Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ojej, ja znowu będę tym złym:( wszyscy pochwalili, ale mam drobne uwagi.
przechodzisz korytarzem dziesiąty już rok. - "już" chyba niepotrzebne, tak mi się wydaje. ale jeśli już podkreśla te 10 lat, to proponuję lekko przemeblować (już przed dziesiąty).

powoli zaczynasz tracić rachubę wymiarów. - dziwne. wiesz, ja wyobrażam to sobie jako życie i śmierć (wymiary) i nie sądzę, by dziecko (nawet jakieś megainteligentne) mogło w ten sposób postrzegać istnienie. nie wiem, ale może wyjaśnisz? jak by nie było - łądnie brzmi to zdanie.

naznaczają kartki dwudziestego pierwszego wieku. - dumam nad tym zdaniem... ono jest jakieś wyrwane, pospolite, tendencyjne - takie stwierdzenie, zlepek słów, z których można mnożyć w nieskończoność. w porównaniu do reszty - odstaje.

z matematyki dostałaś piątkę - kwadraty od dziś mogą być sześcianem,
choć przyzwyczaiłaś się do czterech kątów. - a to jest świetne. naprawdę świetne.

szkoła to odskocznia - za każdym krokiem wygina się symetrycznie. -???? nie jarzę.

koleżanki zabarwiają codzienność odcieniami niekończącej się palety. - ja jestem pesymistą, więc nieśmiało zaproponuję "zabijają" (or zabliźniają) miast "zabarwiają" - słowa, które wg mojego subiektywnego psuje niezłą frazę.

czujesz, że zaczyna brakować międzyliterowych wyznaczników. - mejbi "międzywierszowych"?
każde słowo mechanicznie wylewasz z siebie. - hmm... ciekawe. słowo "mechanicznie" pozwala usłyszeć ten krzyk. świetnie.

półki przepełnione ciężarem dnia - zrobiłbym tak: półki uginające się pod ciężarem dnia. tak to widzę. wydaje mi się, że wchodzisz już za "głęboko" - niby jak coś może być przepełnione ciężarem?

przepraszam za swoje wredne czepialstwo, ale mnie gryzło;) jest ok, miejscami nawet super, ale... czekam na małe przeróbki, mam nadzieję, że coś wcielisz w wiersz. jest tego wart.

3maj się,

Opublikowano

nawet mi się podoba. najbardziej pierwsza strofa i pomysł z kwadratami i czterama kątami :) w drugiej natomiast zdania jakie skonstruowałaś jakoś dziwnie mi się czyta. wszystkie są do siebie podobne - chodzi mi tu o ich budowę i o to, że sprawiają wrażenie wyliczanki. tutaj więc na minus, choć pomysł z paletą barw bardzo mi się podoba. do trzeciej strofy nie mam większych zastrzeżeń - można powiedzieć, że poziomem dorównuje pierwszej. pomysłowe zakończenie - dobry pomysł. ogólnie fajny wiersz, jednak miejscami chyba nieco przegadany.
moja subiektywna ocena to 4-

pozdrawiam

Opublikowano

Jay dzięki za odwiedziny o komentarz. cóż przemyślę i przeanalizuję
jutro, bo dziś już nie dam rady /zaraz spać idę. jutro na 5.45 do
kościoła więc to mówi samo za siebie :] /
ale już teraz czuję, że drobne poprawki wprowadzę. dzięki one
more time

pozdrawiam serdecznie świątecznie Espena Sway :)

Opublikowano

Co za odniesienia do matematyki lub Architektury wnętrz? Strasznie deliryczny wiersz,bardzo wewnętrzny.Może musiała napisać tak,bo tak czuła.Szczerze pisząc, wole Espene romantyczną na nadmorskich piaskach.Co nie znaczy ,że ten wiersz nie jest piękny.To kwestia gustu.Ale czekam na Espene z początku lat 70-ych.Była niesamowita,szkoda że Jej nie znaliście wtedy.Pozdrawiam new Queen!!! Bardzo ciepło.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Jonie, dziękuję za przyjemne słowa.
w tekscie umieściłam odniesienia do matematyki - dziesięcoletnie
dziecko, raczej na architekturze się nie zna :], choć z racji tego, że uczę
się architektury wnętrz może to tekst mieć jakieś zabarwienie architektoniczne.
masz rację wiersz jest wewnętrzny, ale niesie ze sobą masę gorzkich uczuć;
moje ostatnie /te które czytałeś/ były takimi cukierkowymi
przerywnikami
. piszę na różne tematy, staram się nie zamykać
w szablonie treści. jeśli chodzi o formę, to ostatnio spodobało
mi się prozowato - jednak nie wykluczam powrotu do bardziej
poetyckiej.

pozdrawiam serdecznie świątecznie Espena Sway :)
Opublikowano

droga pani espeno ;)
zacznę tak miło, a co - wkońcu święta ;) po pierwsze - myślę myślę myślę. bo jest nad czym. właściwie to chciałam nawiązać tutaj do pewnego wiersza znanej nam wszystkim Alter [którą serdecznie w tym miejscu pozdrawiam ;)] :
http://poezja.interklasa.pl/debiuty/viewtopic.php?id=18545
pierwsze moje skojarzenie [po przeczytaniu twojego utworu] to właśnie wierszyk Izy. i nie ma co mówić - to komplement jest ;) bo owe wersy czytywać zdarza mi się często - na poprawę nastroju tudzież w nadziei na inne rozrywki ducha ;) tak więc wiersz został przeze mnie odebrany jak najbardziej pozytywnie. mam jednakże parę małych uwag, które chciałabym uwypuklić. niektóre powtarzają się ze słowami jay'a, niektóre to moje i tylko moje przemyślenia ;)
pierwsza bardzo ważna sprawa to zapis. tak wiem - ja też nie używam wielkich [dużych?] liter po kropkach itp. ale czasami ma się wrażenie, że te wersy to nic innego jak oddzielne zdania. np pierwsza strofa - cztery samolubne stwierdzenia, które nie chcą się ze sobą połączyć [albo łączą się w sposób bardzo dyskretny - dranie ;)]. proponuję popracować nad spójnością - będzie się o wiele lepiej czytało :)
naznaczają kartki dwudziestego pierwszego wieku. - popieram jay jay'owską opinię. górnolotne słowa, które są całkowicie wyrwane z kontekstu. do czego się one odnoszą? a i bez nich utwór nie straci. proponuję małe cięcia ;)
koleżanki zabarwiają codzienność odcieniami niekończącej się palety. - wyróżnioną część zdania zastąpiłabym innym stwierdzeniem - bardziej sprecyzowanym. może po prostu wymienić odcień, o jaki chodzi. bo ten brak końca jest troszkę przejedzony.
do drugiej strofy mam jeszczen jedną uwagę - wers=zdanie. może lepiej pokombinować z rozkładem wersów. wówczas będzie ciekawiej ;)
ostatnia zwrotka - bez większych zastrzeżeń. na wielki plus:
półki przepełnione ciężarem dnia - jestem silna.
może to spotykanie wirtualne trochę wybija z rytmu - taka nowoczesność ;) proponuję jakiś inny zwrot.
i dialog po gwiazdce. dodaje wierszowi sporo pozytywności, ciepła. bardzo ;)
cóż, rozpisałam się. to dlatego, iż mam dużo czasu. jeśli nie wyraziłam się jasno - wiersz się podoba. a odnośników jest tyle, bo mi siedział w głowie. warty uwagi ;)

pozdrawiam wiosennie/wielkanocnie
kal.

Opublikowano

Espeno, w Twoim wierszu odnajduję dobrze namalowany obrazek młodego człowieka we współczesnym świecie. Jak dla mnie najlepiej to widać w ostatniej zwrotce i zakończeniu. Ty to potrafisz ...
pozdrawiam jeszcze świątecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2   A co robi Ameryka - najbardziej ludobójczym i zbrodniczym - współczesnym krajem jest właśnie Ameryka, a na drugim miejscu - Izrael, zresztą: Ameryka z porównaniu z Rosją i Polską jest po prostu noworodkiem, poza tym: niepodległość państwową straciliśmy na własne życzenie jako wasal Watykanu i straciliśmy tylko na dekadę - mieliśmy przecież autonomiczne Księstwo Warszawskie i Królestwo Polskie, naprawdę trzeba mieć bardzo wysoki poziom inteligencji, aby być odpornym na jakąkolwiek propagandę.   Łukasz Jasiński 
    • Stary kozioł z Pola, pewną owcę, postanowił wywieść na manowce. Owca beczy; takie rzeczy... Gdy obyczaj, typ, gatunek obce.  
    • Boskie litery Ach, gdybym miał litery Boga, czy powtórzyłbym za Nim, zło i dobro stwarzając? Co zostawiłbym, co zabrał – inaczej zamordował, tłumacząc puste łuski, zło złem zwalczając   Zostawiłbym słońce, którego wiatr rusza liście, prowadząc do Arkadii, nie iluzji Piękna i głosy słowików przy jeziornym zachodzie, zapach traw i bzów, a nie miraż Szczęścia   i pustynny piasek, który mruży oczy, wiosenne krople, co myją ramiona, świeżość cirrusów wymalowanych tęczą, piwniczny nektar, by oddech miała głowa   Zostawiłbym zapach po zgaszonej świecy, całą mowę ptaków, wyznania Augustyna, każdy schyłek dnia przy bezchmurnym niebie, który utracony Raj przypomina Irlandzkie pastwiska i dolomity Iraku, wicher rzeźbiący na plażach Australii, smak truskawek oraz skrzyp dębu, który robactwo zmieniło w szafę wspomnień   i zapach łubinu wraz z procesją chabrów, dziuplę uszatki, gawrę pełną pszczół, nagość z Edenu, pokorę Jeremiasza, mrowiska zbudowane na mchu pustych dróg   Zostawiłbym horyzont oraz stare pieśni nucone przez zwierzęta, by pocieszyć się przed walką i gorące źródła przy ożywczym samumie i gwiazdy, które niegdyś były naszym startem, gumigutę, oliwin, indygo, amarant i cyjan, oceanów całą gęstość barw, bańki z gejzerów i wędrujące głazy, obłoki perłowe i żadnych ludzkich krat   Czy zostawiłbym zwierzę najbardziej agresywne, bezinteresownie złe, jakby interes był wymówką? Czy zostawiłbym ciebie? – to pytanie retoryczne Ulgę poczuła rzeka, kołysząc pustą łódką.
    • @Annna2 "Gdy ludzie u władzy dopuszczają się straszliwej zbrodni, już nawet nie udają, że chcą ją ukryć jakąś inscenizacją (albo reinterpretacją), która ukaże ją jako czyn szlachetny. W Gazie i na Zachodnim Brzegu, w Ukrainie i tak dalej zbrodnię chełpliwie prezentuje się jako to, czym ona jest w rzeczywistości. Media słusznie nazwały dewastację Gazy pierwszym ludobójstwem nadawanym na żywo. Hasło „sprawiedliwość, żeby zostać wymierzona, musi być widziana” zostaje odwrócone: zło, żeby być czynione, musi być widziane właśnie jako czyste zło, nieukrywane za uczciwą sprawą." Autor: Slavoj Žižek, Lekcja Trockiego na czasy transmitowanego ludobójstwa.
    • @MIROSŁAW C. króciutkie i cieszy:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...