Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

*

Zatrudniłem się w Firmie dla świętego spokoju, dla tych dni co do innych nie pasują w układance życia. Bo życie moje to studnia pomysłów z akcentem samowystarczalnej nędzy.
Patrzą na mnie. Widzę ten ich drwiący uśmiech wywyższenia bez powodu, choć robią wszystko, by schować go przede mną. Sam jestem sobie winien. Pozwoliłem im patrzeć na me życie z pogardą; drwić z mych poczynań. Są usprawiedliwione.
Mój pot śmierdzi lenistwem z przepracowania. Pukam do świata sztuki, lecz drzwi zamknięte i tylko czekać, czekać, czekać. Gdybym wiedział wcześniej, wcale bym się nie narodził, stłumiłbym się jeszcze w zarodku sam bez niczyjej pomocy i w dupie miałbym wtedy to, co powiedzieliby eksperci. Widzę ich głupawe miny, postokroć głupsze niż miny małpy zamkniętej w klatce. To ci , co pozjadali wszystkie rozumy i myślą, że są pępkiem świata a tu człowiek na ulicy zdycha z braku nadziei i jeszcze każą mu iść na wybory. Po co nam demokracja panie prezydencie? Po co ludzie? Pozabijajmy się sami z powodu niskiej frekwencji i samooceny w towarzystwie głodu i biedy. Środkowy palec kładę na poczet czwartej rzeczpospolitej gdzie głos mój decydujący będzie w ostatecznej rozgrywce pomiędzy złem a dziadostwem. Przeklęty niech będzie wszelki przejaw dobroduszności wobec państwa w którym egzystuję, bo życiem dawno już przestałem nazywać swą marną codzienność.
Jestem synem Jamesa Deana z krwi i kości. Jestem buntownikiem bez odpowiedzialności, jestem nikim. Swoje skurwiałe nawyki usprawiedliwiam wrażliwością i godzę się na to by pluli mi w twarz skurwysyny. Jutro przykleję sobie na czoło etykietkę z napisem: " ten co naznaczył się artystą" Taki gest samokrytycyzmu i skromności pomoże mi walczyć ze wszystkimi co chcą mnie udupić.
Ten twój film już mi nie pasuje. Nie mieści się w konwencji. Wiktoriański salonik a w nim ty. Dziś powiesz mi: " kocham cię mój ty wariacie " a jutro będę musiał wynieść śmieci bo jestem nudziarzem. Słabe dialogi, monologi bez sensu i zmowa milczenia. Krzyk byłby w tej chwil tandetnym chwytem, by przykuć moją uwagę. Twój film już mi nie pasuje.
Powinnaś wybrać się do fryzjera. Ja w tym czasie sprzedam wszystkie meble, zamienię nasz dom w ruinę spalę twoje sukienki i pomogę ci odejść. Przestrzeń życiowa. Rozumiesz?
Zatrudniłem się w Firmie bez konkretnej przyczyny. Wysyłam samochody tam gdzie nie ma korków i dziwnym trafem zawsze do mnie wracają. Wbrew pozorom to bardzo ciężka praca. Żaden nie ginie w trasie...(muszę pociągnąć do końca ten wątek)...przez tych szalonych kierowców, przez tych piratów drogowych, przez nierozsądnych logistyków.
Jestem chamem, aroganckim skurwysynem a w wolnych chwilach, hobbystycznie, podsłuchuję ludzi gdzie popadnie ; w tramwaju, w kościele, w knajpie. To mój ósmy zmysł. Słyszę ich głosy bez przerwy. Zapisuję je w swym dzienniczku scenarzysty a potem ludzie kradną mi pomysły. Spotykamy się u mnie w domu, i proszą mnie o jakąś ciekawą historię. Oto jedna z nich:
Przychodzi facet do domu z owcą na rękach. Żona otwiera zdziwiona.
- Kochanie, to ta świnia, którą dymam - mówi facet.
- Przecież to owca.
- Zamknij się świnio, do owcy mówię.
Teraz już rozumiesz dlaczego zamieniłem cię na owcę głupia szmato? Bo to niewiarygodnie paradoksalne ale ona naprawdę mniej beczy.
Kim byłbym bez tej samotności? Ziarenkiem piachu na pustyni zwyczajności, namiastką samego siebie. To ona zajrzała do wewnątrz mojej egoistycznej natury i otworzyła mi oczy na świat. Jestem jej coś winien. Złożę do twych stóp ofiarę z każdej nowej nieodwzajemnionej miłości, z każdego westchnienia i sercowej rany. Dziękuję ci.
Zatrudniłem się w Firmie z konieczności, bo znudziło mi się życie pisarza, a teraz możecie się ze mnie śmiać, wszyscy, i tak nic o mnie nie wiecie.

Opublikowano

na początku irytuje troche to pomieszanie: "skurwysyny" itp a obok "Pozwoliłem im patrzeć na me życie z pogardą; drwić z mych poczynań", ale dalej widać, że to ma jednak sens.

jeżeli to jest szczero-autocharakterystyczne to pewnie nie polubilibyśmy się :P ale czytać mogę i może mi sie podobac +

Opublikowano

przeczytalem tu już kilka twoich rzeczy, ale to chyba najblizszy mi tekst. wykrzyczałes tu kilka rzeczy, które i ze mnie czasem uchodzą, nazwałes siebie(naratora) tak, jak ja siebie sam czesto określam. wsciekłość na życie, na wszystko ogólnie ,jest w każdym z nas. A James Dean ma wielu synów. dobry tekst.

Opublikowano

Dobry jesteś w takich mocnych, 'wkurwionych' tekstach. Totalny pesymizm i sadyzm wobec innych, ale cóż... człowiek nie zawsze jest grzeczny i poukładany.

Tak na marginesie: Nie wnikam czy to tekst autobiograficzny czy nie (lub do jakiego stopnia autobiograficzny), ale sądzę, że takie pisanie może oczyścić wewnętrznie. W sumie fajna sprawa;)

Pozdrawiam.

Opublikowano

PRZYWRACASZ MI WIARĘ W CZŁOWIEKA!!! Ostatnio miałem jakiś wstęt do czytania, a tu proszę - zerknąłem tylko na Twój tekst i mnie odetkało:) Wielkie dzięki. Podoba mnie się ta prostota przekazu, brak nudy czy pompatyczności. Choć staram się opanowywać swój gniew kiedy muszę coś nabazgrać, to takie dawki słowa mógłbym z chęcią wypuszczać w świat z pod klawiszy klawiatury... POZDRAWIAM WSZYSTKICH ŚNIĘTYCH ;)

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

"Środkowy palec kładę na poczet czwartej rzeczpospolitej gdzie głos mój decydujący będzie w ostatecznej rozgrywce pomiędzy złem a dziadostwem." - zajebiste zdanie. Jakbyś był Bogiem w czwartej osobie.
Dobry tekst,
pozdro

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka   Kamilu.   nie wiem co powiedzieć :)   więc najkrócej:   dziękuję Przyjacielu !!!      
    • @Alicja_WysockaPięknie to ujęłaś - chociaż Bóg czasem stwarza człowieka bez jakiegoś zmysłu - lub później go odbiera - daje też choroby i cierpienia - nie rozumiem takiego Boga - wiersz ma 5 lat - wtedy myślałem inaczej - okruchy miłości otrzymałem - na parę lat aż przyszła choroba  
    • @huzarc Twój wiersz czytam jak gotycką scenę, pełną symboli i teatralnego mroku. Nie mój świat, ale ciekawa, mocna wizja.
    • @violetta   do twarzy Ci w nim :)
    • - Patrz przed siebie, nie w dół. - Wstrząsnęła małym listkiem gałązka. Był koniec października, listek jako jeden z nielicznych, trzymał się kurczowo swojego drzewa. Otworzył mocno zmrużone oczy i spojrzał na oddalony park. Liście błyszczały tam przy dostojnych drzewach, jak kolorowe fale u stóp nadmorskich fiordów. - Jesteś pewny, że wiatr mnie tam zaniesie i nie spadnę do tych okropnych śmieci? - Mruknął raz jeszcze, zerkając z grymasem na śmietnik. Tuż pod nim, przy autobusowym przystanku, stał kosz na śmieci. - Jestem pewny. - Łagodnym głosem przekonywała gałązka. Żółto-pomarańczowy listek wziął głęboki oddech, lekko się zaczerwienił i z przymkniętymi oczami odczepił się od gałązki. Serce biło mu jak szalone, nic innego nie czuł, poza strachem. Mocnym ramieniem, wiatr pochwycił go w stronę upragnionego parku, lecz szybko zmienił kierunek i zawrócił. Listek wylądował na śmietniku. - Nie panikuj, jesteś na koszu nie w koszu...Patrz nadal przed siebie, nie zerkaj do środka. Być może za chwilę, wiatr ponownie cię porwie...- Szeptała z góry gałązka. Z kosza dobywał się nieprzyjemny zapach. Listek starał się tam nie zaglądać. Z nadal mocno bijącym sercem, patrzył na wysokie drzewa. - Przepraszam piękny listeczku, czy mógłbyś mnie zabrać ze sobą?...Przypadkiem usłyszałem, że wybierasz się do parku. - - Nie zabieram ze sobą żadnego brzydko pachnącego papierka...- Listek odwrócił się od wnęki kosza. - To świetnie się składa, bo nie jestem papierkiem. Mam na imię Feliks. - Przed listkiem stanęła mała, choć dość pulchna, mrówka. - Ledwo się wygrzebałem z tego śmierdzącego worka. - Przedstawił się Feliks, zlizując z łapek resztki jakiegoś lepkiego płynu. -Witaj mróweczko... A jak się tam znalazłeś? - Zapytał, przyjemnie zaskoczony listek. - Noo wiesz... Czasami w parku coś niecoś skubnę, liznę... Człowiek wyrzuca na trawnik różne rzeczy. Tym razem napiłem się kilka kropelek słodkiego napoju i ktoś z pustą butelką wrzucił mnie do tego kosza. Ludzie to takie dziwne istoty, jedni śmiecą, a drudzy po nich sprzątają. -Wyjaśniła mrówka. - Tak...Zauważyłem, że to bardzo dziwne stworzenia. Podobo wiedzą że słodycze im szkodzą, a mimo to, objadają się nimi. Dużo dzieci ma przez to chore ząbki. Ty też lepiej uważaj, bo w końcu się pochorujesz, albo ugrzęźniesz w tym śmietniku, jeśli jeszcze raz tutaj trafisz...- Z wielką ochotą, listek wdał się w rozmowę. - Zgadzam się z tobą listeczku, od dzisiaj przechodzę na dietę. Koniec z ludzkimi smakołykami - Uśmiechnął się Feliks, zlizując ukradkiem przyklejony do tylnej łapki, kryształek cukru. - Wdrap się na plecy i trzymaj się mocno. Jeśli nam się trochę poszczęści, z wiatrem dostaniemy się do parku. -Zachęcił go listek. Nawet nie zauważył, że przestał się bać. Sympatyczna mróweczka, wdrapała się na jego plecy. Po chwili oczekiwania, wiatr ponownie objął listka swoim silnym ramieniem. Tym razem, nie zamykał oczu. Patrzył odważnie przed siebie, zachwycając się lotem i siłą wiatru. -Uff, co za ulga. Bardzo Ci dziękuję, nie spotkałem jeszcze tak życzliwego i odważnego liścia. - Dziękowała z entuzjazmem mróweczka, kiedy delikatnie wylądowali pod wymarzonymi drzewami. - Nie ma za co Feliksie. Cieszę się, że mogłem Ci pomóc. Obiecaj, że już nie będziesz podjadał słodyczy...- - Obiecuję, hi hi hi. Być może do zobaczenia wkrótce. - Mrówka ześliznęła się jego pleców i podreptała swoją drogą, znikając pod kolorową falą liści. - Do zobaczenia Feliksie. Uważaj na siebie. - Zaszumiał w harmonii z falą, szczęśliwy liść brzozy.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...