13 minut

[hania kluseczka]

na wiadukcie

palił papierosa

kółka z dymu się układały 

w ostentacyjne 

nie będę żył jak każdy 

 

powiedział 

żebyśmy zrobili coś głupiego

wsunął ręce pod mój płaszcz 

i nazwał to poezją 

 

a pociąg rozciął noc

jak zdanie bez podmiotu

które zostaje w teorii 

nic nieznaczące 

 

potrzebowaliśmy krwi nie sensu 

bliskości nie zrozumienia 

oskarżenia i epitafium 

w jednym 

 

dotknął mojego policzka 

jakby sprawdzał czy jestem

prawdziwa 

 

zaszczekał pies 

światło mrugnęło 

na peronie

wszyscy wyglądali na spóźnionych

 

[Migrena]

@hania kluseczka

 

Haniu.

 

to jest cudowny, choć melancholijny i intensywny, wiersz.

 

wyraża silne emocje, poczucie buntu, pragnienie intensywności i bliskości w obliczu pustki.

 

kapitalnie napisany.!!!