O_mim

[Nata_Kruk]

 

    O_mim

 

idzie
traktem                          
zatrzymał się
zastygł w bezruchu
ze spuszczoną głową
wierzbom podwiesił czas                                      
pod którymi oddycha ziemia
w głębi skorupy rosną kamienie
przypisane wielkim blagom                                                
pękają hałdy przewinień                              
bałwanieją winowajcy
naginając sumienia                       
wichrzy się myśl 
kłębią pięści
to oni to ci
...a my

 

 

 listopad, 2025

 

 

 

 

 

 

[Annna2]

@Nata_Kruk  dziurawe to nasze sumienie,

samotność i znieczulica- tak dziś wszechobecna, robi wrażenie( klip też)

I zapis wiersza bardzo

[Alicja_Wysocka]

@Nata_Kruk Bo czasami ta lampeczka od sumienia, która powinna

nam się zapalać - przed, przepala się się, kiedy na nią przestajemy reagować.

 

A wiersz jak żagielek. 

[huzarc]

@Nata_Kruk a my szukamy odpowiedzi, choć z trudem potrafimy sformułować pytania.

[Nata_Kruk]

@Alicja_Wysocka... jak żagielek... :)  Te lampeczki od sumienia często.. prze..nad.. palone, że nijak do wnętrza zajrzeć

.

@Annna2... ano.. dziurawe, chyba najbardziej "właTców" tego świata, ale nie tylko.

 

@huzarc... pisaliśmy w tym samym momencie.

Żebyś wiedział... zadać sensowne i mądre pytanie, to nieprosta sztuka.

 

Dziękuję Wam za zatrzymanie się ze słowem. Pozdrawiam.

 

 

Edytowane 17 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Nata_Kruk Natko, zazwyczaj człowiek wie, kiedy postępuje źle,

sumienie mu to mówi właśnie przed - ale bagatelizuje,

robi co chce, co on uważa. Po pewnym czasie czerwona lampka, przestaje się zapalać, no bo i po co?

Robi się coś na podobieństwo zmarzliny prze którą już nic dociera. Tak sobie wyobrażam ten proces.

[Migrena]

@Nata_Kruk

gratulacje Nata za piękny wiersz !

 

to utwór niezwykle poruszający, operujący gęstymi, mocnymi metaforami, które zmuszają do głębokiej refleksji nad ciężarem sumienia.

 

fajnie, że dzielisz się z nami tak wartościową i dojrzałą poezją !

 

 

[Tectosmith]

@Nata_Kruk W połączeniu z ‘Milion kilometrów’ to nabiera mocnego zawieszenia.
‘Wierzbom podwiesił czas’ — piękny obraz zatrzymania ruchu. 
Pozdrawiam serdecznie. 

[Nata_Kruk]

@Alicja_Wysocka... ALa,  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak.. i bywa, że ma to w nosie, a moim zdaniem, powinno się słuchać intuicji, tutaj także jej rola.

Ów proces i ja podobnie rozumuję... :)

 

@Migrena... dziękuję Ci za miłe słowa... o sumieniach wiele napisano, chyba tak. Próbuję i ja o czymś ważnym,

czasem się uda.. :)

 

@Tectosmith... ten utwór znalazłam przypadkowo i dołączyłam, zmieniając słowo.. kantom.. na blagom,

z uwagi na nazwę grupy. Czaaasem słucham hip - hopu, czaaasem.

Dziękuję Ci za odwiedziny. Również serdecznie pozdrawiam.

[Tectosmith]

@Nata_KrukJuż dawno nie słuchałem hip hopu i ten utwór przypadł mi akurat do gustu. Również dziękuję. 

[andrew]

@Nata_Kruk

...

a my 

my 

nas często nie ma 

płyniemy z nurtem TV 

jak ścieki potrafimy 

tylko klaskać

 

mim jest sobą 

...

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego wieczoru 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - podoba się -refleksyjny -

                                                            Pzdr.wieczorowo.

[Amber]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

...organiczny wiersz z pomysłem w dwóch aktach:)

[Berenika97]

@Nata_Kruk

Stworzyłaś utwór o wielkiej sile oddziaływania, który w oszczędnych słowach buduje niezwykle gęstą i niepokojącą atmosferę. Już sam początek jest uderzający. Obraz kogoś, kto "wierzbom podwiesił czas", jest przepiękny i od razu wprowadza w stan zamyślenia, zatrzymania, które jest ciężkie i znaczące. Dla mnie najmocniejszym punktem jest finałowe pytanie. Po całym tym akcie oskarżenia, po wskazaniu palcem ("to oni to ci"), pojawia się zawieszone w próżni "...a my". To krótkie pytanie całkowicie zmienia perspektywę. Zmusza do konfrontacji i zadania sobie pytania o własną rolę, bierność lub współudział.

To wiersz, który nie daje łatwych odpowiedzi, ale zostawia z głębokim poczuciem niepokoju i koniecznością refleksji. Niezwykły wiersz!