Oda do przeszłości

[Maksymilian Bron]

Tu jestem

Muskam niemal obłoki

pod szerokim nieboskłonem,

które zamiast na wieżowce

kładą się na zboże

Oddaję się niczym na kozetce zefirkowi,

zamykając powieki

przy nutach pasikonika

i śpiewie słowika

w tym dzikim ogrodzie

pachnącym jasieniem, lipą i piołunem,

niespełnionym marzeniem

i niewypitym winem

 

Tu jestem zawsze,

nawet kiedy śnię w wieżowcu,

jak przechadzam się wśród obcego zboża,

bez objęć zbutwiałego człowieka,

bez lornetki strachu,

krocząc szmerem rzeki

wprost do kwiecistego łoża

 

Wszystko, za czym tęsknię,

jest w przeszłości zamknięte,

kiedy bogiem byli rodzice,

którzy sami nerwowo szukali swojego Zbawcy,

krztusząc się, gdy ukradkiem spojrzeli na siebie

na wspólnej tratwie

i kiedy sam już znalazłem się

w dziurawej łódce,

to zatrzymuje mnie

tchórzostwo i łzy,

i wrzask, że to wszystko

miało się zdarzyć innym

a nie mnie

 

i dlatego

nie dla mnie

wesela ni pogrzeby,

ich ołtarze niezgody

Wolę uciec na pole,

do słowika,

gdzie stworzę

drugą część ody

[huzarc]

@Maksymilian Bron

To jest wiersz, kto nie wstydzi się tęsknić. To wiesz o uczuciu, które pamięta nie tylko miejsca, ale temperaturę ich światła. Jest w nim czystość, nawet jeśli słowa niosą w niej rany.