Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano


nawlekam długą,
niebieską nić
przeszywam powietrze
by dotrzeć do celu

przestrzeń przepełniona
wonnością ziół
spogląda na mnie
błękitnym okiem


wstęga kolorów
unosi sie
by malować
kolejny dzień.........














[sub]Tekst był edytowany przez Maria Anonym dnia 23-02-2004 19:30.[/sub]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Witam Miroslawie ciesze sie,ze wstapiles i zwrociles uwage na "nadmiar zapachow"w tekscie.szczerze mowiac tez sie nad tym zastanawialam nawet mialam kilka innych alternatyw,moze rzeczywiscie zle wybralam.wyswiadcz mi prosze przysluge i pomoz wybrac z podanych przeze mnie mozliwosci ,"zapraszajac do tanca","wzbudzajac nadzieje"
"swiezym okiem" "zapraszajacym okiem",a moze masz lepszy pomysl?
uwazalam,ze wskazowka w tym wlasnie tekscie jest jak naj bardziej wskazana.ale moze sie myle wiec prosze mnie przekonac,dlaczego?
pozdr, M+A
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pani Doroto cieszy mnie pani odbior wiersza,taki klimat chcialam wlasnie stworzyc.
fajnie,ze wlaczyla pani swoja propozycje,ale wlasnie chodzilo o to by zamienic slowo"pachnacym"
pozdr, M+A
Opublikowano

i ja tu jeszcze - jeśli wolno Pani Mario - choć wiersz do mnie nie przemówił - chyba że swoją kobiecością - to spróbuję go pochwalić za tę "kobiecość" - jam chłop - i czepiać się ... nie wypada - ale ... jeśli mogę podokazywać - to zasugerowałbym większą uwagę skupić na doborze kolorów (czy raczej barw) - i tu "kryska na matyska" czyli na mnie ponieważ mężczyźni widzą mniejszą gamę - przy tym samym rozłożystym paśmie - napiszę co zobaczyłem lub mógłbym zobaczyć:

na początku nawlekanieodcieni błękitu - to krople - i nagle słońce - ... przestrzeń przepełnia wonnością ... - lecz dalej .. spogląda na mnie błękitem ... - tu tęczę widzę - ... by malować kolejny ...

tak w skrócie - komentarzy nie czytałem - jest ich dużo - a chciałem o wierszu napisać - może już ktoś wcześniej tęczę zobaczył ... więc nie będzie moja ...

pozdrówko W_A_R

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...