Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Leszczym masz moje tomiki i wiesz (o ile czytaleś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

),

że rożne są tam wiersze. Wiem, że w mrocznych utworach nie ma nic złego ale uważam, że do takich tekstow jak i do innych, musi być wena.

Ja nigdy nie silę się na pisanie.

Albo mi sie coś układa w głowie samo albo nie.

Pisanie na siłę nie ma sensu.

Jak znów popadnę w jesienne humory/muchomory

to będzie się spać z głowy szary szum...

Opublikowano

@viola arvensis

Wiersz niemal prosi się o recytację, jego rymy i miary są zachowane z dużą starannością tworzą lekką melodię. Jednocześnie to bardzo ciepły i dojrzały portret nostalgii, nie jako abstrakcyjnego uczucia, lecz żywej towarzyszki, która potrafi przytulić, ale i zaboleć.

Opublikowano

@viola arvensis

 

przepiękny, liryczny, sensualny i emocjonalny portret uczucia, które jest nieodłącznym towarzyszem człowieka.

 

wiersz sugeruje, że Nostalgia nie jest jedynie stanem umysłu, ale żywą, aktywną siłą, którą trzeba przyjąć z jej czułością i jej okrucieństwem.

 

zauroczył mnie głęboko :)

 

 

i przyłączam sie do Michała - wstaw czasem coś "dla hecy".

 

 

piękny wiersz Wiolu :)

czuję go w sobie :)

i jest ślicznie :)

 

 

Opublikowano

@huzarc a ja tak pomyślałam teraz, ze Twoje komentarze są niezwykle ciepłe i dojrzałe. Bardzo Ci dziekuję za Twoją cenną obecność

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena bardzo Ci dziękuję za przychylność i mile slowa

 

Jak tak obserwuję ludzi to mam wrażenie, ze niektórzy nigdy nie znali i nie mają pojęcia co to nostalgia, refleksja czy zwykle nawet zamyślenie. 

Gapią się w te telefony, skrolują bzdury, karmią sie tym całym chłamem i regularnie odmóżdżają. Takie mam ostatnio gorzkie spostrzeżenia.

Dobrze, ze są portale takie jak ten i ludzie z wrażliwością jak Twoja. 

Można złapać oddech. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wstawię Wam, ze specjalna dedykacją. Ale kiedy, tego nie wie nikt

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...