Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nigdy naprawdę nie poznałem mego wujka
jednak widzę go dzisiaj
w jasnoszarej koszuli popijającego piwo
w nieznanej mi knajpie w Krakowie
widzę jego uśmiech
pośród nieśmiertelnego kurzu książek
ciężkich starych foliałów z zakresu historii sztuki
to była historia jego życia
i historia którą pisały obrazy i rzeźby
wujek był namiętnym kolekcjonerem
gromadził zapasy na czarną godzinę
i każdy suwenir był równie cenny
bo nie miał ceny
jego ceną był czas i pamięć
które idą zakurzonym barokowym pokojem
w letnie popołudnie
gdzieś pośrodku zniewalającej pory

wujek był doktorem historii sztuki
ale najpierw był księdzem
a zatem w swej albie udzielał mi chrztu
a wcześniej ślubu moim rodzicom
rozkładał ramiona
i przestrzegał świętej reguły
wiedział wszystko
o Wawelu
gdzie dopadło go kapłaństwo

ten pokój
w którym byłem jeden jedyny raz
oddychał przepychem historii
bogatej w niuanse mistyfikacje
nieodgadnione zagadki
dziurawe tajemnice
której nie zdążył zaszyć w swej nieomylności
jego wysokość czas

nie rozumiałem niczego
z nudnej rozmowy dorosłych
ale otaczało mnie coś
co się nie zmienia i trwa
nieświadomy grałem z dziadkiem w łapki
który zdawał się rozumieć moją obojętność
wobec uroczystej tajemnicy




wujek zmarł nagle
chował go ten sam czas i ta sama pamięć
której postanowił być wierny
będąc równocześnie posłuszny Panu
i Jego najwyższej regule
najokazalej prezentował się nieznajomy szczegół
w przepysznym majestacie ikony
Chrystusa najlepiej poznaje się poprzez rysy
dzieło nieomylnych pędzli i dłut.

Opublikowano

pare fajnych zdań można wyciągnąć
na dłuższą metę rzeczywiście trochę uwiera
no i błędy, a błędy gramatyczne w wierszu powodują
że czytalnik uznaje twór za niedopracowany zupełnie

co niniejszym czynię

Pan to czytał po napisaniu?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @lena2_ Zgadza się, lecz takiej kontrolowanej złości, gdyż nie warto burzyć swój wewnętrzny spokój.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @viola arvensis Egzystujemy w świecie złamanych serc. Przydałby się warsztat naprawczy, gdzie plastry miodowej miłości zabliźniałyby takie rany. Viola, każdy człowiek to osobny świat i aby takie dwa światy - kobieta i mężczyzna- mogły razem funkcjonować w trwałym i długim związku, potrzeba jest nie tylko miłość, lecz obopólne zrozumienie, które powinno się razem wypracowywać.  Pozdrawiam Cie serdecznie. 
    • Kiedy miałam kilka lat, ogłoszono stan wojenny. Wysłuchaliśmy komunikatu przez radio, które zwykle było puszczane nad ranem. Choć jeszcze było ciemno, mogliśmy wykorzystać nagle dany nam czas na koziołki i inne radosne wygłupy. Cieszyłam się, że zostanę w domu, ale nagłą sielankę przerwała mama, wyjaśniając, że to znaczy, iż mogą nadjechać czołgi. Odtąd, od tego dnia i tej godziny, czołgi mogły wynurzyć się w każdej chwili, zwłaszcza że nie tak daleko od nas znajdowała się jednostka wojskowa. Mijaliśmy się czasem z nimi w drodze do lasu, gdy wyjeżdżały na poligony, zza mijanych murów, wracając z zakupów. W święta odwiedzaliśmy je, nieruchome, ustawione jeden obok drugiego, niosąc w sercach kolorowe chryzantemy. Tym razem tylko opuściły swoje pudełka i jak nakręcane zabawki wyjechały w strajkujących, przeciw bliżej nieznanemu wrogowi, który czai się tuż, tuż.    Gdy zniknęła koleżanka z klasy, uciekała przed czołgami. To właśnie one z bliżej niezrozumiałych mi powodów nakazały opuścić dom małej dziewczynce o dwóch warkoczykach zawiązanych na kokardki, zupełnie takiej samej jak ja. Dopiero co bawiłyśmy się u mnie w domu i na umówiony sygnał udawałyśmy przerażenie, zaglądając przez przedpokój w puste oczodoły straszliwej maski Króla Olch. Eksponat już rangi historycznej, zaprojektowany przez pana Zitzmana. Skądinąd ręce, które ją wykonały, były przedłużeniem nierealności wszelkich alternatywnych zakończeń, jakie niesie z sobą teatr. Na domiar złego, zamieszkałam przy drodze oznaczonej w planach jako droga ewakuacyjna dla czołgów. Przeciw możliwemu niebezpieczeństwu posadzono szpaler drzew. Okna wybudowano wyłącznie w ścianach sąsiednich od tych, których usytuowanie mogłoby zdradzić, iż ktoś chciałby usłyszeć lub potajemnie zobaczyć wyjeżdżający na misję czołg.   Schowaliśmy się tam, drzewa wybujały do góry, szansa na niezauważenie nas, wysoce wzrosła. Życie jednego człowieka, cóż znaczy w żarcie historii.      
    • Zapachniało Asnykiem... Kiedyś mi się zdarzyło takie nawiązanie do jego wiersza "Między nami nic nie było": A tu mam jeszcze "wersję dla leniwych" :)   A Twój wiers bardzo ładny. Trochę w nim Asnyka, ale bardzo dużo Violi :)   Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 przepiękny. Rozbiłaś bank ostatnich czytań. bb
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...