w barach cicho. mamy nie ma.
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Konrad Koper 4 504
Kruk leciał nad bagnistym bajorem.
Przeglądał się w lustrze wody.
Obraz był zniekształcony, króluje szarość.
Może poznamy mowę kruczą i przepowiednie.
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 54 odpowiedzi
- 885 wyświetleń
-
- 36 odpowiedzi
- 738 wyświetleń
-
- 34 odpowiedzi
- 349 wyświetleń
-
Zakochanka dla Janka 1 2
Przez viola arvensis, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
- zakochanie
- zauroczenie
- (i 2 więcej)
- 32 odpowiedzi
- 1 040 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 646 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Dekaos Dondi · Opublikowano
Tekst można też czytać od końca, w sensie – całości zdań. Ciężka aureola, jeszcze kilka sekund, pobujała lśnienie na falach, przyduszając go jeszcze bardziej, by sprawniej mógł utonąć. Tonący pogulgotał jeszcze deczko, pomachał rękami, pokazał środkowy palec swojej tożsamości i zaczął spływać w kierunku dna. Niestety. Pomimo wzmożonych chęci, nie dostał drugiej szansy odbicia. Niby gdzie miał ów ratownik z dobrego serca, pobrudzić dłonie. Przecież woda przezroczysta jak kryształ, nie skłaniała ku temu. Tonący odpychał wybawiciela, ze słabnącym z każdym zachłyśnięciem, obrzydzeniem, gdyż podobno ów, był barwnie nieczysty. Chociaż zgodnie z informacją zawartą w plotce, chciał go uratować, bo w porę zauważył i popłynął z wyciągniętymi ku pomocy, rękami. Zatem nic dziwnego, iż utonięcie Świętoprawego w pobliskim jeziorze, wywołało zdziwiony szok oraz niedowierzanie. Gdzieniegdzie ozdobiony podeptaną pychą, w której jęczały pogniecione, jedynie słuszne prawdy, był wisienką na dodającym otuchy torcie, gdzie każdy skonsumowany kawałek, stanowił nieskazitelny przykład do naśladowania. W jej lśniącym prześwitywaniu, połyskiwała szubienica z powieszoną pogardą. Wystawały z niej wyciśnięte przez pętlę – tudzież rozszarpane szponami miłości do bliźniego – strzępki sinego języczka. Niektórzy nawet widzieli nad bezbarwną czapką, jaśniejącą aureolę. Szczególnie ściany inaczej odrapane oraz olane ciepłym moczem, przytulały wielokrotnością balsamicznych odbić. Co prawda, gdy wracał to miał problem, lecz echa kroków jego – pomimo przeciwności losu – koiły zbłąkane dusze. Stąpał ciężko, zawsze prawą stroną ulicy. Faktycznie. Mówiono o nim, że to chodzący wór cnót wszelakich -
Przez Dekaos Dondi · Opublikowano
@Wiesław J.K.–Dzięki:)–Tu także chodzi o to, kim był ten, co tłumaczył zasady i co mógł przegapić, ów przybysz z pola, skoro na końcu, Księżyc oświetlał mu – niecałą drogę?:)–Pozdrawiam:) -
Przez hania kluseczka · Opublikowano
to był dzień w którym zatrzymał się czas dotykałeś najmniejszym palcem mój podbródek a potem stanąłeś w morzu po pas rozbawiony i krzyczałeś do mnie chodź chodź te fale nas zakryją zawołaj jeszcze raz wiesz że zawsze przyjdę utopić się z tobą -
Przez Dekaos Dondi · Opublikowano
@Wiesław J.K.–Dzięki za :~))))))–Bardzo lubię pisać absurdalne teksty. Mają takową zaletę, że pełen luz, gdyż cokolwiek człek napisze, to i tak pasuje do całości:)–Pozdrawiam:) -
Przez Marek.zak1 · Opublikowano
@iwonaroma Jeden z moich znajomych taką miał. Zawodowo świetnie mu szło, ale to nie wystarczyło, bo popełnił samobójstwo. Dobrej nocy.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się