Pomiędzy

[Dominika Matuszczak]

Wszystko, co mówisz.

Wszystko, co robisz.

Zostaje we mnie.

 

Mylą mi się Twoje intencje.

Plączą znaki.

Może źle je czytam.

A może za dobrze?

 

Coś tracę.

Coś zyskuję.

Bilans boli.

Nie nagle.

Długo.

 

Przyjdzie czas,

że się z tym pogodzę.

Poradzę sobie.

Lepiej lub gorzej…

 

Tymczasem lecą łzy.

Nie tonę w nich — nie.

Ale cierpię.

Po cichu.

Po swojemu.

Nikt nie musi reagować.

 

Jesteś częściowo

czy całkiem?

Nie wiem.

Tobie to wystarczy.

Mnie nie.

 

Mówisz, że jesteś.

A jednak

coś jest.

Pomiędzy…

 

Dym?

Mgła?

Niedopowiedzenie…

 

Nie wiem…

Takie to niewyraźne.

[Mitylene]

@Dominika Matuszczak czuć to "zawieszenie" pomiędzy wersami i wplecione w nie rozterki podmiotu lirycznego, którego monolog dosadnie podkreśla zagubienie w relacji...

[bazyl_prost]

@Dominika Matuszczak ja się wkręciłem, fajnie się to czyta , taka litania ale bezbolesna, to co przeszkadza to pewnie kanapka z masłem, jak zwykle.

[Dominika Matuszczak]

@Mitylene dziękuję. Właśnie to zagubienie chciałam wyrazić. 

@bazyl_prost dziękuję. Cieszę się, że rytm poniósł

[Deonix_]

Ciekawy pomysł z tym wyrażaniem osobistych rozterek w postaci (wewnętrznego) dialogu :)

Coś niepospolitego i dla mnie trochę innowacyjnego, może przez to, że gustuję zwykle w opisach i obrazach. 

Ale esencjonalność i szczerość zawsze doceniam :)

 

Pozdrawiam :)

 

Deo

[Dominika Matuszczak]

@Deonix_ Bardzo dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

[bazyl_prost]

@Dominika Matuszczak duża doza niepokoju, który chce się rozpłynąć jak mgła, oby było ładnie.