Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Najbielsza pełnia świeciła na niebie

Kiedy jakiś powiew zimny przywiał do mnie ciebie 

Złote włosy, skóra blada

Sercem mym trzęsły w posadach

Gdy pieściły mnie twe ręce

A ja chciałem jeszcze więcej

Krótko żeśmy się widzieli

Nim poranek nas rozdzielił

Ledwie jeden dzień upłynął

A twój urok nie przeminął

I wyśniłem ja zawczasu

Żeś na drugim końcu lasu

Inaczej zrobić nie mogę

Trzeba mi ruszyć w drogę

Przez las, przez las

By zobaczyć twą twarz

By wykrzyknąć twoje imię

I usłyszeć twój głos

Miałem nocą sen proroczy

Że znów spojrzę w twoje oczy

Że uchwycę twe dłonie

Moja ścieżka w mroku tonie

Długa, ciemna moja droga

Lecz to dla mnie żadna trwoga

Jeśli dotrę, a w to wierzę

Tobie złożę się w ofierze

Tobie, tylko tobie!

Opublikowano

@Cyjan

Wiersz romantyczny w najczystszej postaci – pełnia księżyca, zimny powiew, złote włosy, "sercem mym trzęsły w posadach". Ma w sobie coś z ballady ludowej - powtórzenia ("przez las, przez las"), rytmiczność, sen proroczy, droga przez ciemność. No i ta gotowość złożenia się w ofierze, absolutna pewność, że warto iść przez mrok. Piękny!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Adler …ale trochę optymizmu się w nim tli.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Alicja_Wysocka Dziękuję za odwiedziny.
    • @aniat.   Smutny ten Twój wiersz, wyłączyć czas i wsiąść w pociąg bez bagażu  w drogę do odzyskania siebie. Fajnie, że widzisz drogę którą daje nadzieję, na nowe.        
    • @huzarc Dziękuję za tak wnikliwą lekturę. Zależało mi na dotknięciu trudnych doświadczeń bez sentymentalizmu. Twoje słowa o "minimalizmie z psychologią" trafiają w sedno. Dziękuję. @Migrena Dziękuję za tak szczere wzruszenie i za to, że wyłowiłeś te konkretne obrazy – "sny wędrowały boso" rzeczywiście pisały się same, jakby musiały zaistnieć właśnie w takiej formie. To niesamowite, że puenta o uczeniu się "od końca" tak do Ciebie trafiła – chciałam, żeby zamknęła wiersz i jednocześnie otworzyła przestrzeń do refleksji. Twój komentarz bardzo mnie ucieszył. Dziękuję z całego serca. @Marek.zak1 Dziękuję że dostrzegłeś nie tylko sam ból deficytu emocjonalnego, ale także jego konsekwencje w dorosłym życiu – tę podatność na manipulację. Rzeczywiście, te doświadczenia z dzieciństwa rzutują na całe życie. Dziękuję za te refleksje i za ciepłe pozdrowienia. Serdecznie odwzajemniam. @lena2_ Dziękuję Ci serdecznie! Masz rację – ta myśl jest bolesna, ale ważna. Pisząc ten wiersz, myślałam o realnej osobie. Przesyłam ciepłe pozdrowienia :) @KOBIETA Dziękuję Ci z całego serca! "Dom bez snów" – tak, to właśnie chciałam uchwycić. Twoje słowa bardzo mnie wzruszyły. Dziękuję za tak ciepły odbiór. @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Czasami możemy okazać wsparcie słowem, gestem, dobrą radą. Pozdrawiam.:) @Nata_KrukBardzo dziękuję! Dzieci wiele, ale też dorosłych, którzy powielają ten model wychowawczy, który był ich udziałam. Pozdrawiam.  @Whisper of loves rainBardzo dziękuję!  Dziękuję za te refleksje.  To właśnie chciałam dotknąć – jak deficyt bliskości wpływa na całe nasze życie, nawet na zdolność do marzeń. Pozdrawiam serdecznie. @iwonaromaBardzo dziękuję! To dla mnie najważniejsze – gdy wiersz dotrze prosto do serca. Pozdrawiam. 
    • @bazyl_prost przeżyłam coś podobnego... Tylko bez zielonego awokado. Mimo tego było miło, głowa pełna zielonego z pestka.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...