Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tętent twojego oddechu
pod niebieskim baldachimem
spleść dłonie spleść słowa
w jedną krótką
piosenkę
by już nigdy
przenigdy
nie przestać nucić
pod wiatr

korale związane parami
rudy zielony dach
gnieść myśli gnieść serce
w jeden wielki żal
by już zawsze
na wieki
uśmiechać się przez sen

Opublikowano

ciekawy konflikt u ciebie widać, droga autorko. Z jesnej strony piszesz chyba jeszcze okrutnie nastoletnie wierszyki (co to za zwrot "na wieki"?!? do poezji z takim czymś? a sio!) o smutku i miłości i tęsknocie, i pewnie jakaś czarna umęczona dusza też sie znajdzie.
Z drugiej masz zalążki wyczucia formy, czujesz rytm (czyżby jakieś kontakty z muzyką? ładnie grają akcenty i nienatarczywe rymy!) oraz zdarzają ci się naprawdę dojrzałe słowa (nucić pod wiatr).

Jeśli zaczynasz - będzie bardzo dobrze. Jeśli masz parę lat za sobą - pora chyba nieco zrewidować własne pisanie. Tak czy inaczej - trzeba czytać.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jeszcze chwila. Jeszcze westchnienie utkwi w powietrzu - jak dźwięk harfy, co nie może przestać drżeć. Twoje dłonie, ciepłe i drżące, rysują po mojej skórze mapę z gwiazd i ciepła, a każdy dotyk otwiera niebo. Cisza między nami - gęsta jak wino, które dojrzewa w głębi serca. W niej słyszę bicie Twego ciała, które zna moje imię lepiej niż wszystkie słowa. Twoje włosy pachną nocą, która jeszcze nie zdecydowała się odejść, a w spojrzeniu tańczy ogień - ten, co spala wszystko oprócz miłości. Nie mów nic. Niech milczenie zakwitnie, niech czas zapomni, że istnieje, bo teraz - jesteśmy wodą, jesteśmy ciepłem, jesteśmy światłem, które śni samo siebie. A gdy poranek rozchyli powieki, świat znów stanie się światem - lecz w jego środku, cicho jak modlitwa, będzie tlić się nasz szept: Byliśmy miłością.    
    • Nie wszyscy ludzie są źli. Są tacy, co kochają drzewa. A w drzewach zaklęta jest niewyobrażalna metafizyczna potęga. Każde ma swoją przebogatą symbolikę i znaczenie. W świecie realnym są przecież częścią ekosystemu, a w świecie pozarealnym - mitów i wierzeń. Chrońmy za wszelką cenę każde drzewo, zapobiegajmy każdej zbędnej wycince.  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @Annna2 Super kalejdoskop    Zwycięża dobro... kim byli zwykli ludzie w tamtych czasach...   Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Stoję tu samotnie ile to już lat spoglądam nadzieją  na bezmyślny świat.   Ludzie pochłonięci  gonitwą mamony kupują, sprzedają i budują domy.   Smagają mnie wiatry i słońce wypala niebo na mnie płacze na wszystko pozwalam.   Trzymam swą koronę w niej przyjaciół miłych śpiewają swe trele  gdy już nie mam siły.   Jeszcze trochę przetrwam dzień lub setki lat nie liczę oddechów nie notuję dat.   Matka ziemia żywi i nadaje sens nikt tego nie widzi  póki przyjdzie kres.   Trochę jest mi smutno nie rozumiem dni nocą patrzę w gwiazdy i wylewam łzy.   Ta samotność boli gdy nie tuli nikt sypię listy do was zamykacie drzwi.   Jeszcze tu postoję w tym nieludzkim świecie żyłoby się wiecznie ale mnie zetniecie.   Lecz przed egzekucją  dumnie będę stać katów z siekierami  nie będę się bać.   Wszystko przecież minie i odejdzie w pył skończy się głupota która wiedzie prym.   Cóż ja mogę zrobić tylko rzucić cieniem wysłuchać, przemilczeć i zostać wspomnieniem.                  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...