Okręt flagowy

[Simon Tracy]

Dopiero trzeciej nocy

pozwolono nam odstąpić od dział.

Przybyły nasze okręty

i szczelnym półkolem otoczyły port.

Jak urzeczony podziwiałem

ich sylwetki.

Ukryty w koronie drzewa,

uczepiony chropowatego pnia.

Szybko wypatrzyłem największy z nich.

Trzymasztowy galeon

ze strymowanymi na wiatr żaglami.

Na topie grotmasztu

miał wywieszoną

flagę nasza i admiralską.

Na nim przypłynął prawdziwy bohater. Pierwszy morski lord.

Liczyłem rozbłyski prochu z armat jego. Kule tłukły w zacumowane

brygi i fregaty.

A ściany domostw nabrzeżnych, odbijały odgłos dudnienia

 

Z haubic, hakownic,

kartaun i muszkietów.

Leje się tylko śmierć i pożoga.

Bóg ani miłosierdzie

w tych lufach nie mieszka.

Fleuty okaleczone, toną przy nabrzeżu.

Ich drzazgi z burt, rozrzucone po falach jak ludzkie trzewia.

Giną pod wodą ładownie,

pełne zamorskiego towaru.

W porcie już pierwsze domy płoną.

W tawerny oknach ciemności.

Nikt dziś nie zagląda do kieliszka.

Działa obrońców, dymią jeszcze

w zgliszczach niedawnych

stanowisk i redut.

Martwi, nie będą już stawiać oporu.

 

Tyś zapach prochu i smak rumu. Bardziej niż murwy i dziewki ukochał. Zielone fale i dębowy pokład,

droższe Ci od stabilnej ziemi.

Teraz już tylko mordy kaprawe

a nie serca niewieście,

będziesz rozbrajał.

Zawsze w ogniu wojny.

Gdzieś pomiędzy admiralskimi flagami a pirackimi banderami.