Napar

[Berenika97]

Jedyny ruch to siwy dym nad krawędzią.

Czerń w filiżance nie ma dna,

jest studnią bez echa.

Nie piję, by uciec.

Piję, by wrócić.

Ciężar ceramiki to ledwie wstęp -

smak jest tutaj treścią.

Ciemna materia na języku –

to dowód na istnienie rzeczywistości.

Jej gorycz jest osią,

wokół której obraca się poranek.

Czekam, aż straci swoją gorączkę.

Zanim wrzątek stanie się ukojeniem,

świat ma zakaz wstępu.

[huzarc]

@Berenika97

Ten wiersz jest bardzo czuły i na pewien sposób cielesny. Zamyka sobą mały poranny rytuał w kilkunastu wersach.

Da się go czytać tak, jak parzy się dobrą kawę - powoli, łyk po łyku.

[bazyl_prost]

@Berenika97 ja mam kaca od nadmiaru kawy chyba piłem by uciec, może mleko albo aloes albo miłość fizyczna mnie ukoi, dziś świat też mam gdzieś zostają granice rozsądku

[Marek.zak1]

Fajny wiersz, a ta ciemna materia, to jak Wojny Gwiezdne przy stole, gdzie za chwilę pojawi się Lord Vader:). U mnie też podobna procedura, z tym, dla ochrony żołądka, piję kawę a dużą ilością mleka, też, żeby wrócić do rzeczywistości. Jeszcze nie tak dawno miało to miejsce po powrocie ze spaceru z Sową, po którym już byłem rozbudzony, teraz od razu do stołu. Udanego dnia. 

[violetta]

Lubię małą czarną:)