Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Widzę ciebie w oddali
ćwierć-groteski ćwierć-dramatu
Wycieram z obrazu
Namalowanego iluzją

Rozgrzewam wyobraźnią słowa
Pół-żalu pół-współczucia
Oddaję kiedy grzeszę
Myślami wybiegam przed twój cień

Całą radością i całością siebie
Przenikam tobą jesteś ze mną
Znowu widzę istnienie
Bawię się własną wyobraźnią

Powiedz gdzie jesteś

[sub]Tekst był edytowany przez Marek Wieczorny dnia 17-05-2004 19:43.[/sub]

Opublikowano

Gdyby było wiadomo, gdzie jest, nie byłoby potrzeby "rozgrzewania wyobraźnią słów".
Balansowanie na strunach myśli, to ciekawa sprawa.

Uwaga: w dwu strofach powtarza się "ciebie", może by to zmienić jakoś?

Pozdrawiam. A.

Opublikowano

Pani Mario!
Dziękuję za miłe słowa.Czasami lepiej oglądać z oddali, by samemu nie być oglądanym z bliska.
Panie Klaudiuszu!
Jest Pan zbyt łaskawy w swojej ocenie. Alo to miłe!
Panie Michale!
Ten "+" mnie onieśmiela. Dziękuję.
Przesyłam Państwu serdeczne pozdrowienia
Marek Wieczorny

Opublikowano

"Czasami lepiej oglądać z oddali, by samemu nie być oglądanym z bliska."


Marku , a co masz do ukrycia? czy znaczy to ze siebie nie akceptujesz?
przeciez wszyscy jestesmy niedoskonali i jesli my sami siebie nie akceptujemy to coz wymagac od innych !
pozdr, M+A

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przyjdzie taki dzień      dlaczego śmierć żywych boli zostają wspomnienia  fotografie, pamiątki niedokończone rozmowy i w smutku pogrążone krzyże i nagrobki   przeminą tygodnie i lata a w sercu zawsze jak wczoraj bolesna pamięć kołata    a oni przecież już tam kroczą lepszymi drogami   z prochu powstali na nowo
    • Jesteś ziemią pod mym krokiem, co zna tych stóp codzienny ślad, gdy życie płynie swoim torem, ty stoisz cicho — wiele lat. Jesteś blaskiem w mym uśmiechu, i ciepłem, co otula skroń, gdy szukam drogi w złym pośpiechu, wciąż jesteś tu — wystarczy dłoń. A kiedy cisza się zatrzyma, i czas w pół zdania zerwie nić, będziesz — po prostu, drogi ojcze we mnie, jak echo — dalej żyć.  
    • @tie-breakPoproszę o serduszko :-) Lubie je :-)  Powiem Ci szczerze, że nie znam się na kadrowaniu i nie zauważam niczego złego w Twoim zdjęciu. Dla mnie jest w porządku. Słoneczne, ciepłe, błyszczące. Podoba mi się. 
    • @Adler A jednak z prochu coś się rodzi, choć dłonie drżą, choć serce pęka — bo nawet w nicość, gdy się schodzi, wciąż tli się iskra — myśl, udręka.
    • Nie wiem czy to była Państwa intencja, ale interesuje mnie tutaj ukazanie Jezusa i na ogół Boga, przez to Religii. Zdaje się jakby ten Bóg był tylko ciężarem przymuszających ludzi do życia "na kolanach".

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Człowiek cierpi w ten sposób pod masą nieistniejącego boga który oskarża go o zło i sądzi za czyny których nie popełnił, manipuluje nim, każe siebie szukać a się nie ujawnia.     Ale na końcu życia Bóg go zostawia. Odrzuca truchło i patrzy się na niego z wyższością.   Taka jest moja interpretacja.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...