Płonąca wiolonczela

[Robert Witold Gorzkowski]

Powoli w rozumie na skraju łoża siadam
na ziemi stawiam nóżkę jej korpus w rękach drży
miękką białą chustkę na czterech strunach składam
wznoszący się do góry w pionowy wcieram gryf.

Dźwięki gorejące spod włosia wydobywam
mój smyczek mocno ciśnie rezonans w głębi gra
ostro przeskakuje pomiędzy snem a jawą
w utworze patetycznym ukrywam schyłek dnia.

Zagłębiam się w muzyce bukiety tonów niosą
sunę demonicznie opuszki palców płoną
w rozkwicie pełnym żaru znika cień ze ściany
przedwieczną ścigam żądzą szatański palę zwid.

Cisnę wiolin kształty niech głos chóralny niesie
rozchyla swoje efy i słyszę głośny syk
chłonie moją furię instrument swój naprężam
podniebną czując rozkosz fallicznych myśli wstyd.

Nieznana to materia głos anielski niesie
smyczek mocno natarł aż korpus z żądzy płonie
w szale się naprężył i skurczył w końcu frazy
tępy ruch rozluźnił i przeciął strumień zdarzeń.

Rozkosz popłynęła otwarły się niebiosa
ciepło ocuciło po dłoniach płynie rosa
garniesz się do dźwięków przesłodka każda chwila
Kurtyna otuliła - gala wyciszyła.

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

Lubię wiersze o muzyce. Twój jest świetny, a ten płonący z żądzy korpus i płynąca z niego rozkosz nasuwa niekoniecznie muzyczne skojarzenia. To musiała być prześliczna wiolonczelistka, która takie dźwięki wydobywała:). Pozdrawiam 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Marek.zak1 dziękuję