Litania

[huzarc]

Jestem wyszczerbiną Szczerbca,

piórem husarskiego skrzydła

i chłopskim kołtunem.

 

Zaściankowym obrazkiem

i magnacką sztukaterią.

 

Chatą z sosnowego drewna

i ruiną dworu, obrosłą ciemnym mchem.

 

Dymem huty

i sianokosami szumiącymi

świętojańskim czerwcem.

 

Jestem chłopskim oporem

i butą szlachciury;

męką Łyskowskiego

i złotą ramą

Czarnej Madonny.

 

Dzwonem Zygmunta

i wielkopiątkową kołatką.

 

Żelaznym słupem wbitym w wody Odry

i nostalgią za Kresami.

 

Pomrukiem śpiących rycerzy w granitach Giewontu

i żołnierzami wyklętymi, złożonymi w brzozowym gaju.

 

Płonącą barykadą

i kamieniami rzuconymi na szaniec,

obok bruku, gdzie spadł

fortepian Chopina.

 

Prawem

i nieprawością.

Krzyżem przydrożnym

i karczmą zajezdną.

 

Słowem poety

i przekleństwem ulicy.

 

Karabelą u pasa

i wytrychem w kieszeni.

 

Arytmią i dystrofią,

oddechem zrywu,

przesuwaniem granic, wiarą w wieczność,

nadzieją na dobrobyt.

 

Jestem

modlitwą malowaną

na dnie źrenicy,

o to, aby nie patrzyła

na grzech.

 

Ułańską fantazją

i dulszczyzną kamienicy.

 

Szarzyzną równin

opadających mgławicami smutku

i barwnym kobiercem łowickiej wycinanki.

 

Szelestem leśnego igliwia

i asfaltowym zapachem dworca.

 

PGR-owskim blokowiskiem

i szklanym archipelagiem Mordoru.

 

Fotografią Pałacu Saskiego

i grobem niejednego nieznanego żołnierza.

 

Manuskryptem wykłutym na pergaminie

i krzywym napisem spreju na wagonie.

 

Kosą,

strzykawką,

pługiem odwracającym ziemię przodków.

 

Jestem strzałem w potylicę, katorgą,

szlochem niedoli,

tęsknotą za ojczyzną.

 

Jestem

ukąszeniem wszy

w miejscu orderów

i wygodą emigracji.

 

Pejsem chasyda

i wąsem sarmaty.

 

Dębowym borem smutku

i jeziorem wakacyjnego szaleństwa.

 

Ławką w parku

i obozową celą.

 

Hejnałem

i popiskiwaniem tramwaju.

 

Niezłomnością Kordeckiego

i piętnem niejednej zdrady.

 

Krwią, czasem ostatnią,

sierpem i młotem u drzwi,

szkiełkiem zieleni i różowymi okularami na sercu.

 

Sierpniową ciszą upału,

która dudni dzwonami na kościelnej wieży.

 

Maską spawalniczą ojca

i skradzionym zegarkiem dziadka.

 

I jestem

pocałunkiem,

który wypełnia usta kobiece

w grudniowym świetle ulicy.

Po wieczność.

 

Jestem tym wszystkim,

z czego mnie zlepiono.

 

Czas ulepił mnie krwią, ziemią i pamięcią.

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - Czas ulepił mnie krwią, ziemią i pamięcią. - prawda  -

                                                                                                          Pzdr.

[infelia]

@huzarc Wszędobylski duch. Ciekawy wiersz!

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Żyjąc wystarczająco długo, człowiek może utożsamiać się z tym wszystkim co usłyszy, zobaczy, poczuje, posmakuje i dotknie, właśnie tak odbieram tą litanię. :)

[Berenika97]

@huzarc

Najważniejszą postacią wiersza jest podmiot liryczny mówiący "Jestem". Nie jest to pojedyncza osoba, ale alegoryczna, zbiorowa tożsamość. To "ja" to Polska, polskość, archetypiczny Polak – byt ulepiony z całej historii, kultury i doświadczeń narodu.

Próba uchwycenia polskiego ducha "bez lukru", w całej jego złożoności, tragizmie, wielkości i małości.

 

 

[Alicja_Wysocka]

@huzarc Ten wiersz ma w sobie coś z modlitwy i spowiedzi jednocześnie.
Nie wiem, czy autor uważa się za poetę, ale tak właśnie pisze ktoś, kto nim jest – z krwi, z ziemi, z pamięci.