Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Portret kochanki

huzarc
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
huzarc

huzarc

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Odradza się. Wiosną i jesienią. Nie przemija.

 

Karcisz mnie za nadmiar, za barokowy ciężar frazy

na swej skórze, odciśniętej rumieńcem gładkiej miedzi.

 

Pragniesz – ja chcę.

 

Płaska oś ciał i czułość,

jak jęk pierwszego niedosytu i upojenia.

 

Oswajasz moje palce

w rewirach swych

nagich zmysłów,

rozrzuconych jak czarny jedwab

na zaciśniętych udach.

 

Trwam

 

w poszumie krwi zimnego powietrza,

w plamie potu w kapilarach ziemi,

namacalnie jak twoje usta

purpurą zakazanego smaku,

kryształem jadowitego ruchu.

 

Zapadasz się w moją tęsknotę

za czasem, który zjada

zmarszczki na niebie,

ale rozgryźć nic nie może.

 

12
Migrena

Migrena

Opublikowano
Opublikowano

@huzarc

 

poetyckie studium namiętności.

 

cykliczności uczucia oraz zmysłowej relacji.

 

przesłaniem wiersza jest nieśmiertelność i powracająca siła pożądania oraz miłości fizycznej.

 

miłość nie jest jednorazowym wydarzeniem, lecz wiecznym powrotem  który ignoruje upływ czasu i przemijanie.

 

szukajac nawiązań filozoficznych widzę Eternel Retour.

 

czyli koncepcja wielkiego powrotu u Fryderyka Nietzschego.

 

namietność jako siła fundamentalna wymykająca się racjonalnemu rozumowaniu.

 

 

tyle wyczytałem z istoty (głebi) utworu.

 

extra mocny.

 

 

 

Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@huzarc

Ten wiersz ma w sobie wszystko, co barokowe — cielesność, która staje się metafizyką, zmysłowość tak gęsta, że niemal namacalna. "Pragniesz – ja chcę" — ta różnica między pragnieniem a chceniem mówi więcej niż cała strofa,

uwielbiam to "oswajasz moje palce" — jakby dotyk musiał się uczyć nowego języka, jakby ciało było terytorium do odkrycia. Piękny wiersz. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      Ludzie

      Przez andrew · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Rozumię. To nie jakaś dyrektywa ,miałem na myśli, że ludzie nie radzą sobie z wolną wolą. Wojny, kradzieże,napady... Gdy się ją częściowo zabiera.  Brzydki przykład, w reżimach ludzie... Tak to widzę, każdy może inaczej, tym lepiej dla wiersza.   Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia   
    • Benjamin Artur
      Kiedy będziesz ze mną

      Przez Benjamin Artur · Opublikowano

      Zobaczę dziś piękno, Bo Ciebie zobaczę. Zobaczę na pewno, Zobaczę — i zapłaczę.   A Ty zapłaczesz ze mną, Zapłaczesz, gdy zobaczę, Ile warte jest piękno, Ile warte to, co zobaczę.   Ile warte jest w sobie, Bo warte — co uparte. I wzrokiem będę w Tobie, I wzrokiem brnął w zaparte.   Dziś zobaczę piękno, Na oścież otwarte, Przede mną, nade mną, Z ciemności wydarte.   Kiedy będziesz ze mną...            
    • hania kluseczka
      soczewka

      Przez hania kluseczka · Opublikowano

      @Berenika97 trochę pozmieniałam i napisałam ciąg dalszy, nie wiem czy mogę przekleić na górę:    pryzmat    liście spadały wolno jakby czas w parku się rozciągnął on siedział na ławce bliżej światła ona trochę dalej w półcieniu jej cień przeskakiwał między drzewami jego cień starał się go złapać ich słowa były tylko echem tak jakby park powtarzał je sam dotknęła cienia jego dłoni uśmiech który odwzajemnił był tylko blaskiem odbitym od mokrych liści wyszli z parku na zimną poświatę sklepowych witryn liście zostały za nimi jak stłumione wspomnienia rozmów których nikt już nie chciał kontynuować pozostawali obok siebie ale ich kroki należały do dwóch różnych światów ona poprawiała szalik on zerkał w ekran telefonu na skrzyżowaniu wybrali inne drogi ich cienie przecięły się na moment pod latarnią rozproszone w ciepłym świetle po czym każde ruszyło w swoją stronę i tylko przez sekundę wydawało się że jeszcze idą razem
    • Berenika97
      soczewka

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @hania kluseczkaTo jeden z najsmutniejszych wierszy o bliskości, jakie czytałam — bo oni są razem, a jednak dotykają się tylko cieniami. Te słowa mówią, jak blisko można być i jak daleko jednocześnie.  Poruszające. 
    • Berenika97
      westchnienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ To delikatny, intymny wiersz o niemożności przekazania uczucia. "Czułość rozpięta na liniach papilarnych" – to bardzo cielesny, dotykowy obraz. Linie papilarne to jednocześnie coś najintymniejszego (unikalność, tożsamość) i coś, co zostawia ślad. Ta czułość jest więc zapisana w tobie samej, ale nie może się przenieść na drugą osobę. To wiersz, który rozumie się ciałem, nie tylko umysłem. Ma w sobie ciszę i ból zarazem. Piękny!    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...