Kiedajszo

[Annna2]

 

Kiedajszo roz na tydziań Grózka i Matulka na targ jeździuła.
kołam abo bryczkó z kokoszami, jojkami, śniotanu, abo gajsiami.
A tero nowó szyrokó szosijó do mjasta je,
oltów za gwolt i te tretuary rozmaite.
Ta staró, wojskó droga połobsodzanó szczepami,
to sprowdy só nopsiankniejszo.

 

 

Do łąk podwodnych fukus przypłynął,
pełen jodu miał wygląd bursztynu.

I dni co płyną obok, a może inne,
czy pominięte te ważne.
I te które uczyniły ze mnie człowieka,
tamten świat i szara kobieta.

I czarno- biały album jak skrzynka a w nim zapomniane zdjęcia.
I chwile zatrzymane w kadrze, a może tylko przypadkiem.

Wszystkie smaki, zapachy jak trudno je pochować.
I w tłoku niemożliwy do napisania poemat.
Ona co słońcem uwodzi, bywa dżdżysta,
przecież wciąż są torfowiska.

Urodzaj grzybów w lasach,
po rolnych uprawach i dawnych zyskach,
po ptasich odlotach.
Ile kosztuje odwaga.
Czy aby żyć to trzeba umierać?
Wiara, bo już niczego nie da się zmienić.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kiedajszo- dawniej
Grózka- Babcia,
kokosz- kura,
gajś- gęś
koło- rower
olto- auto
gwolt- dużo
szczepy- drzewa
tretuary- chodniki

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 nawet nie wiesz jak tęskno mi za tym klimatem jarmarków, końskich targów i odpustów kto nie był niech żałuje. Dzisiejsze super i hiper markery pomimo całej swojej okazałości z mnóstwem towarów na pułkach nie są wstanie stworzyć takiego klimatu. I ta Grózka i kokosz i gajś cudo!!! Zatopiłem się w Twojej poezji. 

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  dzięki.

To nie to samo to prawda. I smak mleka- nie tego z hipermarketu rozwodnionego i masła wybijanego

z maselnicy.

Robert a lubisz czarninę? 

Moja Mama robiła z gęsi to była mistrzowska.

[huzarc]

@Annna2

Ten wiersz jak lament nad zanikiem tradycji, rodzinnych historii, pamięci lokalnej jest zapisem autentycznej nostalgii. Gwara niesie świadectwo korzeni, po których, gdy obumrą pozostają obrazy, smaki, fotografie, pojedyncze zdania.

 

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 nie zgadniesz gdzie ostatnio ją jadłem!

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  wiem, że w zachodniopomorskim jest taki zwyczaj,

a może w Olsztynie, albo może w kosmopolitycznej Warszawie?

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 w Gietrzwałdzie pojechałem z potrzeby chwili i jadłem przy sanktuarium. Choć szczerze powiem to nie to samo co u nas w domu nie czułem tam śliwek i gruszek, a ja mam określony smak!!!

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  o byłeś w Gietrzwałdzie, pięknie

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 natomiast jak jestem w lecie we Władysławowie  - Kaszubi świetnie przyrządzają gęsi to u nich tradycja nigdy w Nordowym dworze w Celbowie nie odmawiam sobie świeżej czerniny robią tam znakomicie choć młode pokolenie nawet na nią nie spojrzy! Nie wiedzą co dobre. 

[MIROSŁAW C.]

@Annna2

Stare nie wróci ale póki kołacze się w czyjejś głowie,  żyje. 

[Annna2]

@MIROSŁAW C.  to prawda.

umrze miłość do mojej Ziemi, do Warmiaków wraz ze mną

dzięki

 

@Robert Witold Gorzkowski  no to prawda.

A kaszankę jedzą, i co. A w czarninie krwi to jak na lekarstwo.

Mom smaka, narobziłyeś am.

 

 

Edytowane 14 godzin temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Annna2

 

 misternie skonstruowany wiersz, który za pomocą języka i obrazu buduje pomost między głęboko osadzonymi, wiejskimi korzeniami a uniwersalną, współczesną refleksją nad tożsamością i czasem.

 

takie wiersze ubogacają niezwykle naszą kulturę.

 

 

moja babcia była Francuz 

i pochodziła z okolic Marsylii.

 

po śmierci męża przyjechała do nas, do Krakowa.

 

cztery, pięć razy do roku, na święta, robiła nam czarninę.

taką z gruszkami, śliwkami, pomarańczą.

ciężka i gęsta to była zupa ale pyszna, że do dzisiaj mam jej piękno w pamięci.

nauczyła się tego od jakiejś polskiej rodziny osiadłej po wojnie we Francji.

 

babcia umarła i przysmak się skończył.

 

[Annna2]

@Migrena tak to jest.

dziękuję

[Annna2]

@Wochen dziękuję

[Maciek.J]

co ci powiem to ci powiem ale ci powiem

masz lekkie i cudne pióro

Poezja po prostu Aniutko

[Berenika97]

@Annna2

Pięknie, że zaczynasz gwarą - i to jest akt miłości. Te słowa: "Grózka i Matulka", "kokoszami, jojkami", "połobsodzanó szczepami" - brzmią jak zaklęcie przywołujące świat, który odchodzi. Myślę, że te słowa nie mają dokładnych odpowiedników. "Grózka" to nie tylko "babcia" - to cały sposób bycia, mówienia, życia.

Potem następuje przełom - z gwary przechodzisz do języka literackiego, jakby pokazując tę przepaść między światem Grózki a tym, co teraz. "Fukus pełen jodu", "czarno-biały album jak skrzynka" - nagle jesteś w innym czasie, w innej rzeczywistości.

Te pytania w środku rozrywają: "Ile kosztuje odwaga. Czy aby żyć to trzeba umierać?" - bo wyjazd, zmiana, nowoczesność ("nowó szyrokó szosijó") zawsze coś zabija. Ten stary świat, tę gwarę, te smaki, których "trudno pochować".

"W tłoku niemożliwy do napisania poemat" - ale ty go piszesz. Nawet jeśli połowa słów wymaga tłumaczenia, nawet jeśli świat Grózki już nie wraca.

"Wiara, bo już niczego nie da się zmienić" - to gorzkie zakończenie. Pozostaje tylko wiara i próba ocalenia w słowach tego, co już przepadło.

Cudny! Pozdrawiam.

[Annna2]

@Berenika97  Berenika napisałaś piękny esej  liryczny. Poetycki bardzo.

Dziękuję bardzo

[andrew]

@Annna2

Każdy ma swój świat,

który kocha .

Sporo Twojego jest w moim. 

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego wieczoru