Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

zakątki


Rekomendowane odpowiedzi

wyliżę się z tego jak zawsze
po cichu żeby nie obudzić miasta
ulepionego nie z tej gliny
co my

tu ciągle pada gruboziarnisty śnieg
na kolejki ludzi z kartkami w rękach
i korki fajfusów którzy koniecznie chcą
być zbawieni pojedynczo

grupowo zawsze śmierdzi najgorzej
siedzenia prują się w kroczach
a ty czasem nakrywasz stopami
moją twarz

jak stół dla trzech osób dziś wieczór
będzie dobrze nawet jeśli zaczniemy
rozmowę od pogody – że za oknami skwar
więc należałoby gdzieś wyjechać wyrwać
siebie z chwastami

może jakieś pireneje
albo półśrodki które osuszą grunt
i zrobią ze mnie irlandczyka

*

dacie radę
to znaczy nie damy
się zgubić


---------------------------------------
Może coś w tym stylu? Lepiej, Panie i Panowie?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wzrusza mnie pan, panie Pancolku :))

jednak nie wszystko mi tutaj leży. jeśli mogę coś zasugerować, to po zbawieni pojedynczo trzeba kroić i ciąć. zaraz, zaraz. a, wiem. usunąć pierwszy wers trzeciej strofy przede wszystkim. psuje smaczek po pojedynczym zbawieniu.

stół dla trzech osób dziś wieczór
będzie dobrze nawet jeśli zaczniemy
rozmowę od pogody – że za oknami skwar
więc należałoby gdzieś wyjechać wyrwać
siebie z chwastów


dalej widzę to tak. słuchaj mnie albo i nie, i tak jest dobrze :)

pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

pierwsze dwie strofy na tak, bo są ciekawe i fajnie płyną:)
ale "zbawieni pojedynczo", nie lepiej zastosować inwersję?

3 strofa - w ostatnim wersie przejawia się fetysz?:P
minimalnie jest przeciążona.

bardzo mi się dalej podoba:
"gdzieś wyjechać wyrwać
siebie z chwastami"

ale puenta jest słaba, nagłe ucięcie, może chciałeś to tak zrobić, ale nie wyszło.
zmieniłbym ją, no bo psuje trochę.

ogólnie daje plusa:)

dobrze, że widać, że wiesz o czym piszesz:)

pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rachelko; podumam, bo lubię dumać ;) Najważniejsze, że mam propozycje do rozpatrzenia.
Pozdrawiam wdzięcznym cmokasem :*


Judytko; jestem dumny, gdyż znalazłaś wreszcie coś dla siebie ;) Dziękuję i Pancolkowo się
uśmiecham.


Rafale; dzięki ogromne. Właśnie zrezygnowałem chwilowo z wyraźniejszych puent, ale
fakt faktem, że wierszołek zasługuje na lepsze rozwiązanie. Pomyślę także nad 3
strofą. Pozdrawiam grabulą


Latawczyku; a zrobię jej dobrze, zrobię ;) pięknie dziękuję za ciepłe słowa i jutro wieczorem
zapraszam do Zetki (bo Pancolek pracuje nad możliwością oceniania ;D ).
Pozdrawiam i całuję rączki


Marlettko; pointa generalnie zostanie zmieniona. Zobaczymy, którą sugestię przyjmę ;)
Dziękuję szczerze i pozdrawiam


Pancuś

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Czytałam i to kilka razy...., ale przyznam sie szczerze, że nic nie przyłazi mi do głowy sensownego aby go skomentować....:I Chyba musi mi się uleżeć w głowie i później coś wymyśle na spokojnie.
Uporał się już Pan z sesja?:>
Pozdrawiam Marcina wakacyjnie:P:P. Piona!:*

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Podmiot liryczny opowiada między innymi o sytuacji, jaka panuje w jego nieco odleglejszym otoczeniu, a także tym najbliższym, wręcz intymnym Zwraca się bowiem do osoby, z którą zapewne tworzy parę

Peel odczuwa wraz z ukochaną pewnego rodzaju alienację względem środowiska, które tu przedstawione jest dość typowym obrazem polskich realiów, czyli absolutna degradacja i degrengolada ogółu Podmiot liryczny pomimo wszelkich niedogodzeń, trudności wierzy, iż z partnerką uda mu się wiele osiągnąć /a przynajmniej wybić z miejsca, w którym przychodzi mu egzystować/, wie, że będzie dobrze, że razem sobie poradzą z przeciwnościami

Co do warsztatu - zmieniłbym nieco pointę, choć koncept nań przedni Poza tym, moim zdaniem, nieco za długo Aczkolwiek może odbieram ten tekst przez pryzmat dzisiejszego widowiska w Austrii :P

Tak czy inaczej - przepraszam za mało konkretną wypowiedź, ale chyba jestem trochę zmęczony :P Generalnie jednak mogę powiedzieć, że wiersz mnie przekonał Zacznij publikować w Z Trzeba wyplenić te chwasty :P

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Paulinko; na razie się uporałem z paroma wierszami i nic więcej ;D W weekend pogadamy, bo będzie u mnie luuuuuuuźniej. Pozdrawiam i cmokam :*


Misterze; dzięki stokrotne za sugestię i jak zwykle ogromnie frapującą interpretację. mam gorącą nadzieję, że nie przekombinowałem z pointą, która już poszła w eter. A w zetce obaj musimy się obronić do dziesiątego wierszyka, iżby zasiąść w szanownym składzie jury ;D
Pozdrawiam grabulą Pancusiową ;)


Pancuś

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy konfrontacja staje się kluczem.   I wtedy przyszła Ona. Moja przerysowana wyobraźnia? Czy kobieca świadomość? …Pomyślałam. Wtedy… kiedy?... Czy tak było?   Przyszła, a ja nie uciekałam. Właściwie czekałam na nią nazbyt długo. Czułam, że kiedyś stanie w drzwiach, jak gdyby nigdy nic. Kobieca intuicja kazała mi czekać cierpliwie.   Przyszła pewnego poranka. Z tym swoim grymasem w kąciku ust i zapytała obcesowo.   Jak to tak bez powitania, a niby czekałaś na mnie. Nie tęskniłaś? Nie byłam dla Ciebie zagadką? Ciekawostką?   Przez dłuższą chwilę milczałyśmy obie. Nie trzeba słów za wiele, kiedy przychodzi żal… - zaczęłam się tłumaczyć- za tym co było, nie było, a jednak czegoś żal.   Nie trzeba myśli za wiele, gdy zdążyć się nie zdążyło…, zbyt wiele po drodze zgubiło…, straciło własną miłość. Kiedy przychodzi żal, pojawiam się ja. Świadomość Twoja. I oto jestem…- dokończyła moją myśl.   To trwało latami… mówiła bez przystanku. Żeby zatuszować Ci blizny doklejałam Ci sztuczny uśmiech. Latami. Uparcie. Konsekwentnie. Gdy w środku czułaś ból i smutek za tym co po drodze się rozkraczyło. Było nie było…, a Twoje serce krwawiło, uśmiechałam się i pozwalałam Ci biec.. szybciej jak wiatr.   Tak… weszłam w myśl… lekko pokonywałam schody. Ale miałaś 16 lat… odbiła piłeczkę zbyt szybko… nie zdążyłam przypomnieć tak ważnej daty. Czy w ogóle miałam 16 lat?   Ostatecznie rok 2022 pamiętasz? 22 lutego… Rozczarował Cię Świat, a ja zamilkłam. Nie poddałam się, próbowałam sobie przypomnieć ten dzień. Zamyśliłam się na dłużej.   Jesteś moim arcydziełem. Produktem z gwarancją. Mówiła nazbyt patetycznym tonem i śmiała się coraz głośniej. Jestem tylko narzędziem w Twoich rękach.   Gdy wtedy Twój krwiobieg zapomniał kim jest, a oczy zalewała krew mieszana z łzami  i wolałaś przespać ostatnie wydarzenia…   Zadzwonił telefon. Wpatrywałam się w ekran zbyt długo, a on dzwonił zbyt uciążliwie… Odebrałam, a może tak mi się wydawało…   Nie wiesz jak działa telefon, a chcesz zrozumieć mnie… neurokognitywną  teoria świadomości (?) rzuciła wezwanie..   Czasami wracam do tego spotkania, chociaż nie wiem, czy w ogóle miało to miejsce?
    • @mariusz ziółkowski Dzięki bardzo sam widzę jak wnuki wpadają jak burza w biegu zdmuchują co słodkie i ................       z powrotem do komputera pozdrawiam
    • @bronmus45 Mocne ! Choć jestem apolityczny!!  
    • @JAPA Coś mi się podoba...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...