Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Boże Ciało


Lilianna Szymochnik

Rekomendowane odpowiedzi

Właśnie przeszła procesja
za oknami wciąż słychać chwalebne śpiewy,
pod baldachimem hostia błyszczy w słońcu
ksiądz i szeregi ludzi idą z pokorą.

Małe dzieci sypią kwiaty pod stopy
kolorowe pachnące łąkami zabrane ogrodom
idzie młodzież dziadkowie, babcie i wnuczęta
ciotki z wujkami - nawet na wózkach i nie kalecy.

Wyszedł Pan przed apostołów nauczać Bożych słów
owe owieczki grzeszne, które w ten czas oświecił
i był tam z nimi wolnym duchem uczynną myślą
pasterza zabłąkanych grzeszników ucałował.

Dzwony zabiły w tony i dzwoneczki Tobie Panie
na chwałę Tobie Panie za to ciało ukrzyżowane
za mękę cierpienie za ból i krew milionów
uśmiech dzieci zbawiał aniołki gipsowe.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Tyma razem Sokratexie
się nie zgodzę na zmianę
powiem Tobie i wszystkim obecnym dlaczego?

W dzieciństwie niemal wszyscy dysponujemy pewnymi mocami parapsychicznymi - to zupełnie naturalne.Dlaczego nie mielibyśmy poznać myśli mamy, rozmawiać z duchami drzew, spotkać się z nieżyjącą babcią, tak jakby mieszkała po drugiej stronie ulicy? Dopiero dorastając, wyrabiamy w sobie silne poczucie własnego, odrębnego "ja", a wiedza i logiczne myślenie blokują wyczuwaną intuicyjne energię, wysyłaną przez wszystkie żywe istoty i nie uznające granic czasu ani przestrzeni. Mocy tych nie tracimy jednak nieodwracanie.Odzywają się one w nas spontanicznie, gdy jesteśmy już dorośli.W takich momentach granice naszej osobowości znów stają się płynne.Doświadczają tego często ludzie opiekujący sie dziećmi, zwłaszcza matki, które niemal automatycznie wyczuwają emitowaną przez dziecko energię i potrafią się z nią połączyć.Zdarza się to również rodzicom przybranym - jest to bowiem więź natury uczuciowej, a nie fizycznej. Bywa, że nasze siły psychiczne i duchowe objawiają się, gdy stajemy w obliczu poważnych problemów, kiedy wydaje się, że świat materialny nie może już nic zaoferować. Dodają nam wtedy otuchy, ukazują nowe perspektywy i utwierdzają w poczuciu własnej wartości.Podobnie dzieje się, gdy świadomie uruchomimy proces rozwoju duchowego i ponownie uda się nam nawiązać kontakt z polem płynącej przez skały, rośliny, zwierzęta i ludzi energii wszechświata.Wiele z tych mocy ma ścisły związek z telepatią - umiejętnością nawiązania bezpośredniego kontaktu z umysłami innych - co pozwala nam wyczuć stan psychiczny osoby oddalonej nawet o setki kilometrów lub grożące niebezpieczeństwo. Możemy wówczas przewidzieć katastrofę i nieszczęśliwe wypadki na długo, zanim się wydarzą, a także odbywać podróże poza ciało, w trakcie których nasz duch jest w stanie ukazać się naszym najbliższym.itd.

Salve!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Przeczytaj nawet dziecinne komentarze.

Klaudia136 napisał:
ja mam najpierw pytanie - to dzisiaj jest Boże Cialo?
15:57:36, 07-06-2007
Szczurek napisał:
Mnie się bardzo podoba.
16:02:08, 07-06-2007
bunia460 napisał:
mnie również:)
szczególnie ostatnia strofa:)
edytuj 16:05:52, 07-06-2007
POLONIK10 napisał:
Jeśli jesteś katoliczką
powinnaś to wiedzieć.

Salve!
16:08:29, 07-06-2007
landrii napisał:
Jak byłam małą zawsze chciałam sypac kwiatki. oczywiscie 6 nie będe juz powtarzac ^ pzdr
16:08:34, 07-06-2007
Szczurek napisał:
Chyba nawet niewierzący też wiedza.r
16:08:38, 07-06-2007
Klaudia136 napisał:
Ale ja nie mieszkam w Polsce i nie wiem kiedy są święta takie jak Boże Cialo, Wniebowstąpienie, czy inne. Po prostu nie mam pojęcia.
16:10:08, 07-06-2007
Klaudia136 napisał:
A. Ogólnie wiersz mi się podoba. Najbardziej ostatnia strofa. Na 5.
16:10:32, 07-06-2007
Szczurek napisał:
No to teraz wiesz.Przynajmniej w tym roku.Pozdr.
16:11:00, 07-06-2007
Klaudia136 napisał:
W tamtym wiedzialam, bo blam w Polsce. Ale dziękuję. Pzdr.
Dodaj komentarz

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Żebym ogólnie w całości ten wiersz
w te zmiany napisany zobaczył,
jak wam się on wydaje osobiście,
może bym i zmienił
treść zapisu.



PS.Muszę teraz wyjść do sklepu
porobić drobne zakupy -
troszkę czasu mi zejdzie,
ale wrócę porozmawiamy później.

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tym razem jestem przychylny, bo nie uprawiam inkwizycji anty Lilianna, tylko przeciwko wierszom, które mnie (co jest indywidualnym wyznacznikiem) się nie podobają. a tym razem jakiegoś niesmaku nie czułem, wiadomo, że zawsze można się do czegoś dossac, ale może za tydzień :)
Ale mam takie propozycje:

zebrane - na "zabrana" - wg mnie ciekawiej to brzmi
i nie kalecy - to po prostu nie ma sensu
bożych - Bożych
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bardzo dobry wiersz! Widzę tę procesję, cały jej kolorowy orszak. I nie ma błędów gramatycznych! Jednak potrafisz pisać bez błędów (albo je poprawiać "na zimno").
Ale ponieważ obrazek jest realistyczny, popieram propozycję zmiany Sokratexa. Wiem, że mamy (nie tylko w dzieciństwie) większe lub mniejsze zdolności parapsychologiczne, ale Twój wiersz nie o tym mówi, dlatego te niematerialne aniołki na końcu są tu jakby z innej bajki, nie na miejscu.
Poza tym nie w każdej religii są aniołki, a wyznawcy innych kultów też miewają zdolności parapsychologiczne, zaś z aniołkami się nie kontaktują. Aniołki są tu zdecydowanie baśniowe, nie mówią nawet o zdolnościach parapsychologicznych. Nie pasują do treści.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wierzyć to znaczy ufać,kiedy     cudów na życzenie nie ma     ks.Jan Twardowski    czy jest miejsce czas  gdzie nie ma cudów  już ja  czyż to nie wielki cud    jestem żyję    to nie starcza  oczekuję ich na życzenie  nie dostrzegając wokół    chciałbym aby Stwórca  naprawiał wszystko  co popsuję  to byłyby cuda    Jezu ufam Tobie  podziwiając pełną  cudów codzienność    5.2024 andrew
    • Niby taka chłodna , lecz promienieje. (Noc) Niby taki zwykły, a skrywa wiele . (Dzień) Sporo nauczyła , jeden raz wystarczył. (Zdrada) Nie powinnaś dawać jej kolejnej szansy. Łamie wszystkich wokół, powala na glebę. Będziesz głupio pytał ,czemu wybrała ciebie ? (Porażka) Czas nie stanie dęba, rany się zabliźnią. Nie pozwól jej, aby odebrała Ci wszystko.
    • A więc dobrze, chodźmy. Idziemy. Idźmy tędy. Jak wtedy. Pamiętasz? Powiedz… Ale czy pamiętasz jeszcze? Zatem idźmy, idąc raz jeszcze. Chodźmy prosto, podążając drogą wniebowstąpienia. Tego właśnie wniebowstąpienia, kiedy się idzie prosto w słońce.   Idźmy prosto tą drogą pustego miasta. Tą ulicą pachnącą nagrzanym asfaltem. Tym chodnikiem. Tym trotuarem…   Kochanie, dotknij ściany. Tej chropowatości pełnej drobnych ziarenek kwarcu.   Tych pęknięć na elewacji starej kamienicy… Poczuj… Poczuj jeszcze, mimo zagubienia w labiryncie czasu.   To tutaj. To było tutaj. Albo, gdzieś dalej. Gdzieś tam, koło tego rozłożystego dębu, kasztanu.   Słońce wschodzi. Zachodzi. Wiruje wokół ostrej szpicy ratusza, jarząc się na blaszanych rynnach. Na szybach zamkniętych okien…   Gdzieś tutaj. Tak, to było gdzieś tutaj. Albo, gdzieś tam — dalej. Tylko w trochę innej korekturze zdarzeń. W trochę innej godzinie tamtego dusznego lata.   Tak jakoś szliśmy, jak się idzie we śnie. Jak można iść jedynie we śnie. Tak jak się idzie teraz, kiedy idziemy wciąż w tym wiecznym niedochodzeniu.   Chodź.   Wyjdźmy tymi drzwiami na końcu. Tą bramą z kutego żelaza. Albo poczekajmy chwilę w osłonecznionym pustką pokoju.   Spójrz jak wspina się smuga światła. Jak idzie wolno po ścianie. Dotyka drugiej… Jak pełznie po drewnianej podłodze…   Olśniewa stojące na środku drewniane krzesło…   Przepływające cząsteczki kurzu.   Na ścianach jaśniejące kształty po czymś, co tu kiedyś było.  A teraz omiata tchnieniem bladej ciszy.   Od okna idzie blask jaskrawy. Od szyby poruszanej niczyja ręką.   Od szyby, w której mży niewyraźny profil   Kto tam stoi? Nikt. To tylko nagły błysk pamięci.   Przekrzywione, trzeszczące szafy z zamkniętą na klucz przeszłością, albo na  twoje imię.   W środku pogięte fotografie,   kilka poplamionych kartek... Niewiele tego.   Jakieś resztki Okruchy nie wiadomo czego. Poskręcane. Splątane kołtunem. Zeschnięte złogi zapomnienia   Wydaje mi się, że stoisz skulona w kącie z twarzą ukrytą w woalce.   Podchodzę.   Biorę za rękę. Taką zimną, wręcz lodowatą.   I nie wiem czy to są palce. Czy to są w ogóle czyjeś palce.   Unoszę woalkę, by spojrzeć raz jeszcze tobie w oczy.   Za woalką pajęczyny falują na ścianie…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-24)    
    • Takie tam... I jeszcze - chyba - literówka? Także powtórzenia. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...