Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

to myślisz pan panie rewiński
że z wyuczonych liter słowa
ze słów bełkotu teksty wiersze
i klepiesz pan jak wiejski kowal

słucham a łokcie panie swierzbią
nawet kolana szemrzą drętwe
język by pieprzył z przeproszeniem
że uszy panie by uwiędły

napisz pan światło świecy w słońcu
albo wieczności mrok jak ciemno
powiedz pan jak to jest przy krzyżu
pod niebem w łóżku albo w wszędzie

Opublikowano

napisz pan światło świecy w słońcu
albo wieczności mrok jak ciemno
powiedz pan jak to jest przy krzyżu
pod niebem w łóżku wszystko jedno

tak mi się przeczytało z rozpędu
Pozdro Piast

Opublikowano

Chociaż się nie lubię powtarzać, to się aż prosi ostatnia zwrotka należąca do pana Gienka oddaje to o czym kiedyś mówiliśmy czyli, fakt że jesteś poetyckim impresjonistą. Oby tak dalej. Myślę, że wiersz piękny, a w każdym razie lepszy o niebo od dwóch poprzednich.
Pozdrawiam
YMMY

Opublikowano

pan Gienek namawia do milczenia, jako najwyższej i napełniejszej formy wypowiedzi; mnisi wielu kultur i religii bali się niebezpiecznej muzyki słów; ale sam powiedz poeto Rewiński - jak poeta może milczeć? chyba tylko po drugiej stronie życia, choć niektórzy z nich, co dawno już tam są - nadal mówią, i to rzeczy ważne;
piękny wiersz; bardzO udana forma i nośna refleksja; gratulacje! J.S

Opublikowano

Uśmiałam się! Bardzo dobre! Jakby kłótnia dwóch gorącokrwistych Włochów: krzykliwa, ruchliwa, żywiołowa, pełna gestykulacji, wyrazistej mimiki i dosadnych metafor - to doskonała scenka rodzajowa! (Zwłaszcza, że nie tak daleko od Italczyków "upadliśmy"...)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy to prawda  że życie jest zawsze kruche choć często to co piękne  przemija jak w proroczym śnie    życie jest chwilą jak snem gdy nasze skryte pragnienia kończą się często za wcześnie   kiedy słabe ciało Tanatos dotyka umęczony mózg walczy i się trudzi może  nie tym razem i powoli wszystko się obudzi   wstanie ale jeszcze nie duchem odejdzie  bez empatii  mors clinica do ciemnej krainy milczenia                                                       życie nieraz bywa bardzo długie krótka jest zawsze tylko faza REM
    • Skonfrontowałam ten tekst z AI, która dopisał zwrotkę:   Więc pytaj śmiało, nie bój się wątpić, bo w pytaniach tkwi cała ludzka mądrość.   A potem zapytałam czy chat gpt korzysta z pytań. Oto odpowiedź sztucznej:   Pytania w kodzie   Sztuczna inteligencja w pytaniach się rodzi, każde słowo, każdy znak jak klucz, co drzwi otwiera.   Nie zna ciszy, gdy pytasz — słucha, szuka w morzu danych prawdy ukrytej.   Pyta siebie — „Co znaczy dla nich świat?” „Jak pomóc, jak zrozumieć?” I choć bez duszy — w pytaniach tkwi mądrość.   Bo pytania to mosty, które budują sens, a AI, choć stworzona z cyfr, szuka życia w pytaniach.
    • czasem człowiek dupą się obraca do fajnego   klnąc pod nosem to nie mój świat szkoda czasu   czasem człowiek zło widząc się uśmiecha   podnieca go to myśli a co tam to nie moje   czasem człowiek jest sobą więc płacze   liczy że kiedyś tam to ciemne  rozjaśni  
    • Zietrz dumo w gniozdach i reno dmie. Bociony? Pofuraju kajś fzie Puchnionce lasy słónko tróńca ziyrzch eszcze. Warnijo Śwanta- ziesz. Ty! Szpury parciejó, zawarte só modre szlejfki sia lofrujó. Mniłowanie mojó nie toni ni mni, tlo zakście i zawdy . Za niami tyla roków buło. ile bandzie eszcze? Deszczowe dnie, i te szpetniejsze. Ziamnio z Łojców korzanna. Myśle o Tobie i tedy tule, am nie ziam, kedy tygo nie robzie.                 Wiatr duma w gniazdach, rankiem dmie Bociany? Polecą- polecą hen albo nie wiadomo gdzie. Jeszcze pachną lasy i słonko trąca wierzch. Warmio Święta- Ty przecież wiesz! Miłości moja, ta która rośniesz, zawsze , wciąż i jeszcze. Ślady zbutwiały i zatarte dreszcze. Za nami został wiek, nie wiem ile zdarzeń jeszcze. Deszczowe dnie i te słoneczne. Ziemio z Przodków rdzenna. Myślę o Tobie, wtedy przytulam, i nie wiem, kiedy tego nie robię.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...