Piekło

[Migrena]

Dom stoi jak skamieniały oddech.
Cisza ma ciężar ołowiu,
a okna chłoną każde echo,
jak martwe zwierzę.

On jest jak nieznana liczba w równaniu,
a jej imię -
cień jego dłoni.
Szept: "Jesteś moja",
zamarza na lustrze dni.
Księżyc rzeźbi jej twarz
w szkle nocy.

W gardle ma piasek,
nie wypowiedziane wersy.
One są jak szkielety śpiewu,
których nikt nie pozbiera.
Poezja – to jedyny adres
w jej paszporcie ciszy.
Kiedy światło uderza w okno,
rozumie,
że to nie jest światło.
To po prostu brak ciemności.

A w jej oczach -
jak w opuszczonym ogrodzie
zawsze rośnie poświata po burzy.
Nie ugasi jej żadne przeczenie,
żadne bicie młota, żadna zima.
Próbował.
On i świat.
Ale ona,
idąc przez to, co nazwał domem,
niesie w dłoniach,
co nie ma dłoni.
To nie światło.
To pamięć o świetle.
I tego nikt jej nie odbierze.
Nawet on.
Nawet ona sama.

[huzarc]

@Migrena

To dobrze skomponowany i emocjonalnie wiarygodny wiersz o przetrwaniu po ciemności. Przemawia przez wysoką świadomość języka. Jest to mocne studium o, przemocy i zniewoleniu i o tym, co zostaje człowiekowi pomimo tego, to jest pamięć światła, rdzeń wewnętrznej niezgody na ciemność. Jest napisany gęstą, metaforyczną frazą, ale z niezwykle i nasyconą sensem.

 

[Migrena]

@huzarc

 

nasycony i esencjonalny głębią komentarz.

niezwykle trafny.

w Twoim stylu.

bardzo dobrym stylu !

 

dziękuję.