć w latach 1477-1795 wymieniani są władcy Burgundii ale tylko tytularni, bez ziemi i realnego państwa. Itd. A Polska? Z Polską jak widać mogło być dużo gorzej!   Pozdrawiam!  
    • piękny dzień  słowo Ciałem się stało    niebo otworzyło świt  przyszedł na świat  Bóg człowiek    Jego słowa  światłem  światłem  wskazującym drogę    mamy  prawdziwą wolność  możemy Go przyjąć  lub nie  nasz wybór    bez Światła… łatwo pobłądzić   12.2025 andrew  Boże Narodzenie   
    • Czym jest miłość, gdy zaczyna się kryzys? Co się czai, by zranić, by zabić jak tygrys? Gdy chcesz pogadać, lecz pustka w głowie. Zapytasz „co tam, co robi?” i po rozmowie. Albo przemilczysz i nie napiszesz słowa, wtedy powstanie wielka brama stalowa, którą będziecie próbować otworzyć, by szczęśliwe chwile od nowa tworzyć. No chyba, że żadne kroku nie zrobi — wtem brama się zamknie i kłopotów narobi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...