Pragnienia.

[Robert Witold Gorzkowski]

 

Pod wiekowym ciałem świat mój zawirował 

rozlał się pod sufit i jak morze szumi

oczu twoich błękit rozpromienił nicość 

roztrzepał powieki obficie zrumienił. 

 

Natarł z siłą wzgórki drodze się pokłonił 

jak spóźnione płatki spadały do dłoni 

jak spragnione kwiaty soki zasysały

tak widziałem głębię w świetle nocy stały. 

 

Trwały ideały waliły pomniki 

przez rozgrzane tafle serca przebiegały 

tak zaległy w sobie jak pooddychały

mocą dłoni wzeszły i razem dyszały.

 

 

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  poetycko bardzo, pięknie.

Trochę w zaszłym języku. Tak- ideały obalały pomniki- bo w ludziach była miłość do Ojczyzny.

Z miłości do niej ludzie życie oddawali- czyste bohaterstwo.

A dziś?

I oby nie przyszło tego sprawdzić