W otchłań…

[KOBIETA]

 

 

Noc welonem ciszy zakłada koronki 
w oknach gasną światła, księżyc pełnią lśni
w jedwabistej czerni płomienna tęsknota
rozbudzona szeptem, szepty śni.

Szybujemy w otchłań, miękkość chmury
mleczną, śnieżną drogą w czułość gwiazd
ponad światem złudzeń i zaprzeczeń
bezkresem przestrzeni nie istnieje czas. 

Smakiem morskiej soli, siłą wiatru
falą wyobraźni wznoszeni ku niebu
zatopieni w sobie echem pocałunków
dryfujemy lekko, daleko od brzegu. 

Gdzieś na skalnym wzgórzu mieszka serce
pragnieniem szkarłatu wstaje świt 
kołysani rytmem zmysłowej miłości
zamykając oczy chcemy wspólnie śnić. 
 

 

 

 

 

[huzarc]

@KOBIETA

Ten wiersz jest jak miękki, nocny list do ukochanej osoby. Przemawia przez szczerość bez ironii, bez potrzeby maskowania uczuć, rozplątując przestrzeń intymności, gdzie noc nie jest tylko tłem, ale staje się językiem miłości i jej rekwizytami - welonem, falą, gwiazdą, wiatrem.

[viola arvensis]

@KOBIETA bardzo ponętnie i zmysłowo. Panom pozostaje tylko tęsknie wzdychać pod takim wierszem

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

@KOBIETA

 

ooo, tak :)

 

ponętnie i zmysłowo.

 

bezgranicznie pięknie.

 

Dominiko.

 

Ty na skrzydłach rajskich ptaków unosisz 

miłość, wysoko pod błękitne niebo.

 

a czerwień Twoich warg pobudza by śnic bez końca.....o Tobie :)

 

piękny wiersz :)

 

poziomki soczyste dla Ciebie :)