wchodzi

[Migrena]

 

zimno.

brudne powietrze.
ona pali papierosa, obojętna,
on stoi obok, nieobecny.
spod paznokci czarny pył.
na rękach zaschnięte ślady po nocy.

idą gdzieś.
schody skrzypią.
metal drzwi zimny.
cisza.
oddech blisko.

dźwięk kościelnego dzwonu.
na parapecie leży pióro,
ktoś kiedyś pisał list.

ciało wchodzi w ciało jak fakt.
bez muzyki, bez znaczenia.

jej włosy w ustach.
jego dłoń na biodrze.
ból.
zgrzyt zębów.
pot.
uderzenie w ścianę, nie mocne, wystarczające.

nie ma miłości.
nie ma muzyki.
jest napięcie,
jest dotyk,
tylko ciało,
tylko rytm,
tylko teraz.

potem cisza.
ona odchodzi pierwsza.
jego oczy puste.
świat dalej istnieje.
obcy.
bez nich.

 

[huzarc]

@Migrena

Wiersz działa jak apoteoza pustki, z pozoru stylizującej swój język na język erotyka.

Wszystko tu jest cielesne, ale nie zmysłowe, jak dla mnie to opis anatomii wyczerpania. Obrazy o niej zapisane są świetnie. Pozdrawiam.

[violetta]

@Migrena u ciebie to dużo żelaza i szkła:)

[violetta]

@Migrena i tak jesteś dla mnie obcy:) ja się nie gniewam:)

[Migrena]

@huzarc

miał być minimalizm, naturalizm i post-metaforyzm.

I jest.

Tak jak umiałem :)

dziękuję :)

 

 

 

@violetta

obcy.

jak "obcy, ósmy pasażer Nostromo".

a przecież piszesz do mnie.

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Migrena to raczej obcość, nie jesteś w moim typie:) masz coś z głową nie tak:)

Edytowane 3 godziny temu przez violetta (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Migrena "Marność nad marnościami i wszystko to marność"

Pyłem jesteśmy i w pył się obrócimy.

Tu nawet pyłu po miłości nie ma- bo jej nie ma i nigdy nie było.

są tylko żądza  zaspokojenie i to wszystko

Jest tylko fizyczność i nic.

Dobry wiersz bez nadmiernego wzruszenia.

Podoba mi się pozorna "suchość" wiersza.

[Migrena]

@Annna2

dziękuję Aniu.

[Berenika97]

@Migrena

Od pierwszych dwóch słów – "zimno. brudne powietrze." – tworzysz nastrój, który przenika cały utwór. To nie tylko fizyczny chłód, ale egzystencjalne, emocjonalne wyziębienie. Każdy kolejny obraz – obojętna ona, nieobecny on, "czarny pył" pod paznokciami – jest kolejnym pociągnięciem pędzla na tym samym mrocznym płótnie.

Używasz prawie reporterskich środków. Zdania przypominają klatki z filmu lub pojedyncze, ostre wspomnienia. Detale takie jak "schody skrzypią", "pióro na parapecie" czy "uderzenie w ścianę, mówią więcej niż długie opisy. Pióro, które kiedyś służyło do pisania listów, jest przejmującym symbolem utraconej komunikacji i intymności.

Wiersz bezkompromisowo oddziela cielesność od miłości. Opisujesz akt fizyczny w sposób niemal mechaniczny.

Część "nie ma miłości, nie ma muzyki" podkreśla, że w tym momencie liczy się tylko "napięcie", "dotyk", "teraz". To esencja chwili, która jest wszystkim i jednocześnie niczym. Na koniec – "świat dalej istnieje, obcy, bez nich." – jest doskonałym podsumowaniem. Ich świat nic nie znaczył dla zewnętrznej rzeczywistości, a po wszystkim zostają tak samo samotni i obcy.

To niezwykle poruszający wiersz. Zaimponowałeś mi tym razem umiejętnością tworzenia gęstej atmosfery za pomocą minimalizmu i detali. Uchwyciłeś – pustkę i desperację ukrytą w czysto fizycznym akcie, moment, w którym dwoje ludzi jest sobie jednocześnie najbliżej i najdalej. Świetnie! 

 

[Alicja_Wysocka]

@Migrena „Ciało wchodzi w ciało jak fakt” - fakt, nie uczucie, raczej uprzedmiotowienie.

Nie czułość, nie miłość, tylko zgoda z obojętności, mechaniczna wymiana, coś jak „niech już będzie, byle przeszło”.

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

w duchu Becketta czy Sartre’a „fakt” to coś, co jest, ale nie znaczy.

Ciało staje się faktem.

To zdanie jest jak anty-metafora — zwykle w poezji ciało „wchodzi w ciało jak ogień”, „jak fala”, „jak miłość”, a u mnie — jak fakt.

Odarte z poezji, gest realizmu, który sam w sobie staje się poetycki przez brutalność.

 

[Alicja_Wysocka]

@MigrenaAle rozumiesz co chciałam powiedzieć... :)

[Bożena De-Tre]

@Migrena Mam wrażenie że opisałeś 8 dzień tygodnia. Rozumiem że to ból istnienia taki układ słów dobiera ale.............za chwilę jesień z muzyką w tle  nie metalową i szklaną a pełną miłości.

@Annna2 Hej Aniu.Zanim rozsypie nasz popiół wiatr zostawmy miłość po sobie.Piękne odcienie ma przecież a przed nią zawsz CZŁOWIEK....serdeczności Anno.

[Migrena]

@Alicja_Wysocka

wiadomo :)

chciałem tylko powiedzieć.....bo to wiersz bez metafor, czysty.

Chyba dopiero trzeci, jaki napisałem i sam czuję się dziwnie :)

[Alicja_Wysocka]

@Migrena Dziękuję za wyrozumiałość. 

[Migrena]

@Berenika97 .

 

Bereniko

Dziękuję Ci bardzo za te słowa. Naprawdę doceniam, że tak uważnie przeczytałaś wiersz i rozebrałaś go na te wszystkie elementy, które chciałem tam zostawić - chłód, obojętność, napięcie między obecnością a nieobecnością.

Może o to właśnie chodziło: o fakt, który istnieje sam w sobie, bez znaczenia, o ciało, które jest, choć nic już nie znaczy. Pi

Twoja interpretacja potwierdza, że te minimalne obrazy mogą być bardziej nośne niż wielkie opisy. Dziękuję, że dostrzegłaś pustkę, która jest jednocześnie wszystkim, i że nadałaś jej słowa, w których brzmi ta cisza.

 

Pięknie dziękuję :)

 

@Bożena De-Tre

Dziękuję za komentarz.

Może rzeczywiście to ósmy dzień tygodnia — taki, który nie istnieje, a jednak trwa.

W tym wierszu chodziło o fakt, chłód i obojętność. Muzyka, jesień i miłość mogą poczekać — tu i teraz pozostaje tylko to, co jest.

 

[Bożena De-Tre]

@Migrena Marek Hłasko napisał opowiadanie ''8 dzień tygodnia''.

[Migrena]

@Bożena De-Tre

Tak. Ósmy dzień tygodnia istnieje tylko jako fakt. Nic więcej nie jest potrzebne.

 

A co do Hłaski.

Pisał w czasach Stachury, Nowakowskiego i Andrzeja Brychta.

Przy nich był literackim tandeciarzem.

Nie ma w jego utworach nic odkrywczego, inspirującego czy ciekawego.

 

Natomiast Edward Stachura jest świetny.

Marek Nowakowski, fenomenalny.

Andrzej Brycht, niesamowity.

 

A Hłasko......szkoda słów.

 

To moja opinia.

A znam ich twórczośc dobrze :)

 

A Ty ?

Co o nich myślisz?