chłopcy

[Piotr Kuśmirek]

ci chłopcy, z którymi notorycznie uciekałaś
z ostatnich lekcji, i którzy objaśniali ci śmiertelne tajemnice
miejskiego parku do dzisiaj nie potrafią powiedzieć
czy lepiej smakuje pierwszy papieros, czy pierwszy
pocałunek. nie zmuszaj ich. niech będą nieruchomi jak
wtedy, kiedy muskałaś wargami ich karki. drżący.
(ale o tym niżej)

pytasz czy są jeszcze pod twoimi drzwiami,
jak kiedyś, kiedy odprowadzali cię do domu a później
warowali na progu czekając aż wyjdziesz. a więc są -
wystarczy, że się odwrócisz i zobaczysz tę rękę,
która trzymała twoją. ukradkiem, żeby nie widział ojciec.
zobaczysz też zadrapanie między kciukiem i palcem wskazującym
- i nie pytaj mnie, dlaczego to wszystko musi być
tak cholernie symboliczne...

czekają na ciebie, wytłoczeni na liściach,
w za ciasnych podkoszulkach i przykrótkich spodniach
poocieranych do krwi - biegną dalej uchylając się od pytań
i przed ciosami gałęzi. zapytasz dokąd dobiegną. zapytasz dokąd
dobiegną ich głosy. nie wiem, ale spójrz: goni ich trawa.


01-03-2004

[natalia]

przeczytałam jednym tchem,
nie wiem czego to zasługa....z pewnością maczał a tym palce autor :)
w każdym razie...
podoba mi się...a czemu to nie powiem, mam nadzieję, że mogę?

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[Wioletta_Szkaradowska]

Piotrze faktycznie zmienia sie troszkę Twoje pisanie. Piękne stopniowanie i kuliminacja w trzeciej strofie:) Bardzo dobry wiersz Ciekawi i nęci :)

pozdrowionka
koincydencja

[Johana von Maahn]

Aż mi słów zabrakło...Piękne.

[Ona_Kot]

bardzo cacy opowieść :)
przypadła mi bardzo do gustu. bardzo bardzo.
tak lubię!!
pozdrawiam.

[Joanna_W.]

Dołączę chętnie do grona komentujących przede mną.

Tekst jak spakowany napęczniały plecak: wszystko co niezbędne, jakieś okruchy i talizmany.

Pozdrawiam. A.