Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przylegając
ściśle w największym zaufaniu

Tak bliska muzyce
że się cała w jeden wodny warkocz zamieniasz
aby trwać w tej postaci
nieskończoną chwilę która jest Chwilą wody

ona dzieci swe kocha i pozwala im wracać
- bo jest matką - do domu

Odrzuć zasłonę myśli W innych
ujrzysz się ścianach Drzwi
okna podłoga i stół złożone z dłoni
czuwających usłużnych Spoczywających
miękko na twoich kolanach
kiedy w ciszy odwracasz
wzrok w wewnętrzną stronę Nasłuchujesz
siebie jak struna wiolinowa na którą cień
gdy padnie o półton schodzi w głąb
Wibruje swym istnieniem
i wiąże dźwiękiem wszystko
co niewyrażone znalazło się na twarzy
w wysoką mroźną noc

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie
ale słowo twoje to spłoszony ptak
co nie trafi do gniazda bo nigdy go nie miał
Zaufaj i nie myśl
głowę rozdzwonioną połóż na ramieniu
bo może to chwila
której trzeba się poddać jak wodzie
kiedy słońce roztapia w swym okręgu
i poprzez wikliny z cicha
nawołuje

Byłaś wodą co chwili zdejmuje zmęczenie
obiecując rychłe odurzenie lata
Patrz
śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielonego źdźbła już wypatruję
I ile w tym nadziei
bojaźni i drżenia
Budzimy się jak węże wyciągając szyje
całą skórą przylegli do nowego dnia
W jego światło wchodzimy
lecz wchodźmy ostrożnie

Opublikowano

Ja najsampierw w kwestii formalnej: chyba miało być "w głąb" (jest bez spacji),
no i jeszcze "migota" - chyba "migocze". Ale przy tylu wersach mogę to panu
bez problemu wybaczyć:)

Przyznaję, że ciut za wcześnie się wziąłem za komentarz, ale chciałem panu wskazać te dwa niedociągnięcia. Natomiast aby zauważyć wszystko, powinienem (i zrobię to!) przeczytać go jeszcze parę razy. Jednakże już teraz widzę, iż jest to znakomity, piękny obraz i mogę tylko współczuć tym, których odstraszy ilość wersów.

Ciekawi mnie czemu zarzucił pan ten "marker" dużych liter w dwu ostatnich strofach?

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przelegając ściśle w największym zaufaniu

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie ale słowo twoje to spłoszony ptak....

śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielone źdźbła już wypatruję
(czy pierwszego [dnia wiosny/miesiąca] zielone źdźbła już wypatruję ), bo może zamierzone


dobrze się czyta, nieprzekombinowane i ładne, gratuluję

pozdrawiam
E.S.

Opublikowano

Batosz Wojciechowski.; wszystkie uwagi słuszne, łącznie z tą, dotyczącą dużych liter; wszystkie
uwzględniono poza jedną - śnieg będzie migotał /bo komplementarne,
a ja właśnie wolę to brzmienie/; chyba pośpiech dnia i inne obowiązki
złożyły się na te ewidentne niedociągnięcia i wpadki; swoją drogą jest to
bezsenny czas dla mnie, więc wychodzi ze mnie zmęczenie - w święta
odeśpię - może... dziękuję za pilne czytanie, jestem dłużnikiem! :) J.S.

Opublikowano

Jacek Mucha.; Imiennikowi dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam! J.S.

EWA SOCHA.; przepraszam za rolę sprzątaczki-korektora, to oczywiste niedoróbki, przegapione;
skwapliwie poprawione; dziękuję za słowa uznania; są budujące! :) J.S.

Opublikowano

dzie wuszka.; "wczorajsze ślady" nie są zabrane bezpowrotnie, one się nie zatraciły, bo są nadal
widoczne w metafizycznym wymiarze, bo nic do końca nie ginie, tylko sublimuje w
inną jakość, formę; no i jest jeszcze o tych śladach pamięć, o ile jest pielęgnowana;
pozdrawiam Cię Joasiu najserdeczniej; ale proszę - nie dłub w moich wierszach jak
babce świątecznej za rodzynkami; jeśli nie przyjmiesz całego wiersza - będziesz
musiała go w całości odrzucić; Jacek S.

Opublikowano

Odrzuć zasłonę myśli Czy nie tak
porzucasz suknie bezwiednie niecierpliwie
wchodząc w pierwotny swój żywioł - Wodę
co ciebie pamięta i dobrze rozumie przylegając
ściśle w największym zaufaniu

Tak bliska muzyce
że się cała w jeden wodny warkocz zamieniasz
aby trwać w tej postaci
nieskończoną chwilę która Chwilą jest wody----- czy nie "która jest Chwilą wody"?

ona dzieci swe kocha i pozwala im wracać
- bo jest matką - do domu

Odrzuć zasłonę myśli W innych
ujrzysz się ścianach Drzwi
okna podłoga i stół złożone z dłoni
czuwających usłużnych Spoczywających--- trzy przymiootniki!!!! może czujnie usłużnych....
miękko na twoich kolanach
kiedy w ciszy odwracasz
wzrok w wewnętrzną stronę Nasłuchujesz
siebie jak struna wiolinowa na którą cień--- struna wiolinowa- stereotyp, psuje resztę!
gdy padnie o półton schodzi w głąb---- czy nie o pół tonu?!
Wibruje swym istnieniem
i wiąże dźwiękiem to wszystko---- bez "to"
co niewyrażone znalazło się na twarzy
w wysoką mroźną noc

Śnieg jaskrawo na drogach migota i płonie-----miogota? cnota?
ale słowo twoje to spłoszony ptak
co nie trafi do gniazda bo nigdy go nie miał
Zaufaj i nie myśl
i głowę rozdzwonioną połóż na ramieniu----- bez "i"
bo może to jest chwila-------- bez "jest"
której trzeba się poddać jak wodzie
kiedy słońce roztapia w swym okręgu
i poprzez wikliny z cicha
nawołuje

Byłaś wodą co chwili zdejmuje zmęczenie
obiecując rychłe odurzenie lata
Patrz
śnieg spływa zabierając z dróg wczorajsze ślady
pierwszego zielonego źdźbła już wypatruję
I ile w tym nadziei
bojaźni i drżenia
Budzimy się jak węże wyciągając szyje
całą skórą przylegli do nowego dnia------ te węże , więc "przyległy"
W jego światło wchodzimy
lecz wchodźmy ostrożnie

Przepraszam Panie Jacku, że dłubałem jak w cieście, ale habilitacji nie muszę pisać z wierszy!
Pozdrawiam.

Opublikowano

Eugeniusz De.; to nie "węże" - to my "jak węże"; pomnożenie 3 przymiotników też zostawię, jak i
nieco odmienne formy przypadków tu wytkniętych, a użytych na prawach licentia
poetica; poprawne formy w poezji nie zawsze poezji służą; :)))
dzięki wielkie za gramatyczno- semantyczny wgląd; jest pan nieoceniony, bardzo
pomocny w obiektywnym oglądzie zapisu tekstu;
ponownie serdeczne dzięki! J.S.

Opublikowano

jak na syntezę to dość rozbudowane :),
ale ja jestem "wierszny krótkodystansowiec" - z innej bajki:), może dlatego utwór wydał mi się nużący chociaż momentami ładnie lejesz tę wodę pn."W jego światło wchodzimy/
lecz wchodźmy ostrożnie":) - natomiast, gdy czytam go kawałkami, jest się na czym zatrzymać [ to oczywiście nie jest zarzut - raczej refleksja ogólna - Elegie Duinejskie też czytałam stopniowo:)]
pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z "wężami" się zgadzam, bo wczesniej przeczytałem niby "węże wyciągające szyje" i stąd sugestia formy "przyległy". Jeczcze raz gratuluję wiersza, na którego długość i gęstość jeszcze mnie nie stać". Pozdrawiam.
Opublikowano

kalina kowalska.;" momentami ładnie lejesz tę wodę"; !!! :)))
i w tym jest właśnie sztuka - w "ładnym" laniu!;
to taki wiersz perswazyjny, jak muzyka relaksująca /w założeniu/;
dlatego tak szeroko rozłożony /mam nadzieję, że z tej kałuży można się wyrwać
a "synteza" - bo jest to w znaczeniu: scalać, łączyć, np. scalać rozbitą
osobowość, rozsypane - pomieszane znaczenia, ale też scalać się z otoczeniem,
światem, czasem;
J.S.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Tyle przecież jej zawdzięczamy, Poprzez liczne burzliwe wieki, Ostoją nam była naszej tożsamości,   W ciężkich chwilach dodawała nam otuchy, Gdy cierpiąc wciąż pod zaborami, Przodkowie nasi zachwyceni jej kartami, Wyszeptywali Bogu ciche swe modlitwy.   Gdy pod okrutną niemiecką okupacją, Czcić ojczystych dziejów zakazano, A pod strasznej śmierci groźbą, Szanse na edukację celowo przetrącono,   To właśnie nasza ojczysta historia, Kryjąc się w starych pożółkłych książkach, Do wyobraźni naszej szeptała, Rozniecając Nadzieję na zwycięstwa czas...   I zachwyceni ojczystymi dziejami, Szli w bój ciężki młodzi partyzanci, By dorównać bohaterom sławnym, Znanym z swych dziadów opowieści.   I nadludzko odważni polscy lotnicy Broniąc Londynu pod niebem Anglii, Przywodzili na myśl znane z obrazów i rycin Rozniecające wyobraźnię szarże husarii.   I na wszystkich frontach światowej wojny, Walczyli niezłomni przodkowie nasi, Przecierając bitewne swe szlaki, Zadawali ciężkie znienawidzonemu wrogowi straty.   A swym męstwem niezłomnym, Podziw całego świata budzili, Wierząc że w blasku zasłużonej chwały, Zapiszą się w naszej wdzięcznej pamięci…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii… Pseudohistoryków piórem niegodnym, Ni ranić Prawdy ostrzem tez kłamliwych, Wichrami pogardy miotanych.   Nie pozwólmy by z ogólnopolskich wystaw, Płynął oczerniający naszą historię przekaz, By w wielowiekowych uniwersytetów murach, Padały szkalujące Polskę słowa.   Nie pozwólmy bohaterom naszym, Przypisywać niesłusznych win, To o naszą wolność przecież walczyli, Nie szczędząc swego trudu i krwi.   Nie pozwólmy ofiar bezbronnych, Piętnem katów naznaczyć, By potomni kiedyś z nich drwili, Nie znając ich cierpień ni losów prawdziwych.   Przymusowo wcielanych do wrogich armii, Znając przeszłość przenigdy nie pozwólmy, Stawiać w jednym szeregu z zbrodniarzami, Którzy niegdyś świat w krwi topili.   Nie pozwólmy katów potomkom, Zajmować miejsca należnego ofiarom, By ulepione kłamstwa gliną Stawiali pomniki dawnym ciemiężycielom.   Bo choć ludzie nienawidzący polskości, W gąszczach kłamstw swych wszelakich, Sami gotowi się pogubić, Byle polskim bohaterom uszczknąć ich chwały,   My z ojczystej historii kart, Czynić nie pozwólmy urągowiska, By gdy oczy zamknie nam czas, I potomnym naszym drogowskazem była.   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…    Pośród rubasznych śmiechów i brzęku mamony, Ni kłamstw o naszej przeszłości szerzyć, W cieniu wielomilionowych transakcji biznesowych.   Nie pozwólmy by w niegodnej dłoni pióro, Kartek papieru bezradnie dotykając, O polskiej historii bezsilne kłamało, Nijak sprzeciwić się nie mogąc.   Nie pozwólmy by w polskich gmachach, Rozpleniły się o naszej historii kłamstwa, By przetrwały w wysokonakładowych publikacjach, Polskiej młodzieży latami mącąc w głowach…   Choć najchętniej prawdą by wzgardzili, By wyrzutów sumienia się wyzbyć, Wszyscy perfidnie chcący ją ukryć, Przed wielkimi tego świata umysłami,   Cynicznych pseudohistoryków wykrętami, Wybielaniem okrutnych zbrodniarzy, Nie zafałszują przenigdy prawdy Ci którzy by ją zamilczeć chcieli.   I nieśmiertelna prawda o Wołyniu, Przebije się pośród medialnego zgiełku, Dotrze do ludzi milionów, Mimo zafałszowań, szykan, zakazów.   Gdy haniebnych przemilczeń i półprawd, Istny sypie się grad, A skandaliczne padają wciąż słowa Milczeć nie godzi się nam.   Przeto straszliwą o Wołyniu prawdę, Nie oglądając się na cenę Odważnie wszyscy weźmy w obronę Głosząc ją z czystym sumieniem…   Nie pozwólmy zafałszowywać historii…  Prawdy historycznej ofiarnie brońmy, Czci i szacunku do bohaterów naszych, Przenigdy wydrzeć sobie nie pozwólmy.   Przeto strzeżmy wiernie ich pamięci, Na ich grobach składając kwiaty, Nigdy nikomu nie pozwalając ich oczernić, Na łamach książek, portali czy prasy…   Nie pozwólmy by upojony nowoczesnością świat, Zapomniał o hitlerowskich okrucieństwach i zbrodniach, By bezsprzeczna niemieckiego narodu wina, W wątpliwość była dziś poddawana.   Pamięci o zgładzonych w lesie katyńskim, Mimo wciąż żywej komunistycznej propagandy, Na całym świecie niestrudzenie brońmy, W toku burzliwych dyskusji, polemik.   O bestialsko na Wołyniu pomordowanych, Strzeżmy tej strasznej bolesnej prawdy, O tamtym krzyku ofiar bezbronnych, O niewysłowionym cierpieniu maleńkich dzieci.   Walecznych ułanów porośniętych mchem mogił,  Strzeżmy blaskiem zniczy płomieni, Pamięci o polskich partyzantach niezłomnych, Strzeżmy barwnych wierszy strofami,   Bo czasem prosty tylko wiersz, Bywa jak dzierżony pewnie oręż, Błyszczący sztylet czy obosieczny miecz, Zimny w gorącej dłoni pistolet…   Ten zaś mój skromny wiersz, Dla Historii będąc uniżonym hołdem, Zarazem drobnym sprzeciwu jest aktem, Przeciwko pladze wszelakich jej fałszerstw…                      
    • ładnie   chłodne spojrzenia poranków pochmurne deszczowe dni a przecież nie raz się trafi że słońce kasztan da mi   na krzakach żółci się pigwa pod drzewem niejeden grzyb nad nami czerwień jarzębin wiatr z liśćmi rozpoczął gry ...
    • @Somalija stałaś tam, stojąc w słońcu. a wiatr rozwiewał ci włosy. to było wtedy, kiedy o wieczorze liliowe zapalały si,e obłoki, w którymś lipcowym dniu gorącego lata, w którejś znojnej godzinie podwieczornego skwaru...
    • @Nata_Kruk

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       A ja Ciebie i Twoje komentarze :)
    • głody ciebie tworzą omamy lśnienia podbite hormonami  puste przebiegi  złe noce alkoholicznej zorzy    poprzez łzy  widzę niewiele  dłońmi mogą sięgnąć jedynie  już wilgotniej małej  i rozlewać zimne orgazmy    noszę smutne ciało  przeniknięte tęsknotą  z pragnienia zatracam     siebie           
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...