Pustka

[ŁukaszJaro]

Siadam do stołu, talerz czeka na słowo,

zupa paruje, jakby chciała mówić,

ale naprzeciwko tylko krzesło,

które pamięta ciężar dawnych dni.

 

Było lato u dziadków, pachniały jabłonie,

piasek rzekał pod stopami w drodze do wody,

teraz wspomnienia wieszają firanki,

żeby zakryć nagą samotność ścian.

 

Jedno słowo, rzucone jak kamień,

roztrzaskało lustro wspólnych rozmów.

Nie da się go cofnąć,

choć milczenie próbuje sklejać odłamki.

 

Wszyscy kruszeją powoli jak kreda,

ich spojrzenia są dłuższe niż zdania.

Nie pytają, czy wrócę,

bo wiedzą, że pustka nie znosi pytań.

 

Święta nie pachną już cynamonem,

choinka stoi obok telewizora.

Światło lampki nie rozgrzewa,

tylko podkreśla zimno stołu.

 

Wspólne obiady to teraz echo,

słyszalne w talerzu stukającym samotnie.

A ja liczę łyżki,

jakby miały przypomnieć liczbę wspomnień.

 

Z czasem zrozumiałem - pustka to wybór,

który karmią urażone serca.

Nie jest wieczna,

choć próbuje udawać nieśmiertelną.

 

Więc wyciągam dłoń ponad ciszę,

szukam mostu wśród spalonych belek.

Bo rodzina jest wszystkim,

i to tylko tyle co chcę mieć.

Edytowane 4 godziny temu przez ŁukaszJaro (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@ŁukaszJaro tak sie zasmuciłam tym wierszem, targnął jakąś czułą strunę w duszy... Dobrze, że zakonczenie jest pogodne i to co napisałeś na końcu, rzeczywicie niesie wartościowe przesłanie. 

Ładny wiersz. Witaj na portalu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[ŁukaszJaro]

@viola arvensis Dziękuję za ten komentarz. Właśnie taki styl pisania jest u mnie spotykany najczęściej, witam cię serdecznie na portalu i mam nadzieję jak najczęściej do zobaczenia.