Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

chciałabym

Atena
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Atena

Atena

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


po lekturze "Miłości w czasach zarazy" też (?) zachorowałam
na 'wiersz inspirowany', powstał nawet,
dziś już go nie ma, nie przetrwał, za słaby;),
to tak na marginesie;

Ateno, myślę, że suspens oparty na
'odpływaniu
w zapomnienie'
trochę za tani; szukałabym głębiej, zwłaszcza, jeśli włączyłaś w grę pana M.:)
za to zostawienie świata na później - owszem;
pozdrawiam/iza

dziękuję, pomyślę
a i owszem, zachorowałam:) i to już po "sto lat samotności"
pozdrowienia
Atena

Atena

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



hmm... zawsze napiszę dużo, ale po wszystkich skrśleniach zostaje parę wersów. ot, taka miniaturka. dziękuję Mr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Teoria bezwzględności uczuć

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Trudno mi o tym pisać, ale lubię gdy znikasz sprzed mych spragnionych oczu i jaśniejących od Twego anielskiego blasku myśli. Uciekam na długi czas lecz wiedz, że codzień wyglądam przez okna mej utraconej duszy, by choć przez krótką chwilę wyłapać twój cień, cichcem stapający w mgielnym oparze przedświtu, przez bruk parkowej alei. Ja już nie umiem kochać. Lecz nadal staram się wielbić Cię jak w boginię. Tak moje uczucie to skrajne uwielbienie. Jego wykwintny, najprzedniejszy rodzaj. Po co mi wiara w lepszy dzień? Gdy noc zimna scala mnie w jedność z łóżkiem. Pęta mnie i dusi wśród trumiennych trenów, jedwabnych sukien zesłanych mi przez demony snu, piekielnych mar.   Lecz wiem, że jest jeszcze czas. Unosi się i kręci coraz to szybciej wśród gasnących gwiazd i ciemnej materii ta niebieska mała kula. Twoje oczy prowadzą mnie w kojącą czerń niebytu. Droga mleczna, zamienia się w cichy, szemrzący głucho, westchnieniem tysięcy dusz Styks Mam tutaj Ciebie szlachetna Muzo. Twą najukochańszą, ciepłą dłoń. Wyjdę z Tobą na brzeg.   Charonie, nie trzeba mi obola. Nie dla mnie kwitną, ogrody Twej miłości. Znikaj a mnie pozostaw wśród pustynnych wydm piekieł. Jak Persefona, nie z umarłym i przeklętym a na powierzchni czas swój doczesny, wśród najpiękniejszych chwil i zabaw spędzaj.
    • Manek
      Powiedz mi czy

      Przez Manek · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Miło mi, że się wiersz spodobał. Pozdrawiam
    • Annna2
      Kiedajszo

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena tak to jest. dziękuję
    • alakielich
      Rzeka***

      Przez alakielich · Opublikowano

      @huzarc dzieki ;););)
    • Wiesław J.K.
      matecznik

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @MIROSŁAW C. Taka chata ze słomianą strzechą, a w niej kuchnia rozgrzewana drewnem jest ciągle żywa w mojej pamięci, chociaż już dawno nie istnieje. Nie zapomnę nigdy zapachu niezapominajek 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...