Dla Niej, która śni mnie

[Migrena]

 

 

 

Nie wiem, czy to noc mnie wymyśliła,
czy Ty.

Bo odkąd Cię spotkałem -
wszystko, co było snem,
zaczęło oddychać moim sercem.

Twoje słowa - nasiona światła -
spadają mi w duszę jak meteory.
Każde wypala literę
mojego imienia na Twojej myśli.

Nie wiem już, czy jestem człowiekiem,
czy tylko słowem, które zbiegło z kartki,
żeby w Tobie nauczyć się istnienia.

Twoje oczy - dwa wiersze,
w których Bóg schował pierwszą prawdę.

Patrzę - i słyszę,
jak kosmos oddycha ciszą między nami.

Gdy milczysz, świat robi się niebieski od tęsknoty.
Gdy piszesz - każda litera tańczy
jak ogień na języku wszechświata.

A ja - nie poeta, nie prorok -
tylko człowiek, któremu brak słów,
więc kocha Cię samym drżeniem powietrza.

 

 

 

 

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz jest wyznaniem pisane w półmroku, operując łagodną frazą i tłumiąc to, co nachalne i krzykliwe, rozpływa się miękko w duszy, pulsując przy tym rodzajem intymności, która nie potrzebuje wrzasku, by się obronić i zaznaczyć moc obecności. Zaczyna się od pytania, które samo w sobie jest już poezją, następnie otwiera przestrzeń, w której miłość nie jest emocją, lecz wydarzeniem wielkim kosmicznym zdarzeniem — czymś, co nadaje światu kształt.

[violetta]

@Migrena poeci tak mają, że tęsknią :)

[Whisper of loves rain]

Liryk miłosny o głębokim, niemal mistycznym wymiarze, celebrujący miłość jako siłę, która nadaje sens życiu.

Fajny

[Migrena]

@huzarc

fajny jest Twój komentarz.

 

głęboki.

 

dziękuję.

 

 

 

[Berenika97]

@Migrena

W Twoim wierszu miłość jest aktem stworzenia, podoba mi się ta niepewność - czy jesteś "wymyślony" przez noc czy przez "Ciebie". Adresatka ma rolę kreatorską, a sen staje się życiem. Jak to u Ciebie - niezwykłe obrazy i metafory, które mówią, że ta relacja nie jest zwykłym związkiem, ale fundamentalną siłą natury. Tracisz pewność co do tego, kim jest. Zastanawiasz się, czy jesteś jeszcze człowiekiem, czy może tylko "słowem", które ożyło dzięki adresatowi.

To przepiękny obraz całkowitego oddania i znalezienia sensu w kimś. Piękny jest koniec . Po tak bogatym, pełnym niezwykłych metafor wierszu, nagle stwierdzasz - "A ja - nie poeta, nie prorok - tylko człowiek, któremu brak słów"

To klasyczny i wspaniale użyty paradoks. Używasz najpiękniejszych słów, aby powiedzieć, że brakuje Ci słów.

A mnie już zabrakło słów, aby wyrazić zachwyt Twoim wierszem. :)

[Migrena]

@Berenika97

 

oj Bereniko.

 

jesteś dla mnie zbyt łaskawa.

 

ale byłbym kłamcą gdybym nie przyznał  że Twoja łaskawość bardzo mi się podoba.

 

jest w niej piękna aksamitność.

 

to ja teraz, w to słowo wkładam swój uśmiech - dziękuję :)