Kwiecista obłuda

[Adam Korelst]

Słowo, nienawistna pogarda...
Myśl, wędrówka wieczności...
Droga, co mą duszę upaja,
Kwiat ciszy, gorycz samotności.

Jeden płatek na ziemię opada,
Nostalgia wspomnień zwołuje,
Pamięcią się wplata w me dłonie,
Ja znów tylko smutek czuję...

Wiatr złamał z dawna łodygę,
Liść się ukrył w czerwieni.
Jak kwiat - umarły posłaniec,
Śród czasu przepadłam jesieni...

Różo pustyni, kwiecie kamienny,
Ty nie opadasz, nie łamiesz,
A jednak to słowo powtarzasz,
Szepcząc do uszu...znów kłamiesz.

Słowo, nienawistna pogarda,
A w białym odbiciu lotosu...
Dałeś mi kwiecia bukiet,
Przepraszając, za błędy losu...

Czemu znów Ci wybaczam,
Mój słodki, różany bukiecie?
Wiem, że mnie zdradzisz...
Ty wiesz lepiej, co mówić kobiecie....

[Dorma]

Lubie wiersze tego typu..Bo sama pisze w tym stylu..Wiersz nie jest zly, ale trzeba go dopracowac..Zadbaj by wiersz mial nieskazitelny rytm.W wierszach tego typu jest on niezbedny.Rymy tez trzeba dopracowac, bo skoro juz sa to dobrze by byly bardziej oryginalne i byly w kazdym wersie

[Piotr Sanocki]

Podoba mi się. Wiersz moim zdaniem poprawny, nie dopatrzyłem się tutaj błędów.
Rytmika jest zachowana, lekko się czyta, bardzo bardzo dużo metafor i personifikacji, co podwyższa walory wiersza.
Jego treść jest bardzo bogata w emocje i uczucia.

Naprawdę udany wiersz, ale czuję jakby pustkę w nim. Nie poruszył mnie zabardzo, płynność czytania i zrozumienie nie wystarczy. Postaraj się bardziej "wciągnąć" czytelnika, tak, aby on nie był bierny.

Pozdrawiam serdecznie