Malarz i Ona

[Berenika97]

malarz

 

patrzę na ciebie
i nie wiem, czy to włosy,
czy świt, który się w nich zaplątał

wszystko w tobie ma własne światło —
skóra, która wciąż pamięta lato,
ramiona, które obiecują schronienie
i uśmiech, co rozprasza szarość

to, co wiem o pięknie

robi się przy tobie bezradne

ale nie wiem jak mam cię namalować

twoje milczenie ma odcień ciepła

którego nie ma w żadnej palecie,

następna sekunda jest nowym kolorem

a oddech zmienia kształt światła

boję się, że jeśli mrugnę

to znikniesz

pędzel utrwaliłby tylko kłamstwo,
a farby są zbyt płochliwe

więc patrzę
jak przechodzi przez ciebie słońce.

ona

patrzył na mnie jak na światło
a ja czułam się taka zwyczajna -
trochę zmęczona, trochę głodna
i niepewna, czy chcę być kolorem

jego oczy były głośniejsze od słów
mówiły: "zostań"

a ja chciałam po prostu
żeby ktoś dostrzegł mnie bez ram

farby pachniały terpentyną i pyłem
pomyślałam, że sztuka

to może sposób, by się nie rozpaść

kiedy skończył
na płótnie została cisza -
a w niej ja,
bardziej prawdziwa niż ja sama

malarz

teraz jesteś w ciszy płótna
twoje włosy już nie poruszają się w świetle
a ja szukam w farbie
ciepła, które zgubiłem

na miejscu jest —
kolor, linia, kształt
tylko ciebie nie ma

i myślę, że może piękno
nie daje się zatrzymać,
lecz przechodzi przez człowieka

jak światło przez wodę,
i znika, zostawiając ślad,
którego nie da się domalować

więc stoję przed obrazem
jak przed wspomnieniem,
i uczę się
jak patrzeć -
żeby nie chcieć dotknąć

[huzarc]

@Berenika97

To świetny, pełny emocjonalnie i wizualnie wiersz. Spokojny, elegancki, bardzo malarski i bardzo dojrzały.

[Alicja_Wysocka]

@Berenika97 

Namalowałaś ciszę, w której widać myśl i zapach - delikatne, prawdziwe, wymykające się ramie :)

[Marek.zak1]

Ciekawy temat malarza i malowanej kobiety. Subtelny dialog emocji, bo obraz to nie tylko ciało, ale próba sięgnięcia głębiej. Napisałem króciutkie opowiadanko "Lisa", dokładnie o tym, ale takie męskim okiem, z większa dawką erotyzmu, zresztą znasz mój styl:).

Pozdrowionka 

[Wędrowiec.1984]

@Berenika97 Przypomniała mi się sztuka o tytule Pigmalion, opowiadająca bodajże o rzeźbiarzu, zakochanym w swoim dziele. 

 

Mam też wrażenie, że ona jakoby lekko bagatelizuje swojego malarza. 

 

Wyszło fajnie i spodobało mi się.

[Migrena]

@Berenika97

 

Nika.

namalowałaś słowami niezwykły poetycki obraz.

 

to poetyckie epitafium dla idei, że sztuka może zatrzymać czas i życie.

 

przekonujesz nas że w momencie, gdy twórca próbuje ulotną esencję miłości lub piękna przenieść na płótno dokonuje swoistego uśmiercenia.

 

pozostaje co prawda  ślad, lecz prawdziwe ciepło i ruch (czyli życie) ulatują.

 

końcowa refleksja Malarza, który uczy się patrzeć bez chęci posiadania, staje się więc testamentem pokory artysty wobec potęgi i wolnosci istnienia.

 

to wielopłaszczyznowo przejmujacy wiersz.

 

ozdobiony cudownością słów jak niebo ozłocone gwiazdami.

 

to piękne, widzieć przez strofy  wiersza poetkę.

 

Ciebie.

 

 

[andrew]

@Berenika97

...

ja także kiedyś próbowałem 

ją namalować 

a ona 

ona każdym uśmiechem 

zmieniała nawet tło 

dodawała mu życia

kolorów 

 

pogubiłem się 

 

zamknąć naturę w ramy

nie udało się 

 

zostałem przy oryginale

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

 

[tie-break]

@Berenika97 Przypomniał mi się "Portret owalny" A.E. Poego. 

Był jeszcze bardziej bezlitosny, bo tam przekaz jednoznacznie świadczy o tym, że próba utrwalenia, zatrzymania piękna, wewnętrznego światła jest jego powolnym zabijaniem.

[Nata_Kruk]

@Berenika97... za sam pomysł, od razu stawiam plus.! Dochodzi Twoja umiejętność prowadzenia słów,

która działa na wyobraźnię. Widzę ich oboje... malarza i kobietę... ich zamyślenia i tworzenie.. ciszy.. pomiędzy nią, w niej.. to wszystko, co opisałaś. Świetne.