Orędzie

[Robert Witold Gorzkowski]

 

 

Pokryta śniegiem pachnąca łąka
Gdzie w „rannym” puchu buszują pszczoły
Pod niebo wzleciał sopel z fartucha
By wbić się ostro na śnieżne pole.

Chodzisz po bruzdach ręką zasiewasz
Pokrytą wojną zmarzniętą ziemię
Czemu nie wzięłaś ze sobą ziaren
A w butach odczyt miast zdrowej słomy.

A krew wypływa z miejsc uderzonych
Gdziekolwiek lecą mroźne szpikulce
I jak ma zboże na wiosnę wschodzić
Gdy pobór ciałem użyźnia morgi.

 

 

 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Starzec]

@Robert Witold GorzkowskiMocne.

Pozdrawiam.

[Robert Witold Gorzkowski]

@Wiesław J.K.dziękuję

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski  piękny i wzruszający.

 

Barwy ze słońca są. Bo ono nie ma
Żadnej osobnej barwy, bo ma wszystkie.
I cała ziemia jest niby poemat,
A słońce nad nią przedstawia artystę...(..)

 

Niechaj przyklęknie, twarz ku trawie schyli
I patrzy w promień od ziemi odbity.
Tam znajdzie wszystko, cośmy porzucili
Gwiazdy i roże, i zmierzchy, i świty.

(Cz. Miłosz)
 

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 dziękuję Aniu.

[huzarc]

@Robert Witold Gorzkowski Ziemisty wiersz, budujący wyrazisty kontrast między zasiewem życia a zasiewem śmierci. Czy człowiek nie staj się nawozem natury rozsuwany ręką historii i pokolenia kolejne nawarstwiają dosłownie sobą ziemię… Dzięki za ważny tekst.

[Marek.zak1]

Mocne i zatrzymujące. Pozdrawiam