Alfabet ciszy

[Migrena]

 

 

 

Spotkałem cię -
i wszechświat zadrżał w swoim śnie,
jakby ktoś wcisnął pauzę na oddechu Boga.
Niebo się pochyliło,
a czas rozlał po ziemi jak wino z rozbitego kielicha.
Twoje oczy - dwa okna w pamięć świata,
w których przegląda się to, co było,
i to, co jeszcze się nie odważyło zaistnieć.

Nie wiem, czy cię widzę,
czy raczej to, co przez ciebie patrzy -
może to sama świadomość,
która na chwilę wzięła kształt człowieka,
żeby przypomnieć mi, że wszystko jest jednym.

Kiedy mówisz,
język staje się światłem,
które rzeźbi z ciemności znaczenia.
A gdy milczysz -
wszystko, co żyje, zaczyna słuchać.
Bo w twoim milczeniu
jest coś z matematyki wieczności,
z porządku, który zna każda cząstka atomu.

Miłość nie jest pragnieniem -
jest pamięcią, która wraca,
żeby nas dokończyć.
Nie dotykasz mnie naprawdę -
tylko przypominasz mi,
że kiedyś już byliśmy jednym oddechem.

I wiem, że kiedy dotkniesz mojej dłoni,
świat się nie skończy -
on się zrozumie.
Rozpadnie się na znaczenia,
a cisza stanie się alfabetem,
którym Bóg kiedyś napisał światło.

Wtedy zostaniemy -
niedoskonali, rozżarzeni,
współtworzący,
i nicość pochyli się nad nami,
jak nad swoim pierwszym dziełem.

 

 

[huzarc]

@Migrena

To wiersz imponujący rozmachem, jest bowiem metafizyczny, niemal kosmogoniczny, ale zarazem intymny i emocjonalny. Dotyka Boga, świadomości, światła, miłości, a mimo to stara się pozostać liryczny. Wiersz to spotkanie dwóch bytów, które rozpoznają się wzajemnie - miłości  będącej powrotem do pierwotnej świadomości, oraz światła stanowiącego język stworzenia.To nie erotyk, nie modlitwa, ale mistyczny dialog między nimi.

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Jakby wszystkie atomy wszechświata nagle zrozumiały, że patrzą, a ja przestałam oddychać. 

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

 

gdyby.......

 

przeszedłem szkolenie ratownicze :)

 

Alu.

 

dziękuję :)

ale bardzo subtelnie chociaż z emocjami....

dzięki :)

 

 

 

@huzarc

 

wiesz przecież co to jest takie prawdziwe, męskie podziękowanie.

 

uścisk dłoni i ......dziękuję !

 

to ja Tobie tak właśnie dziękuję !

 

pozdrawiam.

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@Migrena Twoje wiersze zostawiam sobie zwykle na deser, nie dlatego, że są słodkie, tylko dlatego że lubię się nimi delektować ..

To taki deser, który można "podjadać", wracać do niego z przyjemnością. I to nie tylko o tę Twoją lirkę chodzi.

Ale Ty to przecież już wiesz.

 

[Migrena]

@viola arvensis

 

och Violu.

 

Ty piękny duszku poezji i duszy :)

 

czytając Twoje słowa czuję się tak, jakbym szybował jak ptak - ponad chmurami, bardzo, bardzo wolno - ku błękitnemu  niebu.

 

dziękuję przepięknie :)

 

 

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Migrena  Bez początku i końca, budująca i zarazem rujnująca jeśli oprawiona w nieodpowiednie uwarunkowania.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[violetta]

Warto modlić się do Boga i prosić o przeprosiny:)

[Rafael Marius]

@Migrena

 

Też się zgodzę z poprzednikami.

Ciekawie to ująłeś. Jest poziom.

[KOBIETA]

@Migrena

 

„ Nie wiem, czy cię widzę,
czy raczej to, co przez ciebie patrzy”.

 

i to jest meritum….tej opowieści:) 

Mistycznej :) 

 

 

[lena2_]

Nie mogę się nadziwić skąd bierzesz takie metafory i niezwykle liryczne wersy:):)

[Berenika97]

@MigrenaCzytam Twój wiersz jak opis spotkania ale jako kosmicznego wstrząsu, teologicznego wydarzenia, które redefiniuje rzeczywistość. Początek jest niesamowity - "Wszechświat zadrżał w swoim śnie, jakby ktoś wcisnął pauzę na oddechu Boga" – to jest potężne obrazowanie. To nie jest spotkanie dwojga ludzi, to zderzenie światów. "Czas rozlał po ziemi jak wino z rozbitego kielicha" to przepiękne dopełnienie tego obrazu. Ten wiersz jest niemal całkowicie metafizyczny. Nadałeś formę pojęciom, które zazwyczaj są nieuchwytne. Najlepszym przykładem jest wers: "w twoim milczeniu jest coś z matematyki wieczności". Połączenie mistycznej "wieczności" z precyzyjną "matematyką" tworzy napięcie, które idealnie oddaje poczucie "porządku, który zna każda cząstka atomu". Osoba, do której się zwracasz, nie jest po prostu człowiekiem. Jest portalem, zwierciadłem, przez które patrzy "sama świadomość". Cały tekst jest naszpikowany genialnymi obrazami. I wreszcie ostatnia strofa: "nicość pochyli się nad nami, jak nad swoim pierwszym dziełem" - to nadaje spotkaniu rangę nowego aktu stworzenia. To nie jest wiersz o zakochaniu, to wiersz o olśnieniu. Niezwykle piękny tekst.