Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historie miłosne

jasiu zły

Przez jasiu zły
w Forum dyskusyjne - ogólne

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

jasiu zły

jasiu zły

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Są Święta, powietrze przesiąkło miłością, radością i tym podobne dyrdymuty, mamy cała tę tkliwą atmosferę, ludzie są dla siebie życzliwi, ściskają się i składają sobie życzenia i brakuje tylko filmu z Hugh Grantem. Żeby więc dopełnić atmosfery kiczu opwiedzcie jakieś prawdziwe historie miłesne. Każdy jakąś tam ma, albo zna kogoś kto ma, albo kogoś, kto zna kogoś kto ma. No więc? Kto się odważy?

jasiu zły

jasiu zły

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Nie no ludzie, nie wierszę, jak zajrzeć do działu P, to mamy wysyp tkliwych pseudo-erotyków, które w dość śmiały sposób (bo kiepską formą też) wywkładają kawę na ławę o nieszczęscliwych związkach, rostaniach, wyznaniach, seksie i burzy hormonów. Natomiast jak was poprosić, żebyscie tak wprost opowiedzieli te historie, to nabieracie wody w usta i odsyłącie do wierszy. Ciekawe czemu? Wstydzicie się? Naprawdę myślicie, że jak napiszecie to z podziałem na wersy, to doskonale chowacie się za woalką podmiotu lirycznego? Czy ktoś poza wami w to wierzy? ;)

To jak? Jets ktoś odważny?

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
Opublikowano

oki, historia.
poznaliśmy się w poczekalni u lekarza; miałam skręconą nogę, ty również coś sobie z kończyną zrobiłeś. zaczęliśmy gadać jak najęci, inni pewnie myśleli, że znamy się z 10 lat. tematów mieliśmy od groma, nadawaliśmy na tych samych falach. potem wymiana nr telefonu. spotkanie u Ciebie, kolejne kilka godzin przegadanych i ... cisza. nagle bez happy endu.

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)

jasiu zły

jasiu zły

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




No wreszcie! Ale to się nie sprzeda. Bo nawet jak w rolach głównych obsadzimy Hugh Granta i Kate Winslet, to bez happy endu nie da rady. Może cisza zmień w upojną noc przy kominku na tygrysiej skórze. Potem się okaże, że on ma chorą siostrę, ale nic nie powiedział i ty myślałąś, że jest żonaty. Po wielu perypetiach i oczywiście scenie wyścigu z czasem spotkacie się w strugach deszczu na krakowskiej starówce i wymienicie płyny ustrojowe przy piosence Enrique...

I jak?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Pytanie o Hioba

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   absentia dei  !!!!!!!   Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy.   w obliczu totalnej ruiny, pytasz  o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba.   milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha.   stworzyłaś poetyckie studium żałoby.   piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki.   to w rzeczywistości nie jest wiersz.   to studium do zamyśleń.   głębszych niż wszystkie dni człowieka.   do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY.   do sensu wszystkiego.        
    • Simon Tracy
      Czas umyka w milczeniu

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię myśleć i rozwiązywać.  Planować i dociekać.  Od bezsensownej piłki,  wolę mecz curlingu czy snookera.  Partię zaciętego tenisa.  Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię, skąpany w świeżej ciszy dzień. Samotny spacer,  wśród nagich, wichrowych szczytów. Odseparowanie od poznania ludzkiego myśli. Odpoczynek na leśnym zboczu  z widokiem na stada rozciągnięte,  wśród pastwisk.  Dorodne konie, jaki i kozy.  Nie patrz.  Nie dotykaj.  Nie krzywdź.  Ja się cofam i kurczę przed ludzkim dotykiem, jak listki bezbronnej mimozy.  Nie polubisz mnie. Bo ja obcuję ze starymi bóstwami i demonami Chodzę ścieżkami umarłych  poza ziemskimi eonami.  Dzięki składam Matce Mokoszy  a krew z mych ran spływa do ust,  śpiącego pod ziemią Welesa. Ty potrzebujesz oparcia w męskiej skale, której wichry i tajfuny losu nie straszne.  Na cóż Ci oblicze marsowe i milczenie złote, ociosanego surowo czasem okrutnym, porośniętego mchem i bluszczem dzikim, posągu o kamiennym spojrzeniu i sercu. Porzuconego na pastwę wściekłych biesów. Zimnego i na żale  i na płacze dźwiękochłonnego.  Dorosłem, by osiąść w swej oddalonej od blasków dusz samotni.  Przeczekam miłość i śmierć,  jak wiekuiste, wieczne dęby.  Nie ma na mój żywot kosy,  dość sprawnej i ostrej. Czemu tak patrzysz na mnie  góro śnieżna i samotna? Nie widziałaś nigdy duszy utraconej?  Ześlij lawinę.  Któż będzie szukał posągu  w przepaść strąconego.
    • Alicja_Wysocka
      Pytanie o Hioba

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści  mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście  mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu.   A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry.
    • Migrena
      Bling bling iluminacja

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Laura Alszer   Lauro.   to jest cudny, sensoryczny wiersz.   wyraża intensywne wrażenie luksusu i blasku, które prowadzi do głębokiego, niemal kosmicznego przeżycia.   buduje napięcie od chłodnej, ekskluzywnej obserwacji do gorącej, spełnionej bliskości w ostatniej strofie.   bardzo, bardzo, bardzo..... podoba mi się .  
    • Manek
      Cena za cierpienie…

      Przez Manek · Opublikowano

      @Migrena Ano właśnie. Otóż to. Więc gardłujmy się lepiej dalej i pogarszajmy stosunki z naszymi sprzymierzeńcami. To nas od Rosji uratuje. No i zamiatajmy przy okazji wykroczenia naszych współbraci pod dywan. Brawo   A w wersji hard. Podczas wojny niejeden polski szubrawiec wzbogacił się na żydowskim nieszczęściu. Po wojnie Polacy sobie nawzajem uczynili piekło. A i dzisiaj w niektórych kręgach szerzy się antysemityzm a nawet faszyzm.     Mimo wszystko jest to piękny kraj i żyją w nim w większości wspaniali ludzie. Tylko że w innych krajach jest tak samo.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...