Świetnie bawię się.
-
Ostatnio w Warsztacie
-
obywatel 1 572
słuchajcie wszyscy
i wszem i wobec
chciałby lecz wstydzę się
dla niej napiszę
jak napisałem swój pierwszy wiersz
chce lekko
bez murów i twierdz
tak jak trzmiel krąży
przy kwiatu kielichu
i wgłębić się chce
byłem i jestem
i ona była
i kwiat tuswój pozostawiła
podlewałem
a on rósł
jej ciągle mało
aż
nic nie zostało
teraz na brzegu morza
dziecko bawiące się w piasku
stawia zamki
a w błękitno -zielonym
płaszczyku wiaderka
ziarenka piasku
tajemniczo błyszczą się przy sobie
wiem, powiedziała i odeszła do niego0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 36 odpowiedzi
- 970 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 315 wyświetleń
-
- 22 odpowiedzi
- 364 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 413 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 345 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez wierszyki · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Nie wiem tak szybko. Może i tak. Jest tu obraz rozbudowywanego cmentarzyka z pewną historią o rzędy bloków na urny, które będą (częściowo już tak jest) okalać. Trudno to opisać jeśli ktoś czegoś takiego się nie spodziewa w naszym otoczeniu. Zaskakujące. Pzdr -
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
Przez huzarc · Opublikowano
Gdzieś tam składasz skroń do snu na lodowej planecie, a pomiędzy nami błyska gęsta galaktyka i mgławicą obolałą tęsknotą dotyka ust mych ogień, nim słowo skargi na nich wyplecie. Iskrzy warkoczami plazmy sypiącej szkarłatem, jak bryzgami wieczności po krawędziach ciężaru, czasu załamanego wśród lotności bezmiaru i w pyle nocy wiszącej za mym zaświatem. Jego kres wyznacza czerń, milcząco otulona pastelową nicością rozwierzganej przestrzeni. W pęknięciu symetrii, odnogami promieni pęczniejących drzazgami rozgwieżdżonego grona. Tę bliskość odczuwa nabrzmiała źrenica, zeszklona w głębi kształtem zmiennokształtnej oddali, paletami wspomnienia, które zanim wypali — znaki Łodzi na czole i krwi na skórze lica. I wpływasz we mnie światłem o ciemnej teksturze, przychodząc niczym cień pod owalem powiek, jak ptak, z jakiego rodzi się nowy człowiek przed tablicą swego imienia wyrytą w chmurze. -
Przez huzarc · Opublikowano
@hania kluseczka Ten wiersz jest intensywny, intymny i trochę konfesyjny, jakby głos liryczny mówił do kogoś, kogo podtrzymuje, ale jednocześnie oskarża. Jest w nim sporo emocjonalnej goryczy i ambiwalencji. -
Przez huzarc · Opublikowano
@wierszyki Ten wiersz jest pełen kontrastów między zwyczajnością a katastrofą, między codziennością a śmiercią. Obrazy są poszarpane, czasem brutalne, czasem delikatne – przypominają notatki z ruin, z pogorzeliska, ale też ze zwyczajnej jesieni. -
Przez wierszyki · Opublikowano
cement we włosach pył w nozdrzach gardle jeże budują dla siebie parter okienka w błękit szelest nad dachy w pułap nad marność lecą kasztany ludzik z zapałek oparzył dłonie szramę na udzie woskiem obłożył znowuż spokojnie czeka w jesieni na święto wszystkich darów dla ziemi tam tylko w ściany aż kolorowe tak jak w Port-au-Prince gustuje człowiek przy dawnym płocie rząd nowych kwater urna przy urnie stać będzie bracie
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się