Gdy umiera nadzieja rodzą się poeci

[degatoja]

Nie gonię już za czyimś ideałem,

a ciągle — jakby w biegu.

Nie chcę grać w grę,

w której nie znam reguł.

 

A znów gram

w jakimś chorym scenariuszu.

Po co wracasz?

Przynosisz wspomnienia i krzyki.

 

A ja pragnę ciszy,

zwłaszcza kiedy ten świat mnie woła —

raz ciszej, raz głośniej,

ale zawsze głosem echa tej postaci z wczoraj.

 

Jaka była cena? Samotność?

Dziś już nie boję się zamieci.

Spójrz — gdy umiera nadzieja,

rodzą się poeci.

[Bożena De-Tre]

@degatoja Końcówka mnie urzekła.W tym wszystkim piękne jest że ludzie czytają Poezją…pozdrowienia z Targów w Krakowie.

[viola arvensis]

@degatoja no łaaadnie, taki wiersz perełka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To super!

bb

[huzarc]

@degatoja

Ten wiersz to emocjonalne, szczere wyznanie, zrodzone z doświadczenia straty, zawodu i dojrzewania do wewnętrznego spokoju. A tylko spokój nas ocalić może…

[degatoja]

@viola arvensis dziękuję :) 

@Bożena De-Tre Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@degatoja Trudno się z tym nie zgodzić.