Czarne jagody…

[KOBIETA]

 

 

 

 

 

 

Dzień rozpływa się w szeptach 

słońce wilgotnieje i gaśnie.

Dotyka mnie kruchość drzew,

wypełniam usta mleczną mgłą.

 

Jesteś tak blisko, używasz mnie…

Zatopieni w sobie czerwienią bieli.

A kiedy Twoje oczy błękitnieją 

moje stają się czarne.!

 

 

 

:) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[violetta]

@KOBIETA piękną kompozycją stajecie się:)

[huzarc]

@KOBIETA

To krótki, gęsty wiersz na styku sensualności i zanikania. Zostawia na skórze delikatne mrowienie… Unosi się melodią zmierzchu i sensualnie mglistym klimatem.

Najpierw mięknie świat: dzień „rozpływa się w szeptach”, słońce „wilgotnieje i gaśnie” – czuje się to jak chwilę tuż przed nocą, kiedy wszystko traci kontury. Potem ten klimat przechodzi w ciało w jakim objawia się „kruchość drzew” i dotyka podmiotu, a „mleczna mgła w ustach” jest pięknym, delikatnie surrealnym obrazem. Jest on jednocześnie czułym i trochę duszącym, jakby bliskość była też zanurzeniem w coś głębokiego i gęstego jednocześnie.