Urwis

[wsliwka]

Jeden po drugim rwę płatki stokrotki.

Zdaje mi się, że sama nic nie powiesz.

Trzeci po czwartym rwę stokrotki płatki.

Zza horyzontu wyjawia się człowiek,

Wygląda tak obco jak ja - ujadam.

On zaś przemawia moim, ludzkim głosem.

Rysuje się w jego słowach obawa.

Zakładam opaskę na śpiące oczy.

 

Stokrotki płatki spadają na ziemię

Coraz to wolniej, im bliżej do końca.

Ta rozjeżdża się w nogach - kuleje,

Rozchwiana iskrami mdlejącego słońca.

I o wszystkim chce mi się zapominać.

Nie jestem pewny czy cię oskarżyłem,

(siódmy po ósmym płat stokrotki zrywam),

Czy chwilę temu nazwałem cię kurwą.

 

Stanąłem z kwiatem obdartym ze skóry

Przed miejscem, które leżało odłogiem.

Nic nie znaczy jego sąd ostateczny.

Liczyć skończyłem w procesu połowie.

Zjednoczył się z nim w swoim obszarpaństwie.

Zaczął wtem tłuc w mojej klatce piersiowej.

Zapytałem go - jak zabić Goliata?

Odrzekł, że nic się nigdy nie wyjaśni.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 9 godzin temu przez wsliwka
obrazek (wyświetl historię edycji)

[APM]

Też tak kiedyś liczyłam: "Kocha, lubi, szanuje, nie chce, nie dba, żartuje, w mysli, w mowie, w sercu, na ślubnym kobiercu." I nigdy nic się nie wyjasniło. W zrywaniu płatków można tylko na chwilę zaparkować nieszczęśliwą miłość, otulić nadzieją, a najlepiej napisać wiersz, pozwolić uczuciom zamknąć się w słowa. Fajny pomysł i fajny wiersz, ale trzeba powoli czytać, żeby ogarnąć wszystkie wibrujace w nim emocje.

[Marek.zak1]

Znakomite wejście. Tak trzymaj i nie zapominaj o komentowaniu:). Pozdro na 2026.