Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ustały już
keratynowe trzaski
na uniwersytetach

w niebyt przeszła
skrzypiąca anomalia
drzwi

rzeczy wywrócone
są na lewą stronę
głębiej może wrastać
akustyczna panorama

o wymiar dalej
znalazłem człowieka
który budzi we mnie wiarę

bo to taka mała bilokacja
kiedy obserwujesz świat
za pomocą cudzych oczu
kiedy czujesz
akwedukty czyichś żył

siedząc
na drewnianym krześle

Opublikowano

tak jakoś skojarzyło mi się AiC, sitting on an angry chair ;) ogólnie podoba mi się, rozkręcasz się (moim zdaniem) w połowie, chociaż od drugiej strofy zaczyna być już ciekawie. Pierwsza zwrotka nie bardzo, nie wiem, co to znaczy keratynowy, ale mi się źle kojarzy z kreatyną :Pp no i tytuł też jakiś taki za bardzo fikaśny, ale i tak jestem raczej za.

angie

Opublikowano

o wymiar dalej
znalazłem człowieka
który budzi we mnie wiarę

bo to taka mała bilokacja
kiedy obserwujesz świat
za pomocą cudzych oczu
kiedy czujesz
akwedukty czyichś żył

ten fragm. przemawiający
piękne podglądnięcie,
pozdrawiam ciepłoniaście

Opublikowano

permanentna bilokacja -> czyli coś w guście trwałego, aczkolwiek świadomego rozdwojenia jaźni. jednakże podmiot liryczny nie wie, a na pewno nie mówi dlaczego doświadcza takiegoż zjawiska.

w pierwszej strofie moim zdaniem podmiot liryczny mówi o zakończeniu procesu wyrywania włosów, obgryzania paznokci etc. które to czynności są objawami stresu. w życiu podmiotu lirycznego na gruncie uczelnianym miejsca już to raczej mieć nie może, bowiem albo ukończył studia albo został z nich wyrzucony, być może sam odszedł. jakkolwiek nie studiuje.

coraz bardziej podmiot liryczny zwraca uwagę na wszelkie otaczające go zdarzenia. alienuje się od świata, tudzież jego najbliższego środowiska. prawdopodobnie dzieje się tak, ponieważ nikt nie jest w stanie go zrozumieć.

wszystko w otoczeniu podmiotu lirycznego zaczyna nabierać nowych, dziwnych, nieznanych mu dotąd kształtów. możliwe, że jest to wynikiem jego obserwacji, bądź nabytego doświadczenia. tak czy inaczej powoli inicjuje on inny pogląd na rzeczywistość. na domiar szczęścia udaje mu się znaleźć osobę, do której może się zwrócić. zastanawiające jest jednak to, czy owa osoba żyje i czy w ogóle zna podmiot liryczny. równie dobrze niekoniecznie musi być to człowiek.

wszystko to rozgrywa się na krześle. czyli podmiot liryczny miał wizje. mam podejrzenia, że mogły być one wywołane pewnymi, zewnętrznymi środkami, dostarczonymi do organizmu podmiotu lirycznego.

podsumowując - porusza się tematy metafizyczne oraz egzystencjalne. podmiot liryczny zdaje nam relację z reakcji zachodzących /prawdopodobnie/ w jego umyśle. nie mogę mieć jednak pewności. w każdym bądź razie mnie przekonuje ten tekst. lubię Twój styl. zawsze dotykasz problemów, które są raczej mało popularne, a zarazem udaje Ci się to wszystko ubrać w ładną, niekonwencjonalną formę. ode mnie bardzo solidny plus.

pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



czy ja wiem, czy mało popularne? to po prostu Ty tak jakoś je interpretujesz, żeby wychodziło na Twoje :) i robisz do zajebiście, ale zbyt głęboko wchodzisz w ten tekst, co nie znaczy, że robisz źle. bo on wcale nie jest jakiś oddalony, przyćmiony, to jest tylko styl.

dzięki za komentarze
Opublikowano

zgrabny od początku do końca nawet akwedukty jak na ten wiersz i jako ciężki wyraz nie przeszkodził w odbiorze całości

niekoniecznie musi być konkretny oskrobany ze skóry krwawy i śmierdzący żebym go przełknął

ale widać że jest sensowny nieprzekombinowany i poprowadzony przemyślanym ruchem epileptycznego spokoju ? no dobra. bez wyuzdanych słówek

z ulgą odetchnąłem


bywaj /

Opublikowano

lubię wiersze, w których widać znamiona udanych eksperymentów i próbę wychodzenia poza ramy... dużo jest poprawnych i "grzecznych" wierszy, a ten widzę, jako efekt przemyślanych zabiegów, niekoniecznie popularnych i odważnych. Eksperymentujmy, jak najbardziej :)
szczególnie, jeśli efekty mają być takie, jak ten :))

pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Twoja nieobecność nie jest brakiem – jest nową fizyką, w której ciało rozpada się na cząstki, a czas jest językiem, którego nikt jeszcze nie przetłumaczył. Czuję cię w trzewiach kosmosu, jakbyś była planetą, której orbita pękła, a ja wypadłem z grawitacji i teraz dryfuję w próżni złożonej z twojego braku. Każdy mój miesień jest biblioteką, w której zapisane są twoje gesty, ale litery się kruszą, i połykam ten pył, żeby cię jeszcze raz przeczytać. Noc nie jest już ciemnością. Noc to twój cień, który nauczył się chodzić po mojej skórze i zostawiać ślady, jak gwiazdy wyżłabiane paznokciem Boga. Oddycham i czuję, jak powietrze się rozdziera, bo nie ma cię w cząsteczkach tlenu. Każdy wdech jest krachem metafizyki, każdy wydech – filozofią bez autora. Tęsknię za tobą nie w sercu, lecz w bycie. Twoja nieobecnosć to nie brak osoby – to dziura w ontologii świata, to pytanie, które połknęło wszystkie odpowiedzi i wypluło mnie jako echo. Jestem teraz zwierzęciem zbudowanym z tęsknoty: moje mięśnie to drżenie planet, moje oczy to pustki po twoim spojrzeniu, moje ręce to dwie jałowe modlitwy, które próbują sięgnąć nieskończoności. Nie proszę już o powrót. Nie proszę o sen. Proszę tylko, by wszechświat zrozumiał, że bez ciebie jestem czarną dziurą w środku dnia, która pożera znaczenie słów, i wypluwa język zbudowany wyłącznie z krzyku, światła i twojego imienia, którego nie mogę już wymówić, bo stało się całą moją krwią.  
    • @andrew Bardzo dziękuję!    Nie kupisz dziecka w galerii jak obrazu z serii, Bo każde jest jedyne – Boży ślad w materii. Moje jest ze mnie zrodzone, z miłości do męża wykute, Niepowtarzalne, święte!     @huzarc To prawda, że nie chciałam udawać, że "wiem". Chciałam raczej zapytać – i w tym pytaniu odnaleźć jakąś cichą pewność. Może właśnie w tej pokorze wobec tajemnicy jest prawdziwa mądrość. Bardzo dziękuję!   @Migrena Dziękuję za te słowa – czytam je z wzruszeniem i pewnym zaskoczeniem, bo czasem nie wiem, dokąd mnie prowadzi pióro - dziękuję, że nazywasz to, co się wydarzyło. Wątpliwość jako najwyższa forma wiary. To paradoks, który noszę w sobie. Nie wierzę w pewniki, ale wierzę w pytania. Może to jedyna uczciwa postawa wobec tajemnicy. Co do tytułu – cieszę się, że rezonuje. Bardzo dziękuję za ten piękny komentarz. ps. Znowu mnie zawstydziłeś komplementami.     @viola arvensis Bardzo dziękuję! Cieszę się, że Ci się spodobał. Ja często wracam do Twoich wierszy, które mogę "dotknąć". Pozdrawiam. :) @Simon TracyBardzo dziękuję!   @GerberBardzo dziękuję! 
    • @huzarc Niezwykły jest ten wiersz. Uderzyłeś brutalnością kontrastu między monumentalnością wojny a mikroskopijną pchłą na palcu. Ta obserwacja owada w obliczu śmierci jest genialna w swej prostocie i przerażająca w wymowie. Ale też obrazy - "żołnierza tulącego się do karabinu jak do kolebki" - jakiż to paradoks! Czy też kamienie stojące "jak szubienice wokół mej drogi" - pejzaż jako wyrok. Bardzo refleksyjny!    
    • @huzarc intensywny, apokaliptyczny i egzystencjalny wiersz.   Prawdziwa tragedia egzystencjalna nie polega na samej śmierci, lecz na uświadomieniu sobie, że indywidualna ofiara i wielki Ból Człowieka ginie bez echa. Miażdżony przez żelazny walec historii, podczas gdy bezrefleksyjne, pierwotne życie triumfuje w brudnym detalu. Brawo !!!
    • @Sylwester_Lasota powiadają, że nie da rady lecz ja jestem zgoła odmiennego zdania :)   Pozdrowienia słoneczne ślę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...