objawienie i krzyż

[Wiesław J.K.]

 

 

rozkrzyżowane polne drogi
w tęsknocie chłoną czas
wędrują w ślad za stopami
mimo upływu tamtych lat

wydeptanymi szlakami

pędzone wiatrem dusze drzew
przysiadły na rozdrożu 
wśród tych żyjących polnych mar
i otoczone marzeniami
w zmęczonym niespełnieniu

 

tylko przydrożny zbutwiały krzyż
przydaje sensu minionych chwil
w oczekiwanemu rajskich drzew
a zwłaszcza temu jedynemu
z zakazem przeklętemu 

 

w cichej nadziei
ciągle żywe 

 

Edytowane 13 godzin temu przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Wiesław J.K.  Krzyż to zaduma

tak jak pył co ma przeszłość

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Annna2 Anno, to zdanie brzmi jak ciąg dalszy mojego wiersza. "Pył co ma przeszłość" - świetne to, nigdy nawet tak nie pomyślałem o pyle, a krzyż to rzeczywiście zaduma. Pozdrawiam!

[huzarc]

@Wiesław J.K.

Wiersz pełen ciszy, duchowego oddechu i ziemskiej prawdy. Jak modlitwa szeptana na rozdrożu, modlitwa o pamięci, przemijaniu i nadziei, która mimo wszystko trwa.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@huzarc Cudownie powiedziane. Tak, natchnienie przyszło powiedzmy z krzyża.  Przypomniałem sobie o krzyżu stojącym w pobliżu polnej drogi, który jakby sprawował opiekę nad pobliskimi polami, łąkami i drogami i który swoją tajemniczą magią potrafił mnie zatrzymać w pobliżu na dłuższe chwile, a działo się  to podczas wakacji jakie często spędzałem na wsi w latach mojego dzieciństwa.

 

 

**************

Edytowane 3 godziny temu przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

[violetta]

Piękne jak modlitwa:)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@violetta Dziękuję Violetto! Zacytuję co napisał powyżej huzarc :

"Wiersz pełen ciszy, duchowego oddechu i ziemskiej prawdy. Jak modlitwa szeptana na rozdrożu, modlitwa o pamięci, przemijaniu i nadziei, która mimo wszystko trwa."

 

Pamięć jest zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem. Miło jest pamiętać o dobrych rzeczach lecz tych vice versa dla dobra doświadczenia pamiętać także się powinno.

Pozdrawiam serdecznie! :)

 

 

 

@Annna2, @lena2_, @violetta, @huzarc i @Waldemar_Talar_Talar dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

**************

Edytowane 2 godziny temu przez Wiesław J.K. (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@Wiesław J.K.

 

chwała Ci Wiesławie za takie utwory !!!

[Berenika97]

@Wiesław J.K.

W Twoim wierszu jakby ktoś patrzył na krajobraz nie tylko oczami, ale całym życiem.

Stworzyłeś niezwykły obraz, w którym pejzaż staje się metafizyką. Te "rozkrzyżowane polne drogi" dla mnie to symbol wyboru, rozdarcia, może też krzyża samego. A one "chłoną czas" - jakby krajobraz pamiętał bardziej niż ludzie.

Szczególnie poruszający jest ten obraz: "pędzone wiatrem dusze drzew, przysiadły na rozdrożu". Drzewa mają dusze, ale są zmęczone, przysiadłe - otoczone marzeniami "w zmęczonym niespełnieniu". To bardzo gorzkie: nawet marzenia mogą być zmęczone.

Najważniejsze słowa, według mnie, są w trzeciej zwrotce. Ten "zbutwiały krzyż", który "przydaje sensu minionych chwil" - ale sens ten prowadzi do "rajskich drzew", a zwłaszcza do tego "jedynego z zakazem przeklętego". Drzewo poznania. Drzewo, które dało świadomość, ale i wygnanie.

I ta końcówka - "w cichej nadziei ciągle żywe" - zawieszona, niedokończona. Nadzieja trwa, mimo wszystko. Mimo zbutwienia, mimo przekleństwa, mimo zmęczenia.

To piękny wiersz!