Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

chowam po kątach ostre przedmioty.
dzięki temu wiem gdzie

szybko można je znaleźć
w razie potrzeby. po trzech dniach

nie wychodzę z tego stanu. rzeczy
porozrzucane wszędzie na podłodze

w pokoju. prawie nie palę - ciągle
śpię albo kaszlę. nie ma czasu na to

żeby położyć się nogami do przodu. nawet
nie chce mi się ruszać, a trzeba

zapłacić rachunki. trzeba nawet się wybrać
do pracy. trzeba wszystko i nic

mnie do tego nie zmusi.

Opublikowano

Moim skromnym zdaniem, warto by było zmienić:

rzeczy
porozrzucane wszędzie na podłodze

w pokoju.

jakoś bardziej poetycko ubrać, bo reszta naprawdę ciekawa. Oczywiście to Pancolkowe rady, a więc trzeba traktować z przymrużeniem oka :))
Pozdrawiam!

Opublikowano

Pancolku, no jak dla mnie to oprócz przerzutni (i pauzy absolutnej;p ) nie ma tu nic więcej z poezji, ale tak jakoś.

nie wychodzę z tego stanu. rzeczy
porozrzucane wszędzie na podłodze

w pokoju.
prawie nie palę - ciągle
śpię albo kaszlę. nie ma czasu na to

- jeśli zmienię ten fragment, trzeba będzie zmienić resztę wersów, żeby przerzutnie nie przestały być sensowne (bo mam nadzieję, że choć troche są. są?)
i będzie efekt domino
;p

dziękuję, pozdrawiam

Opublikowano

No właśnie Olesiu, oparłaś wiersz na samych przerzutniach, a trochę męczy takie "skakanie" - wiem, bo sam tak kiedyś pisałem. A jak już się oprze wiersz o przerzutnie to trudno później cokolwiek zmieniać, wersyfikację itd. Więc jeśli chcesz by było bardziej poetycko to chyba trzeba napisać od nowa, odpuszczając sobie trochę tych przerzutni, wprowadzając jakiś ciekawszy opis (mniej potoczny), metafory, porównania itd. Oczywiście to nie jest złe, ale bywało lepiej u Ciebie. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiem, co trzeba robić, żeby było poetycko, serio;p
no ale właśnie to miało być takie suche i w ogóle;)
chciałam tylko się dowiedzieć, czy jest zupełnie do niczego - jeśli tak, to wywalę, bo zmieniać chyba już nie będę

mnie to się on, ten wierszyk, w zasadzie nie bardzo podoba, a przynajmniej bardzo mieszane uczucia mam co do niego

dziękuję Tomaszu za zajrzenie i kolejny głos w sprawie:)
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Powyższy kolega jest właśnie jedną z form agresji na tym forum.  Ponawiam, co napisałem wcześniej.  Dodam jeszcze jedynie, że epilog w Twoim wierszu jest dwuznaczny a środowisko tutaj jest zorientowane religijnie więc nie mam pojęcia, jak zareagują.  Życzę powodzenia. 
    • @Robert Witold Gorzkowski   Napisałeś bardzo intrygujący, zmysłowy wiersz o intensywnym doświadczeniu bliskości i pożądania. Wiersz działa jak impresja - stany, obrazy, doznania w ich intensywności i ulotności, a także jest tu ekstaza maetafizyczna. Bardzo mi się podoba.  
    • MRÓWKI część druga Później się okazało, że zajęły całą polanę po brzegi, a więc szybka ucieczka była raczej niemożliwa. Zatem nie było możliwości, aby wyjść na zewnątrz namiotu bezpiecznie, a mrówek coraz więcej gromadziło się w namiocie.  Przestraszyłem się nie na żarty i nagle przypomniałem sobie wczorajsze zdarzenie. Wędrując przez las i szukając dogodnego miejsca na rozbicie namiotu, ponieważ postanowiłem spędzić tam noc na pobliskiej polanie, poczułem w pewnym momencie ugryzienie podobne do tego jakie doświadczyłem przed chwilą. Zobaczyłem na nodze duża czerwoną mrówkę, a więc to ta mała istota była przyczyną nagłego bólu.  Rozgniewany z powodu zadanego mi bólu i w odruchu adrenaliny rzuciłem kamieniem w mrowisko, których o dziwo było sporo w tym miejscu, znajdujące się nieopodal starego dębu. To był błąd, który doprowadził mnie do obecnej niewesołej sytuacji.  Zamiast strząsnąć  mrówkę z nogi i uciekać z tego miejsca tak szybko jak tylko możliwe to ja na przekór zaistniałej sytuacji rozbiłem namiot niedaleko tegoż mrowiska.  Szczerze mówiąc nie przypuszczałem, że mrówki potrafią się mścić i że jest ich tak wiele. Przypomniało mi się, że czytałem niegdyś o mrówkach żyjących w Australii i Afryce, które wędrują gromadnie i pożerają wszystko co żywe napotykają na swojej drodze. Te mrówki co otaczały mój namiot, na moje szczęście nie należały do tego żarłocznego gatunku, lecz to nie oznacza, że nie były  groźne. Uświadomiłem sobie grozę sytuacji i nie pozostało mi nic innego jak tylko szybka próba ucieczki z polany.   cdn. 
    • @andrew   To piękny wiersz o ulotności chwili i sile wyobraźni. Uchwyciłeś coś, co chyba każdy zna - ten moment, gdy jedno spojrzenie wystarczy, by w ułamku sekundy stworzyć całą historię. Pozdrawiam. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...