pozwól mi ma jesień

[Wochen]

nic nie mów

proszę

rysuję ślady

wolne od skreśleń

upadłych liści

zanim jesień się rozśpiewa

 

nic nie mów

nalegam

idę po zapachu

przenosi mnie ponad

nagie gałęzie nie słyszę

szelestu litości

 

swobodnie spadam

razem z nimi

jestem żółty brązowy

lekki jestem

teraz wiem że wiatr nie wieje

mówi do mnie

 

słucham

 

[Jacek_Suchowicz]

ładne

 

pozwól jesiennie pomarzyć

że spadam jak żółty liść

deszcz łzami pada po twarzy

wiatr wieje nie czuję nic

 

wraz z wiatrem hasać w przestrzeni

by w słońcu lekkim się stać

wyruszyć w podróż nad ziemią

i zwiedzać cały świat

:))

[Alicja_Wysocka]

@Wochen Piękna zgoda na przemianę - nie smutna, lecz pełna łagodności.
Jakby poeta pozwalał naturze prowadzić się przez własne dojrzewanie.
Ten spokój w spadaniu… to już nie utrata, tylko lekcja lekkości.

[Berenika97]

@Wochen

Napisałeś wiersz delikatny, medytacyjny, pełen wyciszenia.

Piękne jest to przejście od obserwacji zewnętrznej ("rysuję ślady", "idę po zapachu") do całkowitego zlania się z tym, co obserwowane - "swobodnie spadam , razem z nimi , jestem żółty brązowy". A potem świat przestaje być martwą materią, staje się rozmową. I ta gotowość słuchania, bez odpowiadania. Bardzo mi się podoba. :)

[Wochen]

@Berenika97 dziękuje